Τα δάση κινδυνεύουν από τα…αιγοπρόβατα!

Όπως κάθε φορά, έτσι και φέτος με τις πυρκαγιές, η υπερβολή παίρνει τη θέση της νηφάλιας αντιμετώπισης του προβλήματος. Στον λαϊκισμό έχουν ήδη προσχωρήσει και ορισμένα ΜΜΕ με πρώτα από όλα τα ηλεκτρονικά, με αποτέλεσμα την παραπληροφόρηση μια και οι από του τηλεοπτικού άμβωνος ρήτορες, αναγάγουν εαυτούς σε ειδικούς επί παντός επιστητού και στην προκειμένη περίπτωση σε περιβαλλοντολόγους, δασολόγους, πυροσβέστες και αεροπόρους.
Καταλογίζουν ευθύνες και εκδίδουν καταδικαστικές αποφάσεις με περισσή ευκολία. Το όλο παιχνίδι κρατάει λίγα μόλις εικοσιτετράωρα. Όσο και οι πυρκαγιές. Μόλις αυτές σβήσουν, κλείνουν και οι κάμερες, μια και μετακομίζουν σε κάποιο άλλο εντυπωσιακό θέαμα. Το αύριο δεν τους απασχολεί.
Είναι αλήθεια ότι οι πυρκαγιές της Χαλκιδικής και της Μάνης απέδωσαν φέτος ένα θλιβερό ρεκόρ στην καμένη ελληνική γη. Από 32.000-44.000 χιλιάδες στρέμματα, ήταν ο απολογισμός των καμένων εκτάσεων από το 2002 έως πέρσι. Φέτος στα ήδη καμένα 45.000 στρέμματα, προστέθηκαν ακόμη 50.000 της Χαλκιδικής και άλλα 30.000 της Μάνης με αποτέλεσμα να φτάσουμε τα 125.000 στρέμματα καμένης γης.
Συνιστά αυτό το γεγονός οικολογική καταστροφή; Οι ειδικοί των οποίων η φωνή λίγο ακούγεται, γιατι τα όσα λένε δεν δημιουργούν υψηλή τηλεθέαση, λένε όχι. Κι αυτό γιατί το δάσος αναπαράγεται από μόνο του. Εξάλλου και τα δένδρα έχουν ένα όριο ζωής, που είναι ίσο με αυτό του ανθρώπου που δεν ξεπερνά κατά μέσο όρο τα 80 χρόνια.
Στην Κασσάνδρα για παράδειγμα το δάσος είχε καταστραφεί από πυρκαγιά το 1981. Ξανάγινε όμως το δάσος μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια. Η φύση έχει προβλέψει για όλα ,αρκεί να μην παρέμβει ο άνθρωπος και τα … αιγοπρόβατα!!! Ο άνθρωπος με την μπουλντόζα και τα αιγοπρόβατα που τρώνε τα ψυχανθή, που είναι η πρώτη βλάστηση των νέων φυτών.
Βεβαίως στη Μάνη κάηκαν και πολλά ελαιόδενδρα και εδώ το θέμα είναι διαφορετικό, μια και δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα με τους αγρότες που χάνουν περιουσίες και εισοδήματα. Χάθηκαν και κατοικίες, αλλά και κινητές αξίες από τις πυρκαγιές. Οι αποζημιώσεις είναι το ένα θέμα και το άλλο τι κάνει η πολιτεία από εδώ και πέρα, μετά τις αμήχανες δηλώσεις των υπουργών. Γιατι ούτε οι συγνώμες , ούτε οι αναποδιές που επικαλέστηκαν κάποιοι ,ούτε οι δηλώσεις του τύπου, όλα έγιναν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δείχνουν υπεύθυνη αντιμετώπιση ενός προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας κάθε καλοκαίρι.
Όπως λένε οι ειδικοί, η φύση μπορεί να αντιμετωπίσει τις καταστροφές από τις πυρκαγιές χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση.
Τι χρειάζεται να κάνει η πολιτεία ; Να εμποδίσει να εισβάλουν στην καμένη γη οι οικοπεδοφάγοι και τα αιγοπρόβατα. Να φτιάξει αντιπυρικές ζώνες και να διευρύνει τον στόλο των Καναντέρ. Τα γερασμένα αεροπυροσβεστικά, τα παλιά είναι του 1974, επιβάλλεται να αντικατασταθούν με νέα,που να μπορούν να απογειωθούν και με υψηλότερες των 38^ο θερμοκρασίες και τα 22 να γίνουν 52 και να είναι κάθε χρόνο Ιούλιο και Αύγουστο ετοιμοπόλεμα. Εξάλλου τι κοστίζουν κάθε 10 Καναντέρ. Όσο ένα F – 16. Με πέντε λοιπόν λιγότερα F – 16, θα είχε η χώρα μας μια σοβαρή προστασία από τις πυρκαγιές και θα μπορούσε να καλύψει ακόμη και ανάγκες γειτονικών χωρών. Αυτή την ευθύνη έχει η εκάστοτε κυβέρνηση και η ολιγωρία δεν είναι μόνο σημερινή είναι και χθεσινή και προχθεσινή. Γιατι η ευθύνη της εξουσίας αναφέρεται σε τρεις λέξεις. Προγραμματισμός, συντονισμός και έλεγχός. Αυτά άραγε που μαθαίνουν οι πρωτοετείς φοιτητές των πανεπιστημιακών σχολών, τα γνωρίζουν οι ασχολούμενοι με τα κοινά;

Φροντίδα από Ευρώπη σε σκουπίδια και λύματα

Απορούν συχνά μαζί μας οι Ευρωπαίοι γιατί όπως λένε δεν είμαστε πολλές φορές ικανοί να λύσουμε τα απλά και τα αυτονόητα προβλήματα. Ούτε ο πακτωλός των χρημάτων που μας διαθέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ικανός να δελεάσει όσους αδρανούν να πάρουν τις αποφάσεις.
Το θέμα αφορά τις Χωματερές Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων, αλλά και τους Βιολογικούς Καθαρισμούς.
Στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 3.000 Χώροι Ανεξέλεγκτης Διάθεσης Απορριμμάτων και η Ε.Ε. με πρόστιμα και τελεσίγραφα προσπαθεί να μας… συνετίσει. Με απλά λόγια μας πληρώνουν για να πάψουμε να πετάμε τα σκουπίδια όπου μας αρέσει και για να μην καταλήγουν τα λύματα στις πανέμορφες θάλασσές μας χωρίς την κατάλληλη επεξεργασία.
Κι εδώ, οι αρμόδιοι τι κάνουν; Απλά κωφεύουν… “μη μου τους κύκλους τάρατε», που λένε. Όσο για το περιβάλλον που και στην περίπτωση των λυμάτων και σε αυτή των σκουπιδιών βλάπτεται ανεπανόρθωτα, ποιος νοιάζεται.
Όταν το αρμόδιο για το περιβάλλον υπουργείο είναι το αυτό με των δημοσίων έργων ,κάθε κουβέντα για την προστασία του, είναι περιττή.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο να φτιάχνουμε εργοστάσια ανακύκλωσης που για χρόνια λειτουργούν πειραματικά, μια και μετά τον διαχωρισμό των υλικών και την συμπίεση τους, δεν καταλήγουν σε κάποια βιομηχανία που θα αναπαράγει το γυαλί ,το πλαστικό, το αλουμίνιο και το χαρτί , αλλά πετιούνται στην χωματερή!
Στην υπόθεση ανακύκλωση μπλέκονται δήμοι, ενώσεις και υπουργεία, αλλά το αποτέλεσμα είναι από ισχνό έως μηδαμινό. Είδαν και απόειδαν στην Ε.Ε. και ανέλαβαν πρωτοβουλία για την μελέτη και την υπόδειξη νέων τεχνολογιών στην Ελλάδα για την διαχείριση των απορριμμάτων.
Αν γίνει μια σοβαρή δουλειά στην ανακύκλωση λιγότερα από τα μισά σκουπίδια που σήμερα πετάμε, το υπόλειμμα διαχείρισης ,θα καταλήγουν στις χωματερές.
Στην Αττική κάθε λίγο και λιγάκι μας λένε ότι τα Λιόσια δεν χωράνε άλλα απορρίμματα, ενώ οι χωροθετημένες νέες τρεις χωματερές, δηλ. η εξής μια που βρίσκεται δίπλα από τα Λιόσια στη Φυλή, δεν θα λύσουν, αντίθετα θα επιτείνουν το πρόβλημα μια και επικράτησε η άποψη, ότι η Αττική γη οφείλει να θάψει τα σκουπίδια που παράγει. Αγνοούν όσοι υποστηρίζουν αυτή την άποψη ότι στην Αττική έχουν μαζευτεί άνθρωποι από όλη την Ελλάδα και πρόσφατα και από τις γύρω χώρες καθώς επίσης και το γεγονός ότι κατοικείται σχεδόν ολόκληρη, με αποτέλεσμα η αξία της γης είναι πολλαπλάσια απ ότι σε άλλες περιοχές.
Και η κεντρική διοίκηση που έχει το μπαλάκι στα χέρια της, μια και οι ΟΤΑ δεν θέλουν σκοτούρες στο κεφάλι τους, προσπαθεί να βρει εμβαλωματικές λύσεις αντί να εκχωρήσει σε ιδιώτες την εκμετάλλευση των σκουπιδιών και να τους δώσει την δυνατότητα να φτιάξουν εργοστάσια ανακύκλωσης και επεξεργασίας απορριμμάτων δίπλα από τις χωματερές, βάζοντας στην άκρη την κάθε ένωση τοπική ή κεντρική που έχει τον παραγοντισμό και τον κομματισμό για κύριο έργο της και όχι την λύση τέτοιων σοβαρών προβλημάτων.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με το θέμα της λυματολάσπης. Κάποιοι δεν έφτιαξαν έγκαιρα το τρίτο στάδιο της επεξεργασίας στην Ψυτάλεια αυτό της θερμικής ξήρανσης, με αποτέλεσμα το πρωτάκουστο, να εξάγουμε λυματολάσπη στην Γερμανία με καράβια και κίνδυνο να ρυπανθούν ανεπανόρθωτα οι θάλασσές μας αφού ήδη αυτό συνέβη στο υπέδαφος της δυτικής Αττικής με την εδαφοποίηση που προηγήθηκε. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι στη διαχείριση λυμάτων και απορριμμάτων, λείπει η σοβαρότητα. Ευτυχώς που έστω και με καμπάνες, την βρίσκουμε στην Ε.Ε…

Τι ψηφίζουμε ,ποιους ψηφίζουμε και γιατί τους ψηφίζουμε

Μπορεί οι πολίτες να αδιαφορούν για τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του προσεχούς Οκτωβρίου, οι υποψήφιοι όμως που πήραν το χρίσμα από τα κόμματα τρέχουν και δεν φτάνουν μέσα στο κατακαλόκαιρο. Καταρτίζουν συνδυασμούς, φτιάχνουν προγράμματα, προετοιμάζουν καμπάνιες και σπαζοκεφαλιάζουν για τον τρόπο που θα προσεγγίσουν τους διάσπαρτους ψηφοφόρους τους.
Έχουμε μια ακόμη αναμέτρηση για την τοπική αυτοδιοίκηση στη διάρκεια της οποίας τα κόμματα θα επιδιώξουν να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους για να εκμεταλλευτούν πολιτικά τα αποτελέσματα.
Όμως οι ψηφοφόροι οφείλουν να μην παρασυρθούν από τις κομματικές σειρήνες και να προκρίνουν μόνον όσους βλέπουν με σοβαρότητα την ενασχόληση τους με την τοπική αυτοδιοίκηση.
Η καθαριότητα, την οποία κάποιοι δήμαρχοι θεωρούν υποδεέστερη δουλειά του δήμου, είναι το πρώτιστο έργο της κάθε δημοτικής αρχής. Κι όταν λέμε καθαριότητα δεν εννοούμε μόνο τους κάδους των σκουπιδιών, αναφερόμαστε και στα πεζοδρόμια και στους κοινόχρηστους τοίχους αλλά και στις κολώνες.
Δεν είναι λίγοι οι δήμοι που παραμελούν το σημαντικό αυτό έργο παραλείποντας να επιβάλλουν τα προβλεπόμενα πρόστιμα σε εκείνους που ρυπαίνουν γεμίζοντας τις κολώνες με κάθε λογής διαφημιστικές αφίσες. Και δεν είναι τυχαία η παράλειψη αυτή μια και υποκρύπτει παράνομες συναλλαγές κάποιων από τον δήμο με τις εταιρίες αφισοκόλλησης. Αλλά και οι υποψήφιοι δήμαρχοι άρχισαν από τώρα να ρυπαίνουν με τις αφίσες τους. Πια τοπικά προβλήματα των δημοτών μπορεί να λύσει ο υποψήφιος που ρυπαίνει με αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο; Ελάχιστοι είναι οι δήμοι που καθαρίζουν τις μεγάλες επιφάνειες που βρίσκονται σε ανισόπεδες διαβάσεις, ενώ τα πεζοδρόμια πολλές φορές δεν περπατούνται. Αλλά και οι λακκούβες στους δρόμους συναντούν συχνά την αδιαφορία των δημοτικών αρχών. Όσο για το ελάχιστο πράσινο ,αυτό λίγοι δήμοι το φροντίζουν.
Σε αυτά τα βασικά θέματα καλούνται να απαντήσουν οι υποψήφιοι δήμαρχοι και όχι στις όποιες κομματικές τους περγαμηνές. Γιατί έχουμε χορτάσει από έργα βιτρίνας .Και οι πλέον αδαείς αντιλαμβάνονται ότι οι εργολαβίες έχουν και το κάτι τις, για εκείνους που τις αναθέτουν , ενώ οι ψευτοπολιτιστικές εκδηλώσεις υποκρύπτουν συνήθως συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. Οφείλουν επίσης να δώσουν λόγο για τα οικονομικά στους δημότες οι νυν δήμαρχοι, μια και 750 από τους 1000 ΟΤΑ είναι υπερχρεωμένοι τα δάνεια τους ξεπερνούν το ένα δις ευρώ και βρίσκονται στα όρια της χρεοκοπίας.
Οι δήμοι χρειάζονται ικανούς και έντιμους ανθρώπους με διάθεση για δουλειά. Κι αυτοί δεν μπορούν να είναι ούτε αναγνωρίσιμοι διασκεδαστές που γεμίζουν το χρόνο της τηλεόρασης με σαχλαμάρες, ούτε κοριτσάκια που το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι το ημίγυμνο κορμί τους στα life style περιοδικά.
Και βεβαίως ούτε κομματικοί παράγοντες που κάνουν δουλειά τους στους δήμους τα ψηφίσματα για την ειρήνη, λες και με αυτά μπορούν να σταματήσουν τους πολέμους ανά την υφήλιο.
Δουλειά τους είναι και ήταν για πολλούς, για παράδειγμα στο δήμο τους, αυτόνομα ή μέσω των ενώσεων τους, να λύσουν προβλήματα, όπως αυτό των ΧΥΤΑ και της ανακύκλωσης, και όχι να το μεταθέτουν στην κεντρική διοίκηση σφυρίζοντας αδιάφορα, μια και φοβούνται να αναλάβουν το οποιοδήποτε πολιτικό κόστος.
Με αυτή την έννοια η ψήφος των πολιτών είναι κρίσιμη μια και καλούνται να αποδοκιμάσουν όσους νομίζουν ότι η κομματική υποστήριξη είναι το μοναδικό τους διαβατήριο για την αναρρίχηση τους στην δημοτική εξουσία. Οφείλουν να πάψουν να μιλούν γενικόλογα, και με συγκεκριμένο πρόγραμμα να αποδείξουν ότι μπορούν με σοβαρότητα να ασχοληθούν με τα σημαντικά καθημερινά προβλήματα των δημοτών τους.

Η αδιάλειπτη αιμορραγία και οι μακρόσυρτες συζητήσεις

Με βασανιστικά αργούς ρυθμούς κινείται η διαδικασία της ειρηνευτικής προσπάθειας στο Λίβανο. Κανείς δεν βιάζεται, μολονότι τα θύματα που στο μεγαλύτερο τους ποσοστό είναι άμαχοι , έφτασαν σχεδόν τα χίλια.
Γαλλία και ΗΠΑ εμπλέκονται στο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας με το Παρίσι, λόγω των παραδοσιακών στενών δεσμών του με το Λίβανο, να επιδιώκει ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα και την Ουάσινγκτον να παίζει με το χρόνο, περιμένοντας το πράσινο φως από το Τελ Αβίβ που επιδιώκει πριν από την εκεχειρία να έχει φέρει στα μέτρα του τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Νότιο Λίβανο.
Για τις απώλειες των ανθρωπίνων ζωών και την καταστροφή των υποδομών μιας χώρας το ενδιαφέρον είναι μηδαμινό. Υποκριτικές ήταν και οι αντιδράσεις μετά τον θάνατο από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς σαράντα παιδιών στην πόλη Κανά του Ν. Λιβάνου.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση την περασμένη Δευτέρα μετά από πολύ συζήτηση των ΥΠΕΞ έβγαλε ένα ψήφισμα που επέτρεπε και στις δύο πλευρές ,την γαλλική και την αγγλική, που εξέφραζε την άποψη των ΗΠΑ, να υποστηρίζουν ότι επικράτησαν οι δικές τους θέσεις. Αυτό πρακτικά σημαίνει απόφαση κενή περιεχομένου.
Ο γ. γ. του ΟΗΕ περιμένει τον λευκό καπνό από την Ουάσινγκτόν, για το παύσατε πυρ , ενώ το επόμενο δύσκολο βήμα είναι αυτό που αφορά την εντολή και τη σύνθεση της ειρηνευτικής δύναμης. Οι ισραηλινοί προτιμούν να έχουν τούρκους επικεφαλείς , των δυνάμεων που θα αναπτυχθούν στο Ν. Λίβανο, ενώ οι λιβανέζοι γάλλους..
Δεν είναι όμως μόνο οι ευρωπαίοι που σφυρίζουν στην ουσία αδιάφορα στο δράμα του Λιβάνου, είναι και τα αδελφά κατά τα άλλα αραβικά κράτη της περιοχής ,που κωφεύουν στα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή. Κάποιοι πλούσιοι απ αυτούς νομίζουν ότι τακτοποιούν τις υποχρεώσεις τους στέλνοντας απλώς χρήματα, με τον τρόπο και το ύφος που ρίχνει κάποιος τον οβολό του σε έναν ζητιάνο της γειτονιάς του. Η αδιαφορία των αραβικών χωρών δεν είναι διόλου τυχαία. Αρχίζει από την μορφή των καθεστώτων τους, που κάθε άλλο παρά δημοκρατική είναι, και φτάνει στις θρησκευτικές διαφορές, μια και Χεσμπολάχ και Χαμάς είναι σιίτες, ενώ η πλειοψηφία των γύρω αραβικών κρατών είναι σουνίτες.
Οι άμαχοι του Λιβάνου στις μέρες μας, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, μοιάζουν με τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού, αφημένοι στη μοίρα τους, μπαλάκι ανάμεσα σε αντιμαχόμενους παίκτες τόσο στη στρατιωτική όσο και στην πολιτική σκακιέρα.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι στο Συμβούλιο Ασφαλείας την περασμένη Τετάρτη δεν ακούστηκε λέξη για το Λίβανο, γιατί το σώμα είχε το σοβαρό θέμα της κατάρτισης των εργασιών του για το ν μήνα Αύγουστο, ενώ την επομένη Πέμπτη το θέμα συζήτησης ήταν το Κονγκό.
Στα ερείπια του Λιβάνου ενταφιάζεται για μια ακόμη φορά το διεθνές δίκαιο και ταυτόχρονα όλες οι συμβάσεις που κατά καιρούς έχει φτιάξει η διεθνής κοινότητα για την προστασία των αμάχων. Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά επίσης, ότι για τους ισχυρούς στρατιωτικά δεν υπάρχουν νόμοι να τους δικάσουν για τα όποια εγκλήματα τους, ούτε κανόνες δικαίου που οφείλουν να σέβονται.
Και στον πόλεμο του Λιβάνου, μετά από αυτόν του Ιράκ, που η μετασαντάμ εποχή προσφέρει, όχι την «εγκατάσταση» δημοκρατικού καθεστώτος ,αλλά έναν αιματηρότατο εμφύλιο , όλα έγιναν και γίνονται με τον ΟΗΕ απλό θεατή αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά την μετατροπή του διεθνούς οργανισμού σε απλό γραφειοκρατικό μηχανισμό που έχει χάσει τον σκοπό του και το περιεχόμενό του…