Η Ελλάδα, η Κύπρος και το δράμα του Λιβάνου

Την περασμένη Δευτέρα συμπληρώθηκαν 32 χρόνια από την μεταπολίτευση. Η εποχή εκείνη μοιάζει μακρινή για τους νεότερους και κοντινή για τους παλιότερους. Ήδη αρκετοί από τους πρωταγωνιστές αυτής της περιόδου δεν βρίσκονται στη ζωή. Η επέτειος φέρνει στη μνήμη μας τα γεγονότα της εποχής εκείνης, σε συνδυασμό με όσα συμβαίνουν σήμερα στο Λίβανο.
Νεκροί πολλοί άμαχοι και αγνοούμενοι μέχρι τώρα, από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, 200.000 πρόσφυγες και εκτοπισμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες. Ανάλογο το σκηνικό από τον τυπικά ακήρυκτο πόλεμο στον Λίβανο. Πάνω από τους 300 μέχρι τώρα οι νεκροί και 800.000 οι πρόσφυγες, αποτέλεσμα των ισραηλινών βομβαρδισμών και των πολεμικών επιχειρήσεων στο νότιο Λίβανο.
Πρώτη χώρα υποδοχής η Κύπρος που τους παρέχει ασφάλεια καθώς και τη δυνατότητα προώθησης τους σε χώρες της επιλογής τους.
Μια Κύπρος που ανήκει ήδη στην ευρωπαϊκή οικογένεια , μια Κύπρος που ευημερεί , μια Κύπρος στην οποία όμως παραμένουν τουρκικά κατοχικά στρατεύματα στο 40% του εδάφους της.
«Το κυπριακό είναι μια υπόθεση που μας αφορά όλους προσωπικά» είπε μιλώντας σε κυπρίους μαθητές που κάλεσε στην εκδήλωση στο Προεδρικό Μέγαρο για την μεταπολίτευση, ο κ. Κάρολος Παπούλιας. Θα πρόσθετε κάποιος ότι πρέπει να αφορά και ορισμένους πολιτικούς της χώρας μας που ελαφρά τη καρδία, χωρίς να διαβάσουν το σχέδιο Ανάν τάχθηκαν υπέρ του «ναι» τον Απρίλιο του 2004. Και κυρίως χωρίς να έχουν διδαχθεί τίποτα από τα γεγονότα και τα αποτελέσματά τους στην Κύπρο το 1963-64. Η Κύπρος αντί να υποδέχεται σήμερα τους πρόσφυγες του Λιβάνου θα κινδύνευε να έχει την τύχη του.
Καλό και χρήσιμο είναι τώρα, από την ασφάλεια που προσφέρει ο χρόνος για την εκτίμηση των γεγονότων να σκεφθεί κανείς τη σπουδαιότητα της αναίμακτης μετάβασης από την δικτατορία στη δημοκρατία καθώς και την ταχεία ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με πολιτικά και όχι οικονομικά κριτήρια. Έργα στα οποία πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Τώρα βλέπουμε από μακριά το δράμα του Λιβάνου και πριν λίγο καιρό τα όσα ανάλογα συνέβησαν στην διάρκεια της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Αν δεν είχαμε εδραιώσει το δημοκρατικό πολίτευμα ,αν δεν είμαστε στην Ε.Ε. με τα όποια αρνητικά συμβαίνουν που συχνά μας ενοχλούν ,ίσως η Ελλάδα να ήταν μέρος των βαλκανικών ή των προβλημάτων της ευρύτερης περιοχής.
Η Ελλάδα βρίσκεται εκτός του παραλογισμού της εποχής μας, παρακολουθεί τη «λογική της συλλογικής τιμωρίας» όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην ομιλία του στην επέτειο της αποκατάστασης της δημοκρατίας που επέστρεψε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με θύτες τα θύματα της εποχής εκείνης, επισημαίνοντας παράλληλα την ενοχή της διεθνούς διπλωματίας για κάθε παιδί που σκοτώνεται.
Ο πόλεμος με βόμβες φωσφόρου που σκοτώνουν παιδιά , όπως κατήγγειλε ο Πρόεδρος του Λιβάνου Εμίλ Λαχούντ και η δήλωση δεν στρεφόμαστε εναντίον του λαού του Λιβάνου που ακούστηκε από τον Πρωθυπουργό του Ισραήλ παρουσία της Κοντολίζας Ράις που μίλησε για νέα Μέση Ανατολή θυμίζει άλλες εποχές, παραπέμπει στη νέα τάξη πραγμάτων και οφείλει να προβληματίσει σοβαρά την Ευρώπη που παρακολουθεί με απάθεια αυτό το νέο δράμα που εκτυλίσσεται στη γειτονιά μας. Η Ελλάδα είναι ασφαλής το ίδιο και η Κύπρος χάρις στην ένταξή της στην Ε.Ε. Οφείλει να παίξει ρόλο για την ειρήνευση στην περιοχή, δεν μπορεί όμως να υπερβεί τα όριά της. Γιατί άλλο πράγμα είναι η εξωτερική πολιτική και άλλο τα επικοινωνιακά παιχνίδια…

Η επικοινωνιακή πολιτική στο μεσανατολικό παζλ

Επικοινωνιακό μπαράζ θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί το τηλεοπτικό μέτωπο που αναπτύχθηκε την Τρίτη το βράδυ από το υπουργείο Εξωτερικών με αφορμή την κριτική που ασκήθηκε από τον επιτετραμμένο της Ελλάδας στη Βηρυτό, για την στάση της προϊστάμενης του αρχής στο θέμα της κινητοποίησης της ελληνικής κυβέρνησης, για την ασφαλή επιστροφή στη χώρα μας των ελλήνων που ζουν στον Λίβανο.
Η κ. Ντόρα Μπακογιάννη έπιασε θέση στο παράθυρο του ΑΝΤ1, ο κ. Θόδωρος Κασσίμης βρέθηκε την ίδια ώρα στο τηλεοπτικό περιβάλλον του ALPHA, ενώ ο κ.Γ. Κουμουτσάκος ανέλαβε το ηλεκτρονικό πεδίο του MEGA.
Όλοι μαζί έσπευσαν να κλείσουν το θέμα του «κουρασμένου» επιτετραμμένου
και υποστήριξαν ότι έκαναν το καλύτερο με την διπλωματική τους διαμαρτυρία στους γάλλους, οι οποίοι δεν έβαλαν στο ναυλωμένο από αυτούς οχηματαγωγό «Ιεράπετρα», τους 83 Έλληνες υπηκόους, αφήνοντάς τους αμανάτι στη φλεγόμενη Βηρυτό.
Η κίνηση αυτή της κ. Ντόρας Μπακογιάννη έδειξε ότι η υπουργός Εξωτερικών δεν σιωπά στα δύσκολα και δεν αφήνει την υποστήριξη των θεμάτων της αρμοδιότητας της στα χλιαρά σχόλια του υπουργού και του αναπληρωτή κυβερνητικού εκπροσώπου. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές που στο παρελθόν κακοί επικοινωνιακοί χειρισμοί , εξέθεσαν την κυβέρνηση.
Πέραν όμως της επικοινωνιακής πολιτικής υπάρχει και η ουσία της νέας φωτιάς που άναψε στη Μέση Ανατολή. Στο ερώτημα τι θα μπορούσε να πράξει η χώρα μας, η απάντηση δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη. Η ανέξοδη αντιπολιτευτική κριτική δεν συνιστά υπεύθυνη πολιτική πράξη.
Είναι προφανές ότι οι ισραηλινοί δρουν ανεξέλεγκτα στην περιοχή έχοντας τις ευλογίες των αμερικανών. Είναι επίσης γνωστό ότι οι ευρωπαίοι το έχουν ρίξει στο ευχολόγιο και περιμένουν την διπλωματική δράση από την Ουάσινγκτόν. Η Μόσχα από την πλευρά της μπορεί να προσεγγίζει κατά τα πρότυπα της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης, τη Δαμασκό, φροντίζει όμως να κινείται διακριτικά, για να μην χαλάσει και τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Τέλος ο ΟΗΕ μέσω του οποίου εμφανίζονται για την ώρα στη διεθνή πολιτική σκακιέρα και οι κινέζοι ,περιορίζεται σε δηλώσεις του γενικού γραμματέα που μιλάει για ανθρωπιστική καταστροφή ,μια και αδυνατεί να πάρει αποφάσεις.
Σε όλο περίεργο αυτό σκηνικό τι θα μπορούσε να κάνει η χώρα μας; Ποια πρωτοβουλία και προς ποια κατεύθυνση θα μπορούσε να κινηθεί; Όταν από τα μικρόφωνα της συνόδου των G8 ακούστηκε ο Τ.Μπους να λέει στον Τ.Μπλερ ότι θα κινηθούμε διπλωματικά αφού ξεκαθαρίσει το τοπίο από πλευράς στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ισραήλ;
Κάτι που επιβεβαίωσε άλλωστε σε διπλωματική γλώσσα και η κ.Κοντολίζα Ράις λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα λέγοντας ότι θα μεταβεί στην περιοχή όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Στην Ελλάδα ο κ. Γ. Παπανδρέου και η κ. Αλέκα Παπαρήγα ζήτησαν να καταδικάσει η Ελλάδα τις επιθέσεις του Ισραήλ. Η κυβέρνηση από την πλευρά της προτίμησε να ζητήσει κατάπαυση του πυρός. Όταν οι αμερικανοί μιλούν για δικαίωμα αυτοάμυνας , τι περισσότερο θα μπορούσε να πει η ελληνική κυβέρνηση. Άλλο η αντιπολίτευση. Από αυτήν την πλευρά όλα λέγονται ανέξοδα. Εδώ ο Γάλλος πρωθυπουργός , ο κ. Ντομινίκ ντε Βιλπέν που πήγε στη Βηρυτό ζήτησε απλώς να σεβαστούν την ανεξαρτησία του Ισραήλ. Για πιο σεβασμό τώρα μιλάμε όταν βομβαρδίζουν στο όνομα της αυτοάμυνας λιμάνια , αεροδρόμια, γέφυρες δρόμους και δεξαμενές πετρελαίου. Όταν δηλ. πλήττουν τις βασικές υποδομές μιας χώρας που δεν έχουν καμιά σχέση με Χεσμπολάχ και στρατιωτικές εγκαταστάσεις; Όταν στην πλειοψηφία τους τα θύματα είναι άμαχοι; Τα συναισθήματα του ελληνικού λαού είναι δεδομένα. Σε αυτή όμως την συγκυρία η πολιτική δράση οφείλει να λάβει υπόψη της όλα τα περίπλοκα δεδομένα. Τσάμπα μάγκες δεν χρειάζεται να γίνουμε…

Η βυζαντινολογία και τα 32 χρόνια κατοχής

Βυζαντινολογώ κατά Μπαμπινιώτη σημαίνει ότι κάνω ατέρμονες χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο συζητήσεις. Σε αυτή την κατάσταση έχει περιέλθει το κυπριακό 32 χρόνια μετα το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή.
Χρόνος μεγάλος χωρίς λύση, χωρίς ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση ,από την εποχή που δημιουργήθηκαν τα τετελεσμένα με το δεύτερο Αττίλα τον Δεκαπενταύγουστο του 1974.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι το δίδυμο Ερντογάν-Γκιούλ σε κάθε δήλωσή τους για το κυπριακό αναφέρονται στις νέες πραγματικότητες και είναι προφανές ότι εννοούν το σημερινό status quo που δημιούργησε η εισβολή και η κατοχή του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η Άγκυρα όλα αυτά τα χρόνια έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της σειρά ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ποδοπάτησε την διεθνή νομιμότητα και κατάφερε με την βοήθεια των αγγλοαμερικανών να φτιάξει ένα σχέδιο λύσης κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της. Με ασάφειες στις υποχρεώσεις της αλλά σαφέστατο στα πολλά χρόνια που θα χρειαστούν για να αποχωρήσουν τα στρατεύματα κατοχής από τη Μεγαλόνησο.
Μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν από τους Ελληνοκυπρίους στο δημοψήφισμα του 2004 είχαμε δύο χρόνια κενά διαλόγου ανάμεσα στους Ελληνοκυπρίους και τους Τουρκοκυπρίους. Τις τελευταίες ημέρες παρατηρείται μια νέα κινητικότητα στο κυπριακό με προπομπό τον απεσταλμένο του Κ.Ανάν, Ι.Γκαμπάρι στο τρίγωνο Αθήνα-Άγκυρα-Λευκωσία, τη συνάντηση Παπαδόπουλου – Ταλάτ που ακολούθησε την συμφωνία των πέντε σημείων και τη συγκρότηση δύο τεχνικών επιτροπών.
Στο ασαφές αυτό τοπίο των τεχνικών συνομιλιών μένει να αποσαφηνιστούν τα θέματα που θα απασχολήσουν της επιτροπές. Είναι προφανές ότι με διαφορετικές προθέσεις προσέρχονται οι δυο πλευρές σε αυτό το νέο κύκλο των συνομιλιών και διαφορετικούς στόχους. Οι τουρκοκύπριοι επιδιώκουν να εμφανιστούν διαλακτικοί και οι ελληνοκύπριοι να μπουν ξανά στο παιχνίδι των συνομιλιών για να ξεπεράσουν το στίγμα των αδιάλλακτων.
Στο φόντο αυτής της νέας κινητικότητας ας μην ξεχνάμε βρίσκεται πάντα το αγκάθι της Άγκυρας που λέγεται εφαρμογή του πρωτοκόλλου τελωνειακής ένωσης, με τις Βρυξέλλες να απειλούν με διακοπή τις συνομιλίες Ε.Ε. – Τουρκίας και τις ΗΠΑ να τρέχουν για μια ακόμη φορά πιέζοντας τους ευρωπαίους.
Στην προσπάθεια συντονισμού κινήσεων ,αποφυγής παρεξηγήσεων και καθορισμού των επόμενων βημάτων βρέθηκε στην Αθήνα στις αρχές της εβδομάδας ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος. Το πόσο συντονίστηκαν οι δύο πλευρές ένας Θεός το ξέρει. Αθήνα και Λευκωσία πάντως αφου χαμογέλασαν στο φακό για να πείσουν την κοινή γνώμη ότι όλα είναι μέλι γάλα οι σχέσεις τους, έδωσαν ραντεβού το Σεπτέμβρη περιμένοντας να δουν τι θα αναφέρουν στην έκθεσή τους οι Βρυξέλλες για την πορεία της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.
Και οι Τούρκοι χάρηκαν από την επίσκεψη μια και τα ΜΜΕ της γειτονικής χώρας την ερμήνευσαν ως επιτυχή πίεση της Αθήνας στο χαμήλωμα των τόνων της Λευκωσίας.
Πάντως δεν είναι τέλος καλό όλα καλά. Είναι μια νέα αρχή με όπως πάντα αβέβαιο τέλος.
Στην πραγματικότητα που επικαλείται η Άγκυρα τι αντιπαραθέτει η Λευκωσία; Μήπως το ευρωπαϊκό χαρτί που το ακυρώνουν συστηματικά οι Αμερικανοί;
Και πόσο είναι ειλικρινείς οι σχέσεις Αθήνας – Λευκωσίας; Τα παιδιά της σχολής Μακάριου έχουν αλλάξει τακτική ή μήπως ακολουθούν το άλλα συμφωνούν όταν έρχονται και άλλα πράττουν όταν επιστρέφουν; Γιατί ο βυζαντινισμός δηλ. η έλλειψη πρακτικού πνεύματος, ο στείρος σχολαστικισμός και η ανάλωση σε περίπλοκες άσκοπες συζητήσεις ξαναφέρνουν τα πράγματα στο ίδιο σημείο και μάλιστα με δυσμενέστερες προοπτικές. Δικαιώνουν το, μακάριοι ο κατέχοντες, και εμφανίζουν τα θύματα βολεμένους στο ρόλο τους, χωρίς στόχο για συγκεκριμένα και απτά αποτελέσματα. Δύο είναι οι λύσεις που προσφέρονται . Επανένωση με οδυνηρούς συμβιβασμούς και αβέβαιο αποτέλεσμα ή βελούδινο διαζύγιο με αντιπαροχή έδαφος και ασφάλεια. Διαλέγεται και παίρνετε που λένε…

Κυπριακό–Μακεδονικό βίοι παράλληλοι...

Μπορεί οι εκλογές στην ΠΓΔΜ να πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες από τα ελληνικά ΜΜΕ, όμως παρουσιάζουν ενδιαφέρον για εμάς, τόσο λόγο της εκκρεμότητας που υπάρχει στο θέμα της ονομασίας, όσο και από το γεγονός οτι τα ελληνικά κεφάλαια αποτελούν την ατμομηχανή της οικονομίας στη γειτονική μας χώρα.
Στα Σκόπια είχαμε αλλαγή φρουράς. Οι σοσιαλδημοκράτες του πρωθυπουργού Βλάντο Μπούτσκοφσκι ηττήθηκαν. Νικητής αναδείχθηκε το κεντροδεξιό κόμμα VMRO-DPMNE του 35χρονου Νίκολα Γκρούεφσκι πρώην υπουργού Οικονομικών. Τα θέματα που κατά προτεραιότητα θα απασχολήσουν τη νέα κυβέρνηση, είναι η ανεργία που βρίσκεται στο 38%, η οικονομική κατάσταση της χώρας και η καταπολέμηση της διαφθοράς.
Για το θέμα της ονομασίας , εκκρεμότητα που υπάρχει από το 1991 την εποχή της ίδρυσης του κράτους , ούτε λόγος.
Η διαμεσολάβηση Μάθιου Νίμιτς που διαδέχθηκε τον Σάυρους Βανς βρίσκεται σε κενό αέρος , η τελευταία μάλιστα πρότασή του υπήρξε ιδιαίτερα δυσμενής για την Ελλάδα, μια και απέδιδε στα Σκόπια την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» που επιδιώκει να καθιερώσει μέσω διμερών αναγνωρίσεων , η ΠΓΔΜ.
Η Ελλάδα ,όπως όλοι οι κατά καιρούς εμπλεκόμενοι πολιτικοί παραδέχονται , έχασε το τρένο στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων.
Γιατί όπως λέει και ο λαός στη βράση κολλάει το σίδερο. Και η βράση υπήρξε το 1992, με το λεγόμενο πακέτο Πινέιρο. Τότε προτάθηκε ένας συμβιβασμός από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης που έδινε στην ενός έτους τότε, νεοσύστατη δημοκρατία, το όνομα «NOVAMACEDONIA».
Το συμβούλιο αρχηγών των πολιτικών κομμάτων, που συγκλήθηκε τότε υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αποφάσισε να μην δεχθεί η Ελλάδα καμιά σύνθετη ονομασία που να εμπεριέχει τον όρο Μακεδονία. Δεν εκτιμήθηκε , ούτε η ευνοϊκή συγκυρία της εποχής για έναν έντιμο συμβιβασμό,ούτε ο καταλυτικός ρόλος της Ε.Ε. και κυρίως ότι το νεοσύστατο κράτος ήταν εύκολο να δεχθεί μιαν αλλαγή του ονόματος του. Οι μαξιμαλιστικές επιδιώξεις , η έλλειψη διορατικότητας, η απουσία ρεαλισμού , λες και η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού, και το μπόλικο συναίσθημα που επιστρατεύθηκε οδήγησαν στην ομόφωνη απόρριψη του πακέτου Πινέιρο.
Κάτι ανάλογο συνέβη και το 1964 με την Κύπρο. Μετά τις διακοινοτικές ταραχές και την αποχώρηση των τουρκοκυπρίων από την κυβέρνηση της Λευκωσίας , οι ΗΠΑ επιδιώκοντας να αποφύγουν Σοβιετική διείσδυση στη Μεγαλόνησο, προώθησαν το σχέδιο Άτσεσον που προέβλεπε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα με αντάλλαγμα στην Τουρκία τη μίσθωση μιας βάσης για 50 χρόνια στην περιοχή της Καρπασίας που κάλυπτε έκταση ίση με το 4% της συνολικής έκτασης του νησιού. Το σχέδιο αυτό απορρίφθηκε τότε από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο με τη σύμφωνη γνώμη του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου είχε πει το περίφημο, μας χαρίζουν μια ολόκληρη πολυκατοικία και μας ζητούν να τους νοικιάσουμε το ρετιρέ και λέμε όχι.
Γιατί όπως αποδεικνύεται μπορεί ο λαός της Κύπρου να αγωνίστηκε για την ένωση, όμως η ηγεσία του είχε άλλες βλέψεις και φιλοδοξίες που εξυπηρετούσαν προσωπικές ματαιόδοξες πολιτικές και όχι εθνικούς στόχους και οράματα.
Μόνιμη επωδός όσων θέλουν ακόμη και τώρα να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα τόσο στο πακέτο Πινέιρο όσο και στο σχέδιο Ατσεσον, είναι η άποψη ότι τις προτάσεις αυτές τις απέρριψε η άλλη πλευρά. Η ιστορία όμως που θα κρίνει δικαίους και αδίκους ίσως θα έχει διαφορετική γνώμη για όσους φοβήθηκαν να τολμήσουν ή πολιτεύθηκαν για δικό τους και μόνο όφελος.
Γι αυτές τις χαμένες ευκαιρίες, που οδήγησαν και σε νέες χαμένες πατρίδες πολλούς Έλληνες, ισχύει αυτό που λέει ο λαός «στερνή μου γνώση να σ είχα πρώτα»…

Αθήνα και Λευκωσία σε διαφορετικές γραμμές

Η φτώχεια φέρνει γκρίνια, ενώ η βεντέτα με κρητική καταγωγή καλά κρατεί … Η φτώχεια αφορά την απουσία κινητικότητας στο κυπριακό, την πλήρη άπνοια θα έλεγε κανείς, μια και η συμφωνία Κόφι Ανάν – Τάσσου Παπαδόπουλου του περασμένου Φεβρουαρίου για τη σύσταση τεχνικών επιτροπών που θα εξέταζαν θέματα της καθημερινότητας σκόνταψαν στην άρνηση της Άγκυρας να τις αποδεχθεί. Τώρα η βεντέτα, με κρητική μάλιστα προέλευση ,ανάμεσα σε Τάσσο Παπαδόπουλο και Κ. Μητσοτάκη έχει αφετηρία της το 2004 όταν ο Πρόεδρος της Κύπρου κάλεσε τους Ελληνοκυπρίους να πουν το βροντερό όχι στο σχέδιο Ανάν για τη λύση του κυπριακού. Τότε, ο επίτιμος Πρόεδρος της Ν.Δ. είχε υποστηρίξει ότι ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος «δεν θέλει λύση» , ενώ αργότερα τον κατηγόρησε λέγοντας ότι κάνει «νταϊλίκια». Το νέο επεισόδιο στις τεταμένες αυτές σχέσεις ήρθε με την πληροφορία που έφτασε στη Λευκωσία και σύμφωνα με την οποία βετεράνος πολιτικός εκτός Κοινοβουλίου, λέγε με Κ. Μητσοτάκη, σε συνομιλία του με σημαίνοντα πολιτειακό παράγοντα, προφανώς με τον Κ. Παπούλια, διατύπωσε την άποψη ότι ο «ανυπότακτος» Πρόεδρος Παπαδόπουλος πρέπει να τεθεί εκτός πολιτικού σκηνικού , πράγμα που σημαίνει να πάει όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο σπίτι του. Η κυπριακή κυβέρνηση αντέδρασε με μιαν αυστηρή δήλωση που ανέφερε ότι ουδείς ιδιώτης πολιτικός μπορεί να διαταράξει τις σχέσεις της Λευκωσίας με την Αθήνα , ενώ ο Ε. Αντώναρος υπενθύμισε ποια θεσμικά όργανα εκφράζουν την ελληνική κυβέρνηση. Ο Κ. Μητσοτάκης από την πλευρά του χαρακτήρισε «σενάρια» και «αθλιότητες ανάξιες σχολιασμού» τα όσα φωτογραφικά γράφτηκαν για το πρόσωπό του.
Κατόπιν τούτου, τέλος καλά όλα καλά ; Κάθε άλλο θα έλεγε κανείς μετά λόγου γνώσεως.
Μπορεί το κυπριακό να εμφανίζεται ως ευρωτουρκικό ,όμως μπλέκεται στη γραμμή πλεύσης που έχει χαράξει η Αθήνα για την αντιμετώπιση της Άγκυρας, μέσω ευρωπαϊκής της πορείας.
Η Λευκωσία επιδιώκει να εισπράττει τμηματικά μέσω της βήμα προς βήμα πορείας της Τουρκίας , ενώ αντίθετα η Αθήνα στοχεύει να κάνει ταμείο στο τέλος της διαδρομής. Το θέμα που έθεσε η Κύπρος για το άνοιγμα λιμανιών , αεροδρομίων και αεροδιαδρόμων της Τουρκίας στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα, λίγες ημέρες πριν από την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. , αιφνιδίασε την Αθήνα μια και έσκασε την ωρα της συνάντησης της υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη στην Κωνσταντινούπολη.
Η συνάντηση στις Βρυξέλλες Καραμανλή – Παπαδόπουλου είχε δύο στοιχεία που δείχνούν τις αποστάσεις που υπάρχουν ανάμεσα σε Αθήνα και Λευκωσία παρά περί του αντιθέτου δηλώσεις. Τη συνάντηση τη ζήτησε ο κύπριος Πρόεδρος και τα χαμόγελα που υπήρχαν μπροστά στις κάμερες έσβησαν , όταν αυτές αποσύρθηκαν. Με δυο λόγια δεν ήταν καθόλου καλό το κλίμα της συνάντησης στις Βρυξέλλες.
Είναι γνωστό επίσης ότι η Λευκωσία ανησύχησε όταν ανέλαβε το ΥΠΕΞ η Ντόρα Μπακογιάννη. Το ταξίδι της τελευταίας στη Λευκωσία που ακολούθησε και οι προσεκτικές δηλώσεις της καθησύχασαν την κυπριακή ηγεσία. Όλα αυτά όπως αποδείχθηκε κράτησαν λίγο.
Η Αθήνα δεν είναι διατεθειμένη να προσαρμοστεί στην πολιτική Παπαδόπουλου που επηρεάζει ανεξέλεγκτα την στρατηγική της στα ελληνοτουρκικά, μια και όπως παρατηρούν έγκυροι κύκλοι , η Λευκωσία δεν μπορεί να καθορίζει την γραμμή και να σύρει πίσω της την Ελλάδα.
Η Κύπρος εντός Ε.Ε. μπορεί να προχωρήσει μόνη της είναι η άποψη που καθημερινά κερδίζει έδαφος στην Αθήνα. Η στήριξη που έδωσε η κυβέρνηση Καραμανλή στη Λευκωσία μετά το όχι του Απριλίου του 2004 φαίνεται να αιωρείται στον μελλοντικό ορίζοντα.
Η συνάντηση στην Αθήνα των Καραμανλή- Παπαδόπουλου στις 10 Ιουλίου αναμένεται καυτή. Είναι φαίνεται στις μοίρας μας γραφτό να συμβαίνουν μεγάλα και δυσάρεστα γεγονότα τον Ιούλιο μήνα. Τη να πρωτοθυμηθεί κανείς τον Ιούλιο του 1974 ή τον Ιούλιο του 1965… Ας ελπίσουμε ότι δεν θα πούμε «τα ίδια Παντελάκι μου τα ίδια Παντελή μου»…