Ωρα να μετρηθούν όσοι θέλουν λύση και όσοι μένουν στο πρόβλημα

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι δημοσκοπήσεις, γιατί διαφορετικά κάποιοι προφανώς βολεμένοι είναι ικανοί να μας πείσουν ότι δεν χρειάζεται να γίνει τίποτε στα πανεπιστήμια, μια και όλα βαίνουν καλώς. Υπέρ των μεταρρυθμίσεων, σύμφωνα με έρευνα της GPO, τάσσεται το 87,1% των πολιτών, γεγονός που αποτελεί απάντηση σε κάθε διαμαρτυρόμενο που χρησιμοποιεί επιθετικές μικροομάδες για να αποδείξει το αντίθετο. Αλλά και εναντίον των καταλήψεων τάσσεται, σύμφωνα με την ίδια έρευνα το 67,4%, που σημαίνει ότι η κοινωνία δεν συμφωνεί με τα κλειστά πανεπιστήμια. Τέλος την σχετική πλειοψηφία συγκεντρώνει και ο νόμος πλαίσιο, που κατέθεσε η κυβέρνηση στη Βουλή με ποσοστό 48,3%. Τη Ν.Δ. επίσης προτιμά το 39,6% για τον χειρισμό των θεμάτων της παιδείας, σε σχέση με το 32,7% του ΠΑΣΟΚ, ενώ στην ίδια έρευνα η ψαλίδα ανοίγει περισσότερο υπέρ της κυβέρνησης και φτάνει στο 2,9% σε σχέση με 2,2% που ήταν στην προηγούμενη μέτρηση.
Τι σημαίνουν όλα αυτά τα ευρήματα της έρευνας; Απλά ότι η κοινή γνώμη στην πλειοψηφία της έχει διαφορετική άποψη από αυτήν των διαμαρτυρομένων, που εμφανίζονται κάθε τρεις και λίγο στους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Περίπου κατόπιν εορτής εμφανίστηκαν και οι προτάσεις του ΣΥΝ που μόνο θεωρητικώς αναφέρονται στα πανεπιστήμια, μια και στην πράξη καταγράφουν σκέψεις για αλλαγές στο χώρο της μέσης εκπαίδευσης.
Οι προτάσεις του ΣΥΝ, όπως η ελεύθερη πρόσβαση στο πανεπιστήμιο, δηλ. χωρίς εξετάσεις, θα λέγαμε ότι διεκδικούν κάποιο διεθνές βραβείο, μια και όλοι γνωρίσουμε ότι αποτελούν ουτοπία και δικαιολογούνται μόνο επειδή προέρχονται από ένα κόμμα του 3%. Όσο για το άλλο σκέλος που αναφέρεται στην γενναία χρηματοδότηση της θα έλεγε κανείς καμιά αντίρρηση, αρκεί να μην καταλήγουν τα χρήματα του φορολογούμενου πολίτη σε πόρσε όπως συνέβη στο Πάντειο. Τα χρήματα που θα δοθούν στα πανεπιστήμια πρέπει να υπόκεινται στο δημόσιο έλεγχο και τα αποτελέσματα της δράσης των ΑΕΙ να παρουσιάζονται στο κοινοβούλιο κάτι που προβλέπεται άλλωστε από το νομοσχέδιο.
Ανάμεσα σε αυτούς που αντιδρούν στις αλλαγές, υπάρχει και μια κατηγορία, που λέει να το συζητήσουμε το θέμα περισσότερο και προτείνουν πάγωμα της ψήφισης του νομοσχεδίου από το κοινοβούλιο. Δεν τους αρκούν οι συζητήσεις που ήδη έγιναν και θέλουν μιαν ατέρμονη κουβέντα με κρυφό στόχο να οδηγήσουν τις αλλαγές στις καλένδες.
Στο δημόσιο λένε αν δεν θέλεις να γίνει κάτι, τότε πέρασε το θέμα σε μια επιτροπή. Είναι βέβαιο ότι δεν θα δοθεί ποτέ καμιά λύση.
Το νομοσχέδιο από χθες βρίσκεται για συζήτηση στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής. Εκεί κόμματα και φορείς μπορούν να υποβάλουν τις προτάσεις τους, για αλλαγές και βελτιώσεις. Όσοι θέλουν να γίνει κάτι στην πολύπαθη παιδεία, οφείλουν να προσέλθουν και να καταθέσουν τις αντιπροτάσεις τους. Οι προφάσεις εν αμαρτίαις μπορεί να είναι πολλές. Όμως η κοινωνία παρακολουθεί τις συμπεριφορές και καταγράφει τις θετικές παρεμβάσεις. Η άρνηση δεν δίνει λύσεις στα προβλήματα. Κατά τα άλλα όσοι πιστοί προσέλθετε που λένε.

Όλοι ετοιμάζονται για εκλογές «στην ώρα τους»

Το γαϊτανάκι της εκλογολογίας καλά κρατεί. Οι εκλογές δεν είναι ορατές ακόμα δηλώνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ενώ οι υπουργοί που συνομίλησαν χθες με τον πρωθυπουργό επανέλαβαν την τελευταία φράση του Κ. Καραμανλή για το θέμα, δηλ. ότι οι κάλπες θα στηθούν στην ώρα τους. Τώρα το πότε θα είναι η ώρα τους, μπορεί να είναι ένα εύλογο ερώτημα, που τελικά λιγότερο αφορά το ΠΑΣΟΚ και περισσότερο την κυβέρνηση. Κι αυτό γιατί η όλη φιλολογία περί πρόωρων εκλογών παραλύει την κυβερνητική δραστηριότητα, μια και για τον φόβο των Ιουδαίων προτιμούν οι υπουργοί να στήσουν τα εκλογικά τους επιτελεία, παρά να τρέξουν το κυβερνητικό τους έργο.
Βεβαίως το πότε θα γίνουν οι εκλογές, παραμένει ζητούμενο, μια και η φράση του πρωθυπουργού ότι θα γίνουν στην ώρα τους, αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, που ξεκινούν από τον προσεχή Μάιο και καταλήγουν στη λήξη της κυβερνητικής θητείας, μετά από ένα χρόνο.
Στην αντίπερα όχθη, στο ΠΑΣΟΚ, έχουμε την παρουσίαση του προγράμματος στο τέλος της εβδομάδος, αλλά και γκρίνια εν μέσω της φημολογίας ότι ο Γ. Παπανδρέου είναι αποφασισμένος να προχωρήσει σε νέες διαγραφές ακόμη και μεγαλοστελεχών, αν υπάρξουν νέες διαφοροποιήσεις ή κριτική στα έργα και τις δραστηριότητες της ηγεσίας.
Ενδεικτικό της ψυχολογίας των πολιτών, που προκύπτει από την τελευταία δημοσκόπηση της Rass είναι το γεγονός, ότι ανεβάζουν τα ποσοστά των δύο μεγάλων κομμάτων σε βάρος των μικρότερων. Αυτό σημαίνει μεγαλύτερο βαθμό συσπείρωσης, ψυχολογία που αναπτύσσεται εντονότερα, όταν βρισκόμαστε πιο κοντά στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Το αξιοσημείωτο σε αυτή την μέτρηση, δεν είναι η διαφορά που προκύπτει ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο κόμμα που είναι της τάξεως του 2,8%, αλλά στο γεγονός ότι ΣΥΝ και ΛΑΟΣ συγκεντρώνουν 2,8% και 2,7%, αντίστοιχα πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί η επόμενη Βουλή να είναι τρικομματική κάτι που ευνοεί σημαντικά το πρώτο κόμμα. Αντίθετα σε μια πεντακομματική Βουλή, το πρώτο κόμμα θα διαθέτει οριακή πλειοψηφία στη Βουλή, γεγονός που δυσκολεύει το νομοθετικό έργο και παράλληλα καθιστά, σε περίπτωση εκλογικής νίκης της Ν.Δ., ακόμη δυσκολότερη την αναθεωρητική διαδικασία του Συντάγματος.
Η αναταραχή στην Παιδεία, που φαίνεται ότι θα κυριαρχήσει μέχρι το τέλος Μαρτίου, που αναμένεται ότι θα ψηφιστούν, τόσο το νομοσχέδιο για την παιδεία, όσο και οι υπό αναθεώρηση διατάξεις του Συντάγματος που περιλαμβάνουν και το άρθρο 16. Το αμέσως μετά χρονικό διάστημα δεν φαίνεται να προσφέρεται για μιαν εκλογική αναμέτρηση. Ταξίδια του πρωθυπουργού, συνέδριο Ν.Δ. σπρώχνουν την πιθανή εκλογική αναμέτρηση στο προσεχές φθινόπωρο ή την άνοιξη του 2008.
Οι συγκυρίες βοηθούν τον πρωθυπουργό να προκρίνει το φθινόπωρο. Μπορεί να έχει μπροστά του καλύτερα οικονομικά δεδομένα μετά και την άρση της επιτήρησης των Βρυξελλών και να έχει έναν ορίζοντα εξαγγελιών που δεν θα έχει ακόμη μπει στην προκρούστειο κλίνη του προϋπολογισμού. Επειδή όμως κανείς δεν μπορεί να είναι στο κεφάλι κανενός, οι προβλέψεις ενέχουν πάντα κινδύνους να διαψευσθούν, οφείλει ο οιοσδήποτε, να διατηρεί πάντα τις επιφυλάξεις που αρμόζουν σε κάθε οιωνοσκόπο.

Τα πεντηκοστά κρίσιμα γενέθλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Η Ευρωπαϊκή Ένωση κλείνει σε ένα μήνα τα πενήντα της. Η Συνθήκη της Ρώμης που υπέγραψαν έξι ευρωπαϊκές χώρες η Δ. Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ολλανδία το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο στις 25 Μαρτίου 1957 έμελλε να αποτελέσει το εναρκτήριο λάκτισμα που οδήγησε στην σημερινή Ε.Ε. των 27 και αύριο ποιο ξέρει πόσων κρατών-μελών. Το όλο εγχείρημα και σπουδαίο και δύσκολο ήταν, μια και οι πρώτοι αυτοί εταίροι του 1957 είχαν βρεθεί πριν από 12 χρόνια σε αντίπαλα στρατόπεδα και είχαν ζήσει έναν αιματηρότατο παγκόσμιο πόλεμο.
Τα πενήντα χρόνια ζωής της Ε.Ε., που με τη φετινή έκτη κατά σειρά διεύρυνση, έχουν φτάσει τα μέλη της αισίως στα 27, προσφέρονται για μια εκτίμηση της μέχρι τώρα πορεία της.
Το ξεκίνημα της είχε καθαρά οικονομικό προσανατολισμό. Στην πορεία προέκυψαν και οι φιλοδοξίες της πολιτικής ενοποίησης. Οι αλλαγές στην παγκόσμια οικονομική αγορά και οι νέοι παίκτες Κίνα και Ινδία που εμφανίστηκαν, δημιούργησαν νέα δεδομένα και νέους πονοκεφάλους στο πάζλ του οικοδομήματος που ψάχνει σε πολλούς τομείς, όπως αυτός της εξωτερικής πολιτικής, τον κοινό βηματισμό του στο μωσαϊκό των πολλών και συχνά αντιτιθέμενων απόψεων. Στις μέρες μας υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι τα βήματα που έχουν γίνει είναι πολλά και το οικοδόμημα αρκετά ανθεκτικό, και εκείνοι που φοβούνται μια κατάρρευση γιατί πιστεύουν ότι κτίζεται ένας πύργος της Βαβέλ. Η αλήθεια ίσως να μην είναι ούτε μαύρη ούτε άσπρη. Κάπου στο γκρι μπορεί να την αναζητήσει όποιος θέλει να προσεγγίσει την πραγματικότητα.
Η Ε.Ε. πέτυχε να ενώσει ειρηνική μιαν ήπειρο που έζησε πολλούς και αιματηρούς πολέμους στη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα. Να ρίξει τα σύνορα, να δημιουργήσει συνθήκες οικονομικής σταθερότητας για μικρούς και μεγάλους λαούς. Το ευρώ παρά τα προβλήματα ακρίβειας που δημιούργησε σε αγαθά χαμηλού κόστος και μολονότι μέχρι τώρα έχει υιοθετηθεί από 13 από τα 27 κράτη-μέλη, δημιούργησε συνθήκες σταθερότητας μια και περιόρισε τον πληθωρισμό και το κόστος των δανείων. Η συνεργασία των ευρωπαϊκών κρατών έγινε στενότερη και οι ευκαιρίες για τους πολίτες περισσότερες.
Από την άλλη πλευρά οι 27 δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν στο Ευρωσύνταγμα, γεγονός που κάνει δυσκολότερη τόσο την προσπάθεια μιας κοινής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, όσο και της διαχείρισης της κοινής πορείας ενός πληθυσμού που προσεγγίζει το μισό δισεκατομμύριο ψυχές. Και δεν είναι μόνο αυτοί οι προβληματισμοί. Το μέλλον της Ευρώπης, η αντιμετώπιση με όρους ανταγωνιστικούς της παγκοσμιοποίησης, τα όρια της οι μελλοντικές της διευρύνσεις, οι σχέσεις της με ΗΠΑ σε επίπεδο ισορροπιών αλλά και ηγεμονίας, καθώς και η σχέσεις με την Ρωσία, που αποτελεί όχι το σιτοβολώνα, αλλά τον αιμοδότη ενέργειας της Ευρώπης, είναι μερικά από τα σοβαρά θέματα που καλούνται οι δυσκίνητοι πια 27 να λύσουν. Μ αυτή την έννοια τα γενέθλια αυτά είναι κρίσιμα και χρήσιμα. Κρίσιμα για την αποφυγή εμφραγμάτων και χρήσιμα για ένα σοβαρό τσεκ απ που θα βοηθήσει τις επόμενες υγιείς κινήσεις.

Το περιβάλλον, η ανακύκλωση και τα λάθη πολιτών και πολιτείας

Μια άλλη εικόνα παρουσιάζει η Αττική όταν την βλέπει κανείς μέσα από το ΜΕΤΡΟ. Ταχύτατη και ασφαλής μετακίνηση και όλα πεντακάθαρα. Αν ανέβει όμως κάποιος στην επιφάνεια, θα αντικρίσει μια διαφορετική εικόνα. Δρόμοι και πεζοδρόμια βρώμικοι, τοίχοι, κολώνες και πινακίδες για την κυκλοφορία γεμάτοι συνθήματα, παράνομη αφισοκόλληση και γκράφιτι μια εικόνα καταθλιπτική, θλιβερή, αποκρουστική, τριτοκοσμική. Οι κάδοι των σκουπιδιών ξεχειλισμένοι και οι παράνομες χωματερές διασκορπισμένες σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης.
Πρόσφατη μελέτη αποκάλυψε ότι η χωματερή των Άνω Λιοσίων έχει μολύνει τον υδροφόρο ορίζοντα μέχρι την παραλία του Σκαραμαγκά και του Ασπροπύργου. Παρ όλα αυτά και παρά το γεγονός ότι τα πρόστιμα από την Ε.Ε. για τα χάλια μας αυτά πέφτουν σαν βροχή, ουδενός το αυτί ιδρώνει, εδώ και πολλά χρόνια και τα αδιέξοδα στη διαχείριση των σκουπιδιών είναι και πάλι μπροστά μας.
Το μπαλάκι για τη λύση, η κατά τα άλλα υπεύθυνη Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Αττικής, το πέρασε στην Κεντρική Διοίκηση οι αποφάσεις της οποίας βρήκαν αντίθετους τους κατοίκους των περιοχών που αποφασίστηκε να δημιουργηθούν οι νέοι ΧΥΤΑ.
Το θέμα τώρα βρίσκεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας που καλείται να αποφασίσει για υποθέσεις, που θα έπρεπε ήδη να έχει τακτοποιήσει η Εκτελεστική και όχι η Δικαστική Εξουσία.
Η διαχείριση των σκουπιδιών είναι μια σοβαρή υπόθεση που κατά βάση αφορά την τοπική αυτοδιοίκηση και δευτερευόντως την κεντρική εξουσία. Όμως, μπορεί οι Δημοτικές Αρχές να αναλαμβάνουν ή να φορτώνονται νέες αρμοδιότητες, εν τούτοις οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν το θέμα ως πάρεργο, μολονότι εισπράττουν σημαντικά ποσά γι αυτό, μέσω του ανταποδοτικού τέλους.
Εδώ και πολλά χρόνια, όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις έχουν οργανωθεί σοβαρά γύρω από το θέμα της ανακύκλωσης, περιορίζοντας σημαντικά τον όγκο των σκουπιδιών που δεν καταλήγουν πλέον στις χωματερές, αλλά προωθούνται για περαιτέρω επεξεργασία που μετατρέπουν τα υλικά σε λίπασμα ή προσφέρονται για αβλαβή καύση.
Στην Ελλάδα, την υπόθεση της ανακύκλωσης, την έχει αναλάβει ιδιωτική εταιρία που ιδρύθηκε μετά τη νομοθετική ρύθμιση του 2001, που χρηματοδοτείται κατ επιταγή ευρωπαϊκής οδηγίας από εταιρίες που χρησιμοποιούν είδη συσκευασίας.
Ήδη έχουν τοποθετηθεί 25.000 μπλε κάδοι σε ολόκληρη τη χώρα. Από αυτούς οι 13.000 βρίσκονται στην Αττική. Έχουν ιδρυθεί 13 εργοστάσια επεξεργασίας ανακυκλώσιμου υλικού, από τα οποία τα δυο βρίσκονται στην Αττική και επίκειται η λειτουργία και ενός τρίτου. Όμως, μολονότι υποστηρίζεται ότι το 20% των σκουπιδιών ανακυκλώνεται, εν τούτοις τα πράγματα δεν πάνε καλά, γιατί πρώτον δεν έχει ενημερωθεί επαρκώς το κοινό και δεν έχει ευαισθητοποιηθεί στο θέμα της συμβολής του στην προστασία του περιβάλλοντος. Δεύτερον δεν γίνεται διαχωρισμός στην πηγή δηλ. δεν υπάρχουν χωριστοί κάδοι έξω από τα σπίτια, για χαρτί, γυαλί, αλουμίνιο και πλαστικό. Τρίτον τα εργοστάσια υπολειτουργούν και δεν ολοκληρώνουν το έργο τους, μια και πολλά ανακυκλώσιμα υλικά καταλήγουν κι αυτά στις χωματερές.
Αν δηλ. δεν υπήρχε η κοινοτική οδηγία και η χρηματοδότηση από τις εμπορικές εταιρίες, ούτε αυτή η υποτυπώδης και πλημμελής διαδικασία ανακύκλωσης θα είχε μπει σε εφαρμογή.
Οι Δήμοι δεν κινητοποιούνται, ούτε μέσω των συλλογικών τους φορέων, περί άλλα τυρβάζουν, όπως να φτιάχνουν επιχειρήσεις άνευ ουσιαστικού αντικειμένου προκειμένου να προσλάβουν στη συνέχεια στρατιές συμβασιούχων, που τους οδηγούν σε αδιέξοδο μια και καθίσταται αδύνατη η πραγματική πρόσληψή τους.
Με αυτά τα δεδομένα, ίσως θα ήταν σκόπιμο να ζούμε περισσότερο κάτω από τη γη παρά πάνω σε αυτήν, μια και ακόμη και τον αέρα καταφέραμε να μολύνουμε, το περιβάλλον να υπερθερμάνουμε και τις θάλασσες να κάνουμε απειλητικές για τις παράκτιες πόλεις.
Η απουσία παιδείας, κουλτούρας και η υπερκατανάλωση μας οδηγούν σε καταστροφικές συμπεριφορές απέναντι στο περιβάλλον.

Καιρός να αναλάβουν όσοι αδρανούν τις ευθύνες τους

Για μια ακόμη φορά το κέντρο της Αθήνας παραδόθηκε στα χημικά και στις φλόγες. Οι κουκουλοφόροι φρόντισαν να σπάσουν βιτρίνες να κάψουν μαγαζιά και να οδηγήσουν σε απόγνωση μικροεπαγγελματίες και εμπόρους. Τα ΜΑΤ κατά δήλωση των υπευθύνων και με αψευδή μάρτυρα την τηλεοπτική κάμερα, κράτησαν κατόπιν άνωθεν εντολής αμυντική στάση, κοινώς έτρωγαν τις μολότοφ στο κεφάλι και ουδέν έπραξαν.
Οι κουκουλοφόροι παρεισέφρησαν στην κεφαλή της πορείας και μόλις βρέθηκαν στο Σύνταγμα άρχισαν τη δράση τους.
Η αστυνομική αδράνεια σηκώνει πολλές ερμηνείες και αποδυναμώνει το επιχείρημα, που αναφέρει ότι δεν μπορούμε να συλλάβουμε τους κουκουλοφόρους, γιατί οχυρώνονται πίσω από το πανεπιστημιακό άσυλο.
Η παράνομη δραστηριότητα των ατόμων που δρούσαν στη γωνία Β. Σοφίας και Πανεπιστημίου ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Κι όμως οι αστυνομικοί ουδέν έπραξαν εναντίον των προσώπων αυτών.
Αν η αδράνεια αυτή, όπως υποστηρίζουν αρκετοί είναι ένα επικοινωνιακό τρικ για να εξοργίσει τους πολίτες και να γίνουν ανεκτικοί σε μελλοντικές κυβερνητικές δραστηριότητες, τότε οι ευθύνες γίνονται πολιτικές και κάποιοι οφείλουν να δώσουν εξηγήσεις.
Αν η ηγεσία της αστυνομίας δεν κινητοποιήθηκε με δική της πρωτοβουλία τότε το αρμόδιο υπουργείο οφείλει να ζητήσει εξηγήσεις.
Η σιωπή στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι χρυσός. Η εικόνα διακοσίων ατόμων, που καπελώνουν μια κινητοποίηση και τα κάνουν γυαλιά καρφιά όποτε τους αρέσει και ανενόχλητοι αποχωρούν, δεν ταιριάζει με μια ευνομούμενη πολιτεία.
Που άραγε οδηγούν αυτές οι καταστροφές; Μήπως κάποιοι «έξυπνοι» θέλουν να οδηγήσουν τους πολίτες στην αυτοδικία;
Ακόμη και η αξιωματική αντιπολίτευση κάλεσε την κυβέρνηση να συλλάβει όσους παρανομούν. Τι περιμένει λοιπόν ο αρμόδιος υπουργός που κατά καιρούς δηλώνει ότι γνωρίζουν οι αρχές ποιοι κρύβονται πίσω από της κουκούλες, αλλά δεν έχουν επαρκές αποδεικτικό υλικό για να τους συλλάβουν;
Μήπως κάποιον αστυνομικό που θα καίγεται σαν λαμπάδα; Δεν είναι αποδεικτικό υλικό η βόμβα μολότοφ, η εκτόξευσή της, οι πέτρες που υπάρχουν στα σακίδια; Θέλουν περισσότερα για να στοιχειοθετήσουν το κατηγορητήριο;
Το «πανηγύρι» των καταστροφών δεν γίνεται μόνο στις συγκεντρώσεις. Όταν δεν υπήρχαν αυτές, η δράση των γνωστών αγνώστων μεταφέρεται τις νύχτες που καίνε ότι βρουν μπροστά τους.
Η υπόθεση των κουκουλοφόρων στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ούτε θέμα ασύλου, ούτε υπόθεση των πρυτανικών αρχών. Είναι θέμα της αστυνομίας και των πολιτικών προϊσταμένων της. Και για την αδράνεια τους αυτή ελέγχονται όλοι μια και ο ρόλος τους δεν είναι άλλος από του να προστατεύουν τη ζωή και τις περιουσίες των πολιτών. Δουλεία των οργάνων της τάξης είναι να οδηγούν χωρίς υπέρμετρο ζήλο όσους παρανομούν στη δικαιοσύνη. Για τις ποινές είναι άλλοι αρμόδιοι.=
Την απάντηση σε όλα αυτά την περιμένει η κοινωνία…

Οι εκλογές δεν περιμένουν, η παιδεία μπορεί

Πολύ φασαρία για το τίποτα θα έλεγε κανείς. Κι αυτό, γιατί οι προτεινόμενες αλλαγές στην παιδεία, μέσα από το νομοσχέδιο, που ήδη κατατέθηκε στη Βουλή, είναι ήπιες, δεν ανατρέπουν πολλά πράγματα και το κυριότερο, δεν αλλάζουν δραματικά το σημερινό status διδασκόντων και διδασκομένων.
Προς τι λοιπόν η συνέχιση των καταλήψεων και των κινητοποιήσεων; To νομοσχέδιο, κατά το ΠΑΣΟΚ, αποτελεί τροποποίηση της ισχύουσας νομοθεσίας, δηλ. του νόμου 1268/82, που υπήρξε ένα από τα πρώτα νομοθετήματα της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου.
Αν απλώς τροποποιεί ένα νόμο με ζωή 25 ετών και σαφή σημάδια γήρανσης, τότε γιατί δεν προστρέχει και το ΠΑΣΟΚ στη Βουλή να συζητήσει και το κυριότερο να καταθέσει τις δικές του μεταρρυθμιστικές προτάσεις;
Δεν είναι άραγε το κοινοβούλιο ο καταλληλότερος χώρος αντιπαράθεσης, ανταλλαγής ιδεών, και σύνθεσης ενδεχομένως απόψεων; Στο προχθεσινό Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ ακούστηκαν πολλές απόψεις από συνετές έως ακραίες. Δεν εμφανίστηκε όμως πέρα από τις γενικές και γνωστές 16 προτάσεις που αφορούν την παιδεία, μια συγκροτημένη μεταρρυθμιστική αντιπρόταση για τα ΑΕΙ.
Όπως έγινε γνωστό στο Πολιτικό Συμβούλιο έγιναν προτάσεις από τη μια του Θ. Πάγκαλου για την ψήφιση ορισμένων άρθρων όπως αυτό για την ενίσχυση των οικονομικά αδύναμων φοιτητών και από την άλλη της Τόνιας Αντωνίου για παρουσία του κόμματος δίπλα στους καταληψίες ενώ μια τρίτη αυτή του Ε. Βενιζέλου ανέφερε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να πάει στη Βουλή χωρίς να έχει θέση για κάθε σημείο του νομοσχεδίου. Για την ώρα πάντως η πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης περιορίζεται σε γενικόλογες αναφορές, που υποστηρίζουν ότι το νομοσχέδιο δεν προβλέπει κάτι για την χρηματοδότηση, την έρευνα και την αξιολόγηση των πτυχίων.
Το ζητούμενο βεβαίως είναι οι εποικοδομητικές προτάσεις και όχι η γενική άρνηση, που ευθέως οδηγεί στην σκέψη ότι η σύγκρουση υπαγορεύεται μόνο και μόνο από το γεγονός, ότι οι εκλογές είναι προ των πυλών.
Όπως όλα δείχνουν, το ΠΑΣΟΚ περιορίζεται στην αντιπολιτευτική αντιπαράθεση αποφεύγοντας για την ώρα να ανοίξει τα χαρτιά του στο θέμα της παιδείας, επιδιώκοντας έστω και καθυστερημένα να εισπράξει πολιτικά οφέλη, από όσους υποστηρίζουν, ότι τα πανεπιστήμια χρειάζονται λεφτά και τίποτα άλλο.
Βεβαίως υπάρχουν και κάποιοι που υποστηρίζουν ότι στην παιδεία πρέπει να κυριαρχήσει η αδράνεια και επιμένουν στο μη μου τους κύκλους τάραται. Προτάσεις δεν έχουν, γιατί δεν χρειάζονται. Απλώς θέλουν πτυχία με κοινωνικά και όχι με επιστημονικά κριτήρια και μια θέση στο δημόσιο, μέσω επετηρίδας και προς Θεού χωρίς εξετάσεις και τέτοιου είδους ταλαιπωρίες. Γι αυτό άλλωστε επιμένουν, μόνο στη δημόσια παιδεία, εργασία από το κράτος και ο μήνας έχει εννιά. Αγνοούν όμως, ότι αυτό το μοντέλο δοκιμάστηκε και απέτυχε.

Προοδευτικές κορώνες με συντηρητικό περιτύλιγμα

Ζούμε σε μια εποχή που γυρίζουν τα πάνω κάτω. Πριν μερικές δεκαετίες όταν μιλούσε κάποιος για συντηρητικούς εννοούσε αυτούς που κατά βάση ψήφιζαν δεξιά κόμματα, σε αντιπαραβολή με τους προοδευτικούς που οι προτιμήσεις τους είχαν αριστερή κατεύθυνση. Σήμερα το ποιος είναι προοδευτικός και ποιος συντηρητικός δεν ταυτίζεται απόλυτα με τις πολιτικές του πεποιθήσεις.
Υπάρχουν πολλοί κατά δήλωση αριστεροί πολίτες αλλά και κόμματα με συντηρητικές απόψεις και αρκετοί δεξιοί και με προοδευτικές θέσεις.
Όταν ένα κόμμα αριστερό κατά τα άλλα, εθελοτυφλεί και δεν βλέπει τα χάλια των πανεπιστημίων και με φοιτητές που επηρεάζει λέει όχι σε οποιαδήποτε αλλαγή στο χώρο της παιδείας, ζητώντας χωρίς κανένα έλεγχο μόνο εισροή κονδυλίων, τι προοδευτικό προσφέρει άραγε στην κοινωνία; Είναι ή δεν είναι μια συντηρητική άποψη η αρνητική στάση σε κάθε αλλαγή με την παράλληλη απουσία προτάσεων από ένα κόμμα της αριστεράς; Όταν ακόμη και οι ίδιοι που αντιδρούν, δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους προκειμένου να παρουσιάσουν κάποιες ρεαλιστικές προτάσεις και γι αυτό καταφεύγουν σε ανεδαφικές και αποσπασματικές ρητορικές θέσεις, που σκόρπια ψελλίζουν περιφερόμενοι από κανάλι σε κανάλι αναιρώντας έτσι κάθε λογική στις αντιρρήσεις τους.
Οι αλλαγές στα πανεπιστήμια είναι αναγκαίες όσο ποτέ μια και το σαθρό σημερινό περιβάλλον αποδιοργανώνει την κοινωνία και εμποδίζει την ανάπτυξη. Τα κενά περιεχομένου πτυχία που έχουν βολέψει κάποιους φοιτητές που νομίζουν ότι ο κομματικός συνδικαλισμός και η συνδιαλλαγή για την ψήφιση των νέων πρυτανικών αρχών, είναι σπουδές και συνιστούν εικόνα παροχής γνώσεων, είναι μια απαράδεκτη εικόνα στην οποία οι αληθινά προοδευτικοί πολίτες όπου κι αν βρίσκονται πολιτικά οφείλουν να απορρίψουν.]
Όπως οφείλουν να απορρίψουν και τις πρακτικές συμβούλου σήμερα νεοεκλεγέντα δημάρχου, κατά τα άλλα προοδευτικού, σύμφωνα με την τρέχουσα ορολογία, που ενώπιον της κάμερας παραδέχθηκε πλήρωνε την ψήφο των φοιτητών και τσέπωνε μαζί με τον ξενοδόχο χρήματα που έδινε το πανεπιστήμιο για την στέγαση απόρων νέων από την επαρχία που ήρθαν στην Αθήνα για να σπουδάσουν. Κι όχι μόνο αυτό, το σύστημα το πολιτικό που τότε εκπροσωπούσε ως φοιτητής, φρόντισε να τον προσλάβει σε νομαρχία και στη συνέχεια να τον προωθήσει σε νευραλγική θέση κοντά σε νεοεκλεγέντα δήμαρχο. Αν όλα αυτά είναι εικόνα προόδου τότε ποια είναι αλήθεια η οπισθοδρόμηση;
Η κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας είναι παλαιά μέθοδος πολιτική, μια και οι λέξεις χρησιμοποιούνται με σκοπό και στόχο να πείσουν όσους είναι ευκολόπιστοι ότι η μέρα είναι νύχτα και η νύχτα μέρα.
Το θέμα είναι αν τελικά οι άνθρωποι που θέλουν την πρόοδο, όχι στα λόγια βεβαίως, αλλά στα έργα, θα αντιδράσουν και θα απαιτήσουν από αυτούς που χρηματοδοτούμε συλλογικά και ατομικά, να γίνουν υπεύθυνοι και να πάψουν να τρώνε τις σάρκες τους ζητώντας κι από εμάς να κάνουμε το ίδιο. Αν εφησυχασμένοι παραμείνουμε απαθείς, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Ερωτηματικά για όσους αντιδρούν στις αλλαγές

Διαβάζοντας τις προτάσεις που κατά καιρούς έχουν κατατεθεί από κόμματα, πανεπιστημιακούς και φορείς για τις αλλαγές στην Ανώτατη Εκπαίδευση και συγκρίνοντάς αυτές με το νομοσχέδιο που κατέθεσε χθες η κυβέρνηση στη Βουλή, διαπιστώνει κανείς αβίαστα ότι οι διαφορές ανάμεσα τους είναι ελάχιστες.
Όλες κινούνται στο ίδιο πλαίσιο και αντιμετωπίζουν με παρόμοιο τρόπο τα βασικά θέματα που αντιμετωπίζει σήμερα η πανεπιστημιακή κοινότητα.
Προς τι λοιπόν η όλη φασαρία; Γιατί κόμματα της αντιπολίτευσης, πανεπιστημιακοί και καταληψίες απέρριψαν το κυβερνητικό νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ πριν καν το διαβάσουν;
Το θέμα είναι η αντιδικία με την κυβέρνηση, ή η αναβάθμιση της παιδείας και η θεραπεία των πολλών προβλημάτων που υπάρχουν σήμερα, τα οποία κανείς δεν αμφισβητεί;
Αλήθεια, όσοι δεν θέλουν αλλαγές τα βρίσκουν όλα ωραία και καλά; Κι αυτοί που πιστεύουν ότι ο διάλογος πρέπει να συνεχιστεί, τι έχουν να πουν για την πολύμηνη συζήτηση που προηγήθηκε; Προσχέδιο του νομοσχεδίου δόθηκε για διαβούλευση προς τους ενδιαφερόμενους, κόμματα, πανεπιστημιακούς, και φορείς το περασμένο καλοκαίρι, με σκοπό να καταθέσουν σε εύλογο χρόνο τις απόψεις τους. Ποιοι άραγε τις κατέθεσαν και ποιοι απέφυγαν να το πράξουν;
Στην Ελλάδα λένε, αν θέλει κάποιος να μην γίνει κάτι, το τρενάρει βάζοντάς το στη διαδικασία του διαλόγου. Ενός διαλόγου που δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Έτσι το θέμα ανοιχτό βρίσκει την κυβέρνηση στο τέλος της θητείας της και παραπέμπεται στις καλένδες.
Σε πιο επί μέρους θέμα των προτεινόμενων αλλαγών θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει εύκολα και αβασάνιστα;
Στην πλήρη αυτοδιοίκηση με παράλληλη κοινωνική λογοδοσία; Ή μήπως στη διαφάνεια της δραστηριότητας των ΑΕΙ και στη υποχρέωση δημιουργίας εσωτερικών κανονισμών; Ο επανακαθορισμός των στόχων και η προσαρμογή στα νέα δεδομένα, που οι εποχές επιβάλλουν, καθώς και η ίδρυση νέων τμημάτων με κριτήρια βιωσιμότητας, που θα συνδέουν τις σπουδές με την απασχόληση, δεν είναι επίσης κάτι ζητούμενο στις μέρες μας; Εκτός αν θεωρείται αρνητική η περίπτωση της ενίσχυσης των νέων φοιτητών με άτοκα δάνεια ή η επιλογή από περισσότερα του ενός συγγράμματα. Ο διπλασιασμός των ετών φοίτησης τακτοποιεί με μια ισορροπημένη νομοθετική ρύθμιση το θέμα των λεγόμενων «αιωνίων», ενώ το άσυλο περιφρουρείται και προστατεύεται από παράνομες δραστηριότητες, άσχετες με τις ακαδημαϊκές ελευθερίες με την απόφαση για άρση, που λαμβάνεται από το Πρυτανικό Συμβούλιο, με πλειοψηφία.
Είναι προφανές ότι οι κινητοποιήσεις από εδώ και πέρα δεν έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο και όσοι έχουν κάτι να πουν μπορούν να το καταθέσουν για να βελτιώσουν το ήδη προτεινόμενο νομοσχέδιο. Αν κάνει μόνο ένα ή λίγα μόνο βήματα για την αναβάθμιση των ΑΕΙ, κανείς δεν τους εμποδίζει να προτείνουν περισσότερα, αγνοώντας στις αντιδράσεις όσων βολεύονται με την σημερινή προβληματική κατάσταση των πανεπιστημίων. Εκτός αν το ζητούμενο γι αυτούς είναι να μην αλλάξει τίποτα από την σημερινή κατάσταση των υποβαθμισμένων σπουδών, γιατί έτσι τους βολεύει. Η υπάρχουσα όμως κατάσταση, δεν βολεύει την κοινωνία.

Το κόστος των καταλήψεων για γονείς και φοιτητές

Ο χρόνος κυλάει με γοργούς ρυθμούς. Πέρασε και η Καθαρά Δευτέρα και οδεύουμε προς το Πάσχα. Υπό κατάληψη παραμένουν 320 σχολές. Χάθηκε ένα ακόμη εξάμηνο, μια και οι καταληψίες εμποδίζουν καθηγητές και φοιτητές που επιθυμούν να διδάξουν και να διδαχθούν να εισέλθουν στις πανεπιστημιακές σχολές. Τώρα αν αυτό καταλύει δημοκρατικά δικαιώματα όσων επιθυμούν να κινηθούν ελεύθερα στους πανεπιστημιακούς χώρους, είναι άλλου παπά ευαγγέλια που λένε, μια και στην Ελλάδα αποτελούν κατάκτηση των μειοψηφιών οι καταλήψεις που άνετα επιβάλουν τις απόψεις τους στις πλειοψηφίες.
Αλλά απ ότι φαίνεται, δεν σταματάει εδώ το πανηγύρι των καταλήψεων, ελληνικό φαινόμενο για την διεθνή πανεπιστημιακή κοινότητα, θα συνεχιστεί και στην διάρκεια των νηστειών που διανύουμε, ίσως διακοπεί τις αργίες του Πάσχα, γιατί οι πολεμιστές πρέπει να ξαποστάσουν, και ποιος ξέρει το Μάιο μπορεί να επιτραπεί η είσοδος καθηγητών και φοιτητών στα πανεπιστήμια.
Εξαρτάται βεβαίως και από και από τις νομοθετικές εξελίξεις. Έως τις 25 Μαρτίου θα έχουν ψηφιστεί από την ολομέλεια της Βουλής οι προτεινόμενες Συνταγματικές τροποποιήσεις και φυσικά το περίφημα άρθρο 16, που είναι και η πέτρα του σκανδάλου, ενώ δεν είναι βέβαιο αν ο νέος νόμος πλαίσιο για την παιδεία που θα κατατεθεί στο κοινοβούλιο εντός των προσεχών ημερών θα ψηφιστεί πριν από τις γιορτές του Πάσχα.
Αυτό σημαίνει ότι ο χρόνος απελευθέρωσης των πανεπιστημίων από τους καταληψίες είναι αβέβαιος. Αλλά και αν ανοίξουν τα πανεπιστήμια μετά το Πάσχα πόσες διδακτικές ημέρες θα μείνουν γι αυτό το δόλιο εξάμηνο; Ελάχιστες που δεν μπορούν επ ουδενί να αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο, με όποια μαγικά κι αν επιστρατεύσουν οι καθηγητές.
Στην κοινωνία του ανταγωνισμού και των ανοιχτών οριζόντων που προσφέρει η ελεύθερη διακίνηση σε 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλα αυτά γύρω από την παιδεία είναι περίπου θανάσιμα αμαρτήματα. Ποιος ενδιαφέρεται άλλωστε. Οι έχοντες λύνουν τα προβλήματα τους με τα πανεπιστήμια του εξωτερικού ή με κάποια ελάχιστα, είναι η αλήθεια, κολέγια των εσωτερικού που η αγορά τα προτιμά από πολλούς κρατικούς πανεπιστημιακούς τίτλους.
Αυτό το δρόμο άλλωστε ακολουθούν και ορισμένοι ηγέτες της αριστεράς. Μπροστά στις κάμερες κόπτονται για τα κρατικά πανεπιστήμια και τα παιδιά τους τα στέλνουν σε ελιτίστικα ιδιωτικά κολέγια.
Αυτό θα πει υποκριτική κοινωνία. Ακολουθούν την συμβουλή ενός αριστοκράτη αριστερών πεποιθήσεων των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης που έλεγε «να πεθάνουμε για τους φτωχούς, αλλά να μην ζήσουμε και μαζί τους». Έτσι βλέπουν κάποιοι σημερινοί «ηγέτες» το «πόπολο» που το παραμυθιάζουν για να του υφαρπάξουν την ψήφο του και ταυτόχρονα το υποβάλλουν σε δυσβάσταχτες οικονομικές θυσίες, όταν το αναγκάζουν να στέλνει το παιδί του σε μια απίθανη σχολή, σε κάποια μικρή επαρχιακή πόλη, αποκομμένη από μια συγκροτημένη πανεπιστημιακή κοινότητα, για να ενισχύσει την ζωή στις καφετέριες, τις ταβέρνες και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Εξάλλου, όπως αποδείχθηκε, αρκετά πολιτικά πρόσωπα μπορούσαν επίσης να στήνουν εύκολα το παιχνίδι των μεταγραφών των παιδιών τους από τη μακρινή επαρχία στα μεγάλα αστικά κέντρα, κάτι που δεν μπορούσε να διανοηθεί ο απλός πολίτης. Τελικά ποιος πληρώνει το μάρμαρο των καταλήψεων; Μα φυσικά ο απλός πολίτης είτε είναι γονιός είτε είναι φοιτητής.

Η σιωπή και η δράση στην αναζήτηση μαύρου χρυσού

Είναι απορίας άξιο γιατί στην Ελλάδα υπάρχει ένα φοβικό σύνδρομο απέναντι στην Τουρκία, σε σχέση με τα δικαιώματα εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων της χώρας μας στον υποθαλάσσιο χώρο του Αιγαίου.
Η Ελλάδα εμφανίζεται διστακτική να προχωρήσει σε ενέργειες που βασίζονται στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.
Σύμφωνα με τα όσα ορίζονται στο Δίκαιο της Θάλασσας η κάθε παράκτια χώρα έχει το δικαίωμα της πλήρους εκμετάλλευσης περιοχών που εκτείνονται μέχρι 200 μίλια από τις ακτές της. Αν η ακτή της όμορης χώρας έχει μικρότερη απόσταση από τα διακόσια μίλια, τότε ορίζεται η μέση γραμμή και μέχρι αυτό το σημείο μπορεί η κάθε χώρα να κάνει πλήρη εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων δηλ. των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια η τιμή του πετρελαίου ήταν τόσο χαμηλή, κοντά στα 20 δολάρια το βαρέλι, που έκανε χωρίς οικονομικό ενδιαφέρον κάθε σκέψη εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αυτών μια και το κόστος εξόρυξης ήταν απαγορευτικό. Οι νέοι μεγάλοι καταναλωτές Κίνα και Ινδία και η κατάσταση στη Μέση Ανατολή έκαναν το πετρέλαιο ιδιαίτερα ακριβό και είδος βρίσκεται σε ανεπάρκεια.
Το νέο αυτό περιβάλλον αναβάθμισε τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της Ρωσίας που κατάφερε να αποπληρώσει μεγάλα χρέη της προς πιστωτικούς οργανισμούς.
Η Ελλάδα αντί να προτάξει το δικαίωμα της για χρήση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, που διευρύνει το εύρος των δικαιωμάτων της στον θαλάσσιο χώρο, προτίμησε υπό την απειλή του casus belli της Τουρκίας να διεκδικήσει έναν στενότερο χώρο αυτόν που ορίζεται από την υφαλοκρηπίδα.
Αν η χώρα μας, με το δικαίωμα που της παρέχει από το 1982 το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, είχε θέσει θέμα ΑΟΖ, τότε αυτόματα θα έπαυε να υπάρχει θέμα διαφορών με την Τουρκία. Με δεδομένο ότι έχει επίσης ξεκαθαρίσει στο Διεθνές Δίκαιο το θέμα της υφαλοκρηπίδας που ισχύει για όλα τα νησιά ανεξαρτήτως μεγέθους γίνεται φανερό ότι ο ταραξίας που λέγεται Τουρκία προβάλει τις απειλές γιατί γνωρίζει ότι το δίκαιο δεν είναι με το μέρος της.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η Κύπρος της οποίας το 40% του εδάφους της κατέχεται από το 1974 από την Τουρκία τόλμησε και παρά τις απειλές της να προχωρήσει σε διεθνείς συμφωνίες με τα όμορα κράτη την Αίγυπτο και τον Λίβανο και να συμφωνήσει μαζί τους με βάση το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας τα όρια της κάθε πλευράς που αφορούν την ΑΟΖ.
Με βάση αυτές τις συμφωνίες, και παρά τις απειλές της Άγκυρας, η Λευκωσία με διαδικασίες πλήρους διαφάνειας, κάλεσε πετρελαϊκούς κολοσσούς όπως είναι η αμερικανική ΕΧΧΟΝ-MOBIL, η βρετανική ΒΡ αλά και εταιρείες από την Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία, τη Γαλλία και τη Νορβηγία να εκδηλώσουν ενδιαφέρον για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων.
Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι οι έρευνες στις περιοχές που βρίσκονται νότια της Κύπρου που έγιναν από νορβηγική εταιρία απέδειξαν σε σύντομο χρονικό διάστημα ότι η θαλάσσια αυτή περιοχή κρύβει μαύρο χρυσό.
Στην Ελλάδα οι έρευνες αποτελούν ένα θολό κομμάτι των δημοσίων πραγμάτων, έχουν περιοριστεί στα Ιόνια Νησιά, για το φόβο των ιουδαίων που λένε, και κάνεις δεν μας πληροφόρησε αν υπάρχει κάτι εκμεταλλεύσιμο στην περί τον Πρίνο περιοχή.
Το να διεκδικεί κανείς τα δικαιώματα του είναι υποχρέωση του απέναντι στην κοινωνία. Όσο για την άποψη ότι εξημερώνοντας το θηρίο μπορούμε να το βάλουμε στο σπίτι μας αποδείχθηκε ανεδαφική και τα όσα μας λέγανε γι αυτό φρούδες ελπίδες όσων που νομίζουν ότι τα δημόσια αξιώματα είναι απλώς για να βολεύονται κάποιοι στις αναπαυτικές πολυθρόνες της εξουσίας και στις τεράστιες λιμουζίνες με τα φυμέ τζάμια.

Τελικά πόσο ίσοι είναι οι πολίτες απέναντι στο νόμο;

Το άρθρο 4 του Συντάγματος αναφέρει «οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου». Το άρθρο 103 προσθέτει,«κανένας δεν μπορεί να διοριστεί (δημόσιος) υπάλληλος σε οργανική θέση που δεν είναι νομοθετημένη».
Ο συνδυασμός των δύο αυτών διατάξεων του Συντάγματος, μας οδηγεί πολύ απλά στο συμπέρασμα ότι στο δημόσιο μπορούν να διοριστούν όλοι, αλλά επειδή αυτοί που το επιθυμούν είναι πολλοί και οι θέσεις περιορισμένες, η ισότητα επιβάλλει μια διαδικασία επιλογής με βάση τα προσόντα και τις επιμέρους ικανότητες του καθενός.
Η ισότητα των ευκαιριών στο δημόσιο, παρά την ύπαρξη του ΑΣΕΠ, που επιβάλλει πρόσληψη με διαγωνισμό, καταστρατηγείται από τα κόμματα της εξουσίας, με αποτέλεσμα να έχουμε μια στρατιά απασχολούμενων στο δημόσιο με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Ο αριθμός των συμβασιούχων που κληρονόμησε η σημερινή κυβέρνηση από την προηγούμενη δεν έχει επακριβώς διευκρινισθεί, γιατί όπως συμβαίνει συνήθως, το δημόσιο δεν γνωρίζει επακριβώς τον αριθμό τους.
Άλλοι μιλούν για 250.000 και άλλοι για 120.000, που απασχολούνται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Το θέμα αυτό συζητήθηκε πολύ προεκλογικά και τα κόμματα της εξουσίας βρέθηκαν μπροστά σε μια πλειοδοσία υποσχέσεων.
Κομβικό σημείο, η υπόσχεση ότι θα μονιμοποιηθούν κατ άλλους όλοι και κατ άλλους, όσοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, κάτι που ορίζεται άλλωστε και στο άρθρο 103 του Συντάγματος. Ήρθε μετα τις εκλογές η νομοθετική ρύθμιση του υπουργού Εσωτερικών που δημιούργησε νέες τριβές με εκείνους που δεν άφηνε έξω, είτε γιατί δεν μπορούσαν να αποδείξουν ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, είτε γιατί δεν είχαν συμπληρώσει το 24μηνο. Ακολούθησαν προσφυγές στα δικαστήρια και φτάσαμε στο σημείο να είναι θέμα δικαστικής ερμηνείας η μετατροπή μιας σύμβασης, από ορισμένου σε αορίστου χρόνου.
Το θέμα τώρα βρίσκεται στον Άρειο Πάγο, που καλείται σύμφωνα με όσα επεσήμανε και ο Εισαγγελέας του Ανωτάτου Δικαστηρίου, να παίξει στην ουσία το ρόλο του νομοθέτη.
Σε μια κοινωνία ευνομούμενη, σε μια πολιτεία ίσων ευκαιριών, η πρόσβαση στο δημόσιο πρέπει να είναι ανοιχτή για όλους. Να γίνεται με διαφανείς διαδικασίες και να έχουν όλοι το δικαίωμα να πάρουν μέρος σε αυτές.
Οι προσλήψεις από το παράθυρο, μέσω των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, που γίνονται και σήμερα, αδικούν όσους αποκλείονται από την δυνατότητα να διεκδικήσουν μια θέση στο δημόσιο. Και είναι απορίας άξιο, πώς το θέμα αυτό, το αντιμετωπίζουν ελαφρά τη καρδία συνδικαλιστικοί φορείς, που ο ρόλος τους είναι να προασπίζουν και αυτοί, τις ίσες ευκαιρίες στο δικαίωμα εργασίας.
Το δίκαιο και το άδικο όμως στην χώρα μας, είναι υπόθεση ερμηνείας προσωπικών συμφερόντων του κάθε πολίτη και ψήφων του κάθε πολιτικού.

Προαποφασισμένη η αποπομπή του Κ. Κουλούρη

Ορισμένα ζωηρά στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν αφήνουν τον αρχηγό του ν αγιάσει.
Εκεί που έκανε την έξοδο του από την διαδικασία της αναθεώρησης του Συντάγματος και πολλοί πίστεψαν ότι επήλθε επιτέλους η ψυχική ενότητα στο Κίνημα, ήρθε η βόμβα του Θ. Πάγκαλου που ζήτησε να υπάρξουν αστυνομικές περίπολοι στον περίβολο των πανεπιστημιουπόλεων ακολούθησε η απάντηση με μετωπική επίθεση του Κ. Κουλούρη εναντίον του πρώτου, και τέλος το αποτέλεσμα που ήταν η αποπομπή του δεύτερου από του ΠΑΣΟΚ.
Ξεπέρασε την κόκκινη γραμμή έλεγαν χθες στη Χ. Τρικούπη ο Κ. Κουλούρης, ενώ ο Γ. Παπανδρέου ανακοινώνοντας προχθές στο Πολιτικό Συμβούλιο τα της διαγραφής, προειδοποίησε ότι αν χρειαστεί θα ξαναπάρει ανάλογες αποφάσεις.
Τι ακριβώς όμως συνέβη με τον Κ. Κουλούρη; Ήταν η διαγραφή του κεραυνός εν αιθρία; Ασφαλώς όχι. Ο Κ. Κουλούρης ήξερε από καιρό ότι ήταν στην ομάδα που ο σημερινός Πρόεδρος του Κινήματος ήθελε σε πρώτη ευκαιρία να αποπέμψει. Αυτή η ομάδα 6-7 προσώπων που όλοι στο παρελθόν ανέλαβαν υπουργεία, κατά το στενό επιτελείο του Γ. Παπανδρέου και σύμφωνα με κάποιες εσωτερικές μετρήσεις παρουσιάζει μιαν αρνητική εικόνα που δεν ταιριάζει με στο σημερινό νέο προφίλ του ΠΑΣΟΚ. Σε αυτή άλλωστε την κατηγορία ανήκει και ο Γ. Παπαντωνίου, που πριν μερικούς μήνες πήρε κι αυτός κόκκινη κάρτα από τον Πρόεδρο του Κινήματος.
Η αφορμή που έδωσε ο Κ. Κουλούρης αυτή τη φορά, παρά την οξύτητα της φραστικής του επίθεσης, δεν είχε στόχο τον Πρόεδρο του Κινήματος. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς, τα έβαλε με ένα άλλο στέλεχος του Κινήματος, που με τις δηλώσεις του είχε δημιουργήσει θύελλα αντιδράσεων μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Η διαγραφή ήταν απλώς ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Φαίνεται ότι ο Γ. Παπανδρέου θέλει τώρα να επιταχύνει τους ρυθμούς των αποπομπών που προγραμματίζονται από καιρό. Θέλει να βγάλει από τώρα εκτός εκείνους που θα τον αμφισβητήσουν σε περίπτωση αποτυχίας στην προσεχή εκλογική αναμέτρηση και επιδιώκει παράλληλα με νέα πρόσωπα να ανανεώσει την εικόνα του Κινήματος.
Βεβαίως τα νέα πρόσωπα που παρουσίασε τόσο στο Πολιτικό Συμβούλιο όσο και στο ευρωψηφοδέλτιο δεν του βγήκαν. Γι αυτό και η κριτική που του ασκείται από πολλά παλιά στελέχη, δεν είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αυτό που του καταλογίζουν είναι ότι είναι απρόβλεπτός. Κάποιοι λένε ότι έχει κόψει την καλημέρα ακόμη και σε στελέχη του, που δεν έκαναν κάτι που να προκαλέσει, δεν βρέθηκαν έξω από την επίσημη γραμμή, ενώ παράλληλα έχουν καλή απήχηση στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ.
Η σημερινή ηγεσία του Κινήματος θέλει άλλα υλικά για την προσεχή εκλογική μάχη, που όμως δεν υπάρχουν, και οι νέοι που δοκιμάστηκαν στην πλειονότητα τους ουδέν απέδωσαν.
Το δομικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν πείθει με την εικόνα που παρουσιάζει, δεν συγκινεί για την ώρα την κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων, που μετακινούνται και διαμορφώνουν την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία.

Άκαμπτη η αριστερά σε κάθε αλλαγή

Η επόμενη Βουλή θα είναι αναθεωρητική, τόνισε χθες μιλώντας στην ολομέλεια του κοινοβουλίου ο Πρωθυπουργός, στη διάρκεια της συζήτησης σε επίπεδο αρχηγών για τη αναθεώρηση του Συντάγματος. Ο Κ. Καραμανλής επιτέθηκε στο ΠΑΣΟΚ για την απουσία του από τα έδρανα της Βουλής και έδωσε σε γενικές γραμμές τα χαρακτηριστικά των υπό αναθεώρηση άρθρων.
Η ομιλία του ξεκίνησε από τα εύκολα, που αναφέρονται στο ασυμβίβαστο και τη βουλευτική ασυλία και κατέληξε στο άρθρο 16 και την αναγκαιότητα της αναθεώρησης του. Έριξε το βάρος της ίδρυσης του Συνταγματικού Δικαστηρίου, που με τις προτεινόμενες αλλαγές προβλέπεται ότι θα πάρει τη θέση του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου, στην ανάγκη έλέγχου του πολιτικού χρήματος, ενώ προέβαλε τη συνταγματική αναθεώρηση ως όχημα για ένα πιο αποτελεσματικό κράτος και αφετηρία προώθησης μεγάλων μεταρρυθμίσεων. Υπεραμύνθηκε επίσης ο Κ. Καραμανλής τις αλλαγές του άρθρου 24 για την προστασία του περιβάλλοντος. Υποστήριξε ότι η αλλαγές του άρθρου θα παράσχουν απόλυτη προστασία των δασών και θα προσφέρουν βιώσιμη περιφερειακή ανάπτυξη.
Τέλος, μολονότι το ακροατήριο του Πρωθυπουργού ήταν μόνο τα δύο αριστερά κόμματα, εν τούτοις φρόντισε να επισημάνει την προτεραιότητα της διαρκούς αναβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης, τονίζοντας ότι τα μη κρατικά και μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια θα βρίσκονται κάτω από αυστηρό δημόσιο έλεγχο.
Υποσχέθηκε επίσης, ο εκτελεστικός νόμος να ανατρέψει την σημερινή άναρχη δραστηριότητα που παρατηρείται στα πάσης φύσεως κολέγια.
Η σαφής τοποθέτηση του Πρωθυπουργού δεν συγκίνησε τα δύο κόμματα της αριστεράς. Το ΚΚΕ θα ήθελε μια αναθεώρηση προς άλλη κατεύθυνση, ενώ ο ΣΥΝ θεωρεί ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αναγκαίο. Εξάλλου αυτό που μετράει για το ΣΥΝ, όπως υποστήριξε και ο Α. Αλαβάνος είναι η αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από την διαδικασία της αναθεώρησης, γεγονός που κατά την εκτίμηση του βάζει σοβαρά εμπόδια σε οποιαδήποτε αλλαγή. Στον ΣΥΝ δεν βλέπουν κανένα πρόβλημα από αποφάσεις των ευρωπαϊκών δικαστηρίων, για την αναγνώριση των τίτλων των κολεγίων και επικρίνουν την κυβέρνηση, που δεν έχει κάνει κάτι για να τις εμποδίσει.
Το πώς εμποδίζεται η εκτέλεση αυτών των αποφάσεων δεν μας λένε και είναι απορίας άξιο, πως δεν κατανοούν ότι η ένταξη της χώρας στην Ε.Ε. δεν έχει γίνει, χωρίς όρους και προϋπόθεσης.
Είναι επίσης απορίας άξιο, αν θεωρούν όσοι λένε μην αλλάζετε τίποτα, ότι το άρθρο 24 προστατεύει επαρκώς τον δασικό πλούτο της χώρας, γιατί αν το διαβάσει κανείς προσεκτικά θα διαπιστώσει ότι όλα επιτρέπονται και όλα απαγορεύονται. Αν δε θέλει να το διαπιστώσει ιδίοις όμασι, δεν έχει παρά να πάει μια βόλτα στον Παρνασσό όπου εκεί έχουν κτιστεί ολόκληρες πόλεις μέσα στο δάσος τα τελευταία χρόνια, χωρίς κανείς να σταματήσει τους οικιστές και τους επιχειρηματίες.
Η ζωή δεν είναι ούτε μαύρο ούτε άσπρο. Κινείται στους τόνους του γκρι. Χρήσιμο είναι να το καταλάβουν και κάποια κόμματα που νομίζουν ότι το γενικό όχι μπορεί να πάει τη ζωή μπροστά. Η ακινησία υπάρχει μόνο στα νεκροταφεία. Οι ζωντανοί οργανισμοί οφείλουν να προσαρμόζονται στις ανάγκες της κάθε εποχής. Αρκεί όλοι να συμβάλουν θετικά, ώστε να κλείσουν με τις παρεμβάσεις τους οι κάθε λογής κεκρόπορτες, που συνήθως εκμεταλλεύονται οι αεριτζήδες.

Η αλλαγές που επιβάλλονται από την Ευρώπη

Την καμπάνα από το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων αναμένει η Ελλάδα μέχρι την Άνοιξη, για παραβίαση της κοινοτικής οδηγίας 89/48 περί αναγνώρίσης επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων κολεγίων, που συνεργάζονται με πανεπιστημιακά ιδρύματα του εξωτερικού. Η υπόθεση μετά από προσφυγή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δικάστηκε τον περασμένο Ιανουάριο. Η Ελλάδα, όπως είναι γνωστό, δεν αναγνωρίζει τα διπλώματα που χορηγήθηκαν από άλλο κράτος – μέλος της Ε.Ε. στο πλαίσιο σπουδών, βάσει συμφωνιών δικαιόχρησης για αρμοδιότητες που έχει αναθέσει στο Συμβούλιο Αναγνώρισης Ισοτιμίας Τίτλων Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Γι αυτό και δεν τα λαμβάνει υπόψη για αναγνώριση προσόντων, όσων επιθυμούν να απασχοληθούν στο δημόσιο τομέα ή να εγγραφούν στο αντίστοιχο με το επάγγελμά τους Επιμελητήριο.
Τα χειρότερα έρχονται τον προσεχή Οκτώβριο, όταν η Ελλάδα θα κληθεί να εφαρμόσει τη νέα πιο αυστηρή οδηγία της Ε.Ε. για το ίδιο θέμα, την 36/05.
Πράγμα που σημαίνει ότι τα πάσης φύσεως κολέγια, θα εκδίδουν από το φθινόπωρο πανεπιστημιακούς τίτλους και με τη βούλα.
Όσοι σήμερα αντιδρούν στην νομοθετική ρύθμιση του θέματος και μέσω της αλλαγής του άρθρου 16 του Συντάγματος εθελοτυφλούν, γιατί εντός των προσεχών μηνών, χωρίς όρους και προϋποθέσεις θα νομιμοποιηθούν τίτλοι αμφιβόλου ποιότητος και επιστημονικού αντικρίσματος.
Το γεγονός ότι σήμερα τα κολέγια αυτά υπάγονται στην αρμοδιότητα του υπουργείου Εμπορίου, τα βγάζει εκτός κάθε ελέγχου από τον καθ ύλη αρμόδιο φορέα, που είναι το υπουργείο Παιδείας.
Η αδυναμία διαλόγου των πολιτικών δυνάμεων αυτή την περίοδο, παρά το γεγονός ότι τα προβλήματα σε όλες τις βαθμίδες της παιδείας δεν μπορούν να περιμένουν, δείχνει ότι το εφήμερο πολιτικό κέρδος, βρίσκεται υπεράνω του γενικού και συνολικού καλού που υπηρετεί τελικά ολόκληρη την κοινωνία.
Όσοι επενδύουν στην αδιαλλαξία και τα κλειστά πανεπιστήμια, δεν θέλουν στην ουσία καμιά αλλαγή και αρκούνται στην παραγωγή πτυχίων αμφιβόλου ποιότητας, κι ας λένε ότι κόπτονται για ένα πανεπιστήμιο της γνώσης.
Είναι οι ίδιοι που ανέχονται την συναλλαγή της φοιτητικής πρυτανικής ψήφου με το πενταράκι του αδιάβαστου, είναι αυτοί που βολεύονται με το ακαδημαϊκό έτος των 80 αντί των 200 ημερών, είναι εκείνοι που επικροτούν το κτίσιμο της πόρτας του πρύτανη ή την μόνιμη κατάληψη ολόκληρου κτιρίου από εξωπανεπιστημιακούς στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο.
Το άρθρο 16 υπό προϋποθέσεις μπορεί να αλλάξει και να τακτοποιήσει προβλήματα που θα τα βρούμε μπροστά μας. Διαφορετικά από το παράθυρο θα υπάρξουν, μέσω Ε.Ε., αναγνωρίσεις πτυχίων, που θα γίνουν για τίτλους αμφίβολων σπουδών. Και η μεν αγορά θα λύσει το θέμα, γιατί μπορεί να διακρίνει τους τίτλους σφραγίδες από τους αυθεντικούς. Το δημόσιο όμως, που κρίνει τυπικά και όχι ουσιαστικά, θα υποβαθμίσει προφανώς και περαιτέρω τις κακές υπηρεσίες που παρέχει τώρα στους πολίτες.

Η κρίση στον ΣΥΝ και η αλλαγή πλεύσης

Η αποχώρηση από τα βουλευτικά έδρανα, μετά τις προσεχείς εκλογές, του Ν. Κωνσταντόπουλου, αποτελεί πλήγμα για το Συνασπισμό, με κρίσιμο δεδομένο, ότι διετέλεσε πρόεδρος του, για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια.
Ο Ν. Κωνσταντόπουλος αιτιολόγησε την απόφασή του αυτή μιλώντας στην Κεντρική επιτροπή του ΣΥΝ, λέγοντας ότι έτσι θα διευκολύνει στην ανανέωση του κόμματος.
Με αφορμή την αποχώρηση του τέως Προέδρου του ΣΥΝ από τα βουλευτικά έδρανα, δέκα μέλη της Κ.Ε. μεταξύ των οποίων και οι Μ. Παπαγιαννάκης και Φ. Κουβέλης, με κείμενό τους, εξέφρασαν την ανησυχία τους για τις εξελίξεις και μίλησαν για μετατόπιση του πολιτικού πλαισίου στη φυσιογνωμία και ιδεολογία του κόμματος.
Η πλειοψηφία της Κ.Ε. του ΣΥΝ, πάντως αποφάσισε να επαναληφθεί η συνεργασία με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά κάτω από το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ. Γεγονός για το οποίο κατ επανάληψη είχε διαφωνήσει ο Ν. Κωνσταντόπουλος.
Που πηγαίνει όμως ο ΣΥΝ υπό την ηγεσία του Α. Αλαβάνου; Προφανώς σε διαφορετικό δρόμο από αυτόν που ακολούθησε ο προκάτοχος του και άλλα στελέχη που σήμερα βρίσκονται στην άκρη. μια και εμφανίζονται στην πλευρά της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.
Είναι προφανές ότι σήμερα οι θέσεις και οι πρακτικές του ΣΥΝ προσεγγίζουν τις απόψεις κομμάτων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Ο Συνασπισμός έχει αποκοπεί από τον χώρο της ανανεωτικής ευρωπαϊκής αριστεράς, και δεν είναι τυχαίο ότι αρκετά στελέχη τον εγκατέλειψαν στο πρόσφατο παρελθόν.
Βεβαίως η σημερινή ηγεσία του, επενδύει στην οξύτητα με αφορμή την πρόσφατη αναταραχή στην παιδεία, γεγονός που έχει αποδώσει καρπούς σε επίπεδο ψηφοφόρων που καλύπτουν τις απώλειες από την αλλαγή πλεύσης.
Έχουν κάνει όμως δυσδιάκριτο το ιδεολογικό στίγμα του σημερινού ΣΥΝ, που εμφανίζει πολλές ασάφειες στην γραμμή του. Η προσέγγισή του με τη εξωκοινοβουλευτική αριστερά έχει προβληματίσει πολλά από τα παλιά στελέχη του και δεν ήταν διόλου τυχαία η αντίδρασή τους στην διάρκεια της πρόσφατης Κ.Ε.
Το διαρκές συνέδριο που προτείνουν δεν πρόκειται όπως όλα δείχνουν να λύσει τα ήδη οξυμένα προβλήματα. Η σημερινή ηγεσία του ΣΥΝ έχει μια διαφορετική εκτίμηση και θεώρηση των πολιτικών πραγμάτων. Και είναι φανερό ότι αυτή η στάση θα οδηγήσει και άλλα στελέχη προς την έξοδο του κόμματος που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας δηλ. στο όριο, λίγο πάνω από το 3%.

Μια δεύτερη ανάγνωση των δημοσκοπήσεων

Το Σαββατοκύριακο είδαν το φως της δημοσιότητας τρεις ακόμη νέες δημοσκοπήσεις. Όλες συμφωνούν στα ευρήματα που θέλουν τη Νέα Δημοκρατία να προηγείται του ΠΑΣΟΚ από 1,6%-3,5%. Από τις εκλογές του 2004 η εικόνα παραμένει αναλλοίωτη. Με έναν μέσο όρο της τάξεως των δύο ποσοστιαίων μονάδων, το κυβερνών κόμμα εμφανίζεται μπροστά από αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στο μέτωπο των άλλων κομμάτων, διαπιστώνει κανείς μια σταθερή άνοδο του ΚΚΕ, που σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να υπολογίζει κέρδη από την αριστερή του πλευρά, ενώ και ο ΣΥΝ δείχνει να έχει κεφαλαιοποιήσει την επένδυσή του στον χώρο της παιδείας, μια και σταθερά βρίσκεται πάνω από τον πήχη του 3%. Ο πέμπτος παίκτης ο ΛΑΟΣ ευνοείται από το πρώτο κόμμα, μια και το προβάδισμά της Ν.Δ., του επιτρέπει τον περιορισμό των απωλειών, για την στήριξη του πρώτου που βρίσκεται σε κίνδυνο.
Όμως, η είσοδος του πέμπτου παίκτη στο κοινοβούλιο, θα δημιουργήσει μια σειρά ανακατατάξεων στη νέα Βουλή, που θα προκύψει από την προσεχή εκλογική αναμέτρηση.
Ο νέος εκλογικός νόμος που θα ισχύσει για πρώτη φορά, περιορίζει επί το αναλογικότερο τις έδρες του πρώτου και του δευτέρου κόμματος προς όφελος των μικρότερων κομμάτων του κοινοβουλίου. Αυτό σημαίνει αν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις ότι η Νέα Δημοκρατία θα έχει ισχνή πλειοψηφία στο κοινοβούλιο και το ΠΑΣΟΚ επίσης κοινοβουλευτική ομάδα που δεν θα ξεπερνάει τους εκατό. Με μεγαλύτερη δύναμη στο κοινοβούλιο θα εμφανιστούν τα λεγόμενα μικρότερα κόμματα. Ο ρόλος τους θα αλλάξει, μια και θα έχουν τη δύναμη να επηρεάζουν στη λήψη πολλών αποφάσεων.
Ειδικότερα, ο ΛΑΟΣ, του Γ. Καρατζαφέρη, που έχει δηλώσει ότι θα στηρίξει την κυβερνητική πλειοψηφία χωρίς να ζητήσει ανταλλάγματα, που μεταφράζονται στην προκειμένη περίπτωση σε υπουργεία, δημιουργεί μια προοπτική διδύμου έστω και άτυπου που δεν μπορεί να αποκλειστεί, ενώ κάτι τέτοιο μοιάζει ιδιαίτερα δύσκολο στον χώρο της αριστεράς, σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ.
Τόσο το ΚΚΕ, που ταυτίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τη Ν.Δ., όσο και ο ΣΥΝ που υπό την ηγεσία του Α. Αλαβάνου κινείται πλησιέστερα προς τον Περισσό παρά προς την Χαρ. Τρικούπη, δεν θέλουν να έχουν πολλά – πολλά με το ΠΑΣΟΚ ακολουθώντας την τακτική, φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η αποχώρηση του Ν. Κωνσταντόπουλου και η απόφαση του να μην επιδιώξει την επανεκλογή του.
Οι δημοσκοπήσεις που αποτελούν αντικείμενο μελέτης από όλα τα κόμματα, έχουν ιδιαίτερη αξία όσο πλησιάζουμε προς την εκλογική αναμέτρηση. Τις χρησιμοποιούν λένε για εργαλείο. Στην πραγματικότητα τις μεταφράζουν, σε σχέση με τις θέσεις τους και προβαίνουν σε ανάλογες κινήσεις με στόχο να αλιεύσουν από όμορους χώρους ψηφοφόρους, ή να επηρεάσουν την μάζα των αναποφάσιστων που θεωρούνται δεξαμενή για αύξηση της δύναμής τους.
Με ζητούμενη αυτές τις μέρες την ημερομηνία των προσεχών εκλογών, τα κόμματα κινούνται για να πετύχουν τους στόχους τους σε μια αναμέτρηση που αρχίζει να παρουσιάζει ένα κάποιο πολιτικό ενδιαφέρον.

Γιατί άραγε συγκρούονται ΠΟΣΔΕΠ και Β.Πολύδωρας;

Το παιχνίδι με την παιδεία δεν αποτελεί πλέον μόνο μια συνηθισμένη σύγκρουση στους δρόμους με τα αλλεπάλληλα συλλαλητήρια, χόντρυνε τώρα και στο επίπεδο της φραστικής αντιπαράθεσης. Οι μεν κατηγορούν τον υπουργό Δημόσιας Τάξης για εγκαθίδρυση αστυνομικού κράτους ο δε τους απαντά με το γνωστό ύφος και στιλ ότι είναι «συκοφάντες και διαστρεβλωτές».
Η αστυνομία, με ανακοίνωσή της, κατηγορεί την ΠΟΣΔΕΠ, ότι μετακινεί με πούλμαν άτομα του «αντιεξουσιαστικού/αναρχικού» χώρου από την περιφέρεια για να πάρουν μέρος στα συλλαλητήρια με σκόπο να δημιουργήσουν τα γνωστά επεισόδια και οι καθηγητές απαντούν από την πλευρά τους ότι «βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολιτειακή εκτροπή».
Σε αυτό το κλοτσοσκούφι των δηλώσεων και των αντιδηλώσεων, που ξεπερνούν την αντιπαράθεση των κομμάτων και εμπλέκουν συνδικαλιστικούς φορείς, το αποτέλεσμα είναι να πολώνεται το κλίμα και να δημιουργούνται ερωτήματα για το τι εξυπηρετούν οι εμπρηστικές αυτές δηλώσεις.
Μια πρώτη ανάγνωση καλεί τους πολίτες με βάση το θυμικό και την πολιτική θέση τους, να τοποθετηθούν θετικά προς τη μια και αρνητικά προς την άλλη πλευρά.
Επειδή όμως οι αθώοι μας έχουν τελειώσει και μόνο οι αφελείς πλαγιοκοπούνται, από «ξύπνιους» και πονηρούς, καλό είναι να δει κανείς τι αναγκάζει τις δύο πλευρές να κινηθούν σε μήκος κύματος οξύτητας.
Ο Β. Πολύδωρας έχει στην πλάτη του και μέσω της οξύτητας επιδιώκει να αποτινάξει τα πολλά ανοιχτά μέτωπα. Από τις ζαρντινιέρες που κτύπησαν στη Θεσσαλονίκη τον κύπριο φοιτητή και το θάνατο από ναρκωτικά κρατούμενου σε αστυνομικό τμήμα, μέχρι τα κρούσματα διαφθοράς που φτάνουν στην παράδοση κατ οίκον ταυτότητας σε φυγόδικο καταδικασθέντα σε φυλάκιση 14 ετών.
Αλλά και το συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών, η ΠΟΣΔΕΠ έχει κι αυτό με τη σειρά του να αντιμετωπίσει την πρωτοβουλία των χιλίων συναδέλφων τους που θέλουν ανοιχτά τα πανεπιστήμια και διάλογο με το υπουργείο Παιδείας, τους πρυτάνεις που κάνουν προτάσεις και δεν αρνούνται το διάλογο για την αναβάθμιση των ΑΕΙ-ΤΕΙ και τέλος το πιο πρόσφατο ρήμα με το ΕΜΠ που έβαλε τέλος στις επαναλαμβανόμενες πενθήμερες απεργίες και προκρίνει άλλες μορφές δράσεις.
Σε αυτό τον ενδοπανεπιστημιακό εμφύλιο οι κατηγορίες δεν περισσεύουν. Οι καθηγητές του Πολυτεχνείου κατηγορούνται από την ΠΟΣΔΕΠ ότι έχουν συνάψει «συμμαχίες προθύμων» επειδή έχουν καταλάβει «προνομιακές θέσεις».
Γίνεται φανερό ότι φορείς και πρόσωπά δεν κονταροκτυπιούνται μόνο για να κατηγορήσουν αλλήλους, αλλά κυρίως για να κλείσουν, άλλα δικά τους μέτωπα που έχουν να κάνουν με ρήγματα στις τάξεις τους ή με παρατράγουδα που τα ακούει η κοινή γνώμη και γίνεται έξαλλη.
Οι πολίτες ή τουλάχιστόν αρκετοί, όσοι δεν έχουν παραδοθεί αμαχητί, που θα έλεγε και ο Β. Πολύδωρας στο χαζοκούτι, δεν τρώνε κουτόχορτο. Βλέπουν, ακούνε, κρίνουν και συγκρίνουν.
Και απογοητεύονται γιατί διαπιστώνουν ότι τα «κεκτημένα» κάποιων, που δεν θέλουν να χαλάσουν την ζαχαρένια τους, από την μια και η πολιτικάντικη άποψη ορισμένων άλλων για τα δημόσια πράγματα, έχουν οδηγήσει στον φαύλο κύκλο για το αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό.
Δεν τους ενδιαφέρει αν οι πολίτες χρυσοπληρώνουν μέσω της παραπαιδείας την δωρεάν κατά τα άλλα παιδεία, ή αν κάποια όργανα της τάξης περί άλλα τυρβάζουν μια και δεν τους απασχολεί η ασφάλεια των πολιτών και της περιουσίας τους, που είναι η βασική τους αποστολή τους.
Κατά τα αλλά από λόγια και τσακωμούς χορτάσαμε. Από αποτέλεσμα που αφορούν μια παιδεία που να παρέχει γνώσεις και όχι μόνο πτυχία και από ασφάλεια χωρίς να κτυπάμε ρεκόρ σε εγκληματικές πράξεις, που είναι κυρίαρχο και ζητούμενο ψάχνουμε, και περιμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα…

Η εμπλοκή στη διαδικασία της αναθεώρησης

Από μηδενική βάση δηλώνει τώρα το ΠΑΣΟΚ ότι θα προσεγγίσει την αναθεώρηση του Συντάγματος στην επόμενη Βουλή. Αυτό βεβαίως με την προϋπόθεση ότι το σημερινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα μεταπηδήσει στην πρώτη θέση της προτίμησης των πολιτών μετά την προσεχή προσφυγή στις κάλπες.
Αν όλα αυτά συμβούν η αναθεώρηση πηγαίνει πίσω για μια τετραετία. Δηλ. η αναθεωρητική Βουλή που θα είναι η επόμενη δεν θα αξιοποιηθεί αν το ΠΑΣΟΚ κερδίσει τις εκλογές. Και απ ότι όλα δείχνουν το θέμα αυτό, με το ερώτημα ποιος μπορεί να κάνει καλύτερα την αναθεώρηση θα αποτελέσει ένα από τα κεντρικά προεκλογικά συνθήματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
To ΠΑΣΟΚ μιλάει τώρα για νέα διαδικασία αναθεώρησης και εξαγγέλλει διάλογο ουσίας με τους φορείς για τα υπό αναθεώρηση άρθρα.
Για την ώρα δεν εξειδικεύει τα άρθρα που προτίθεται να αναθεωρήσει ούτε δίνει λεπτομέρειες για το περιεχόμενο των επίμαχων, όπως για παράδειγμα το 16, με δεδομένο ότι η άποψη του Γ. Παπανδρέου δεν έχει αλλάξει για την ίδρυση μη κρατικών και μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων. Θέμα για το οποίο εγκαλεί το ΠΑΣΟΚ ο Α. Αλαβάνος.
Ο Πρόεδρος του ΣΥΝ καλεί το ΠΑΣΟΚ να αποκηρύξει από τώρα την αναθεώρηση του άρθρου 16, γεγονός που δημιουργεί θέμα για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που καλείται να ανοίξει από τώρα τα χαρτιά του.
Γίνεται φανερό ότι το ΠΑΣΟΚ ενώ για λόγους προεκλογικούς, επιδιώκει να απεγκλωβιστεί από το συναινετικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί μέχρι χθες με τη Ν.Δ., στο θέμα της αναθεώρησης, τώρα βρίσκεται υπό πίεση από την αριστερά που το καλεί να ξεκαθαρίσει τη θέση του.
Με ασάφειες πάντως, το χαρτί αυτό προεκλογικά θα ατονήσει, μια και το ΠΑΣΟΚ θα ζητάει μια ακόμη λευκή επιταγή για το Σύνταγμα από το εκλογικό σώμα.
Η κυβέρνηση από την άλλη πλευρά είναι ιδιαίτερα ενοχλημένη για τη στάση του ΠΑΣΟΚ, μια και βλέπει το όλο εγχείρημα της αναθεώρησης να πέφτει στο κενό. Κι αυτό γιατί και στην περίπτωση εκλογικής νίκης της Ν.Δ. στις προσεχείς εκλογές, θα είναι αδύνατη η αλλαγή και των ανώδυνων άρθρων όπως αυτό του βασικού μετόχου ή της κατάργησης του επαγγελματικού ασυμβίβαστου των βουλευτών χωρίς τη σύμπραξη των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ.
Γι αυτό άλλωστε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος χαρακτήρισε ανεύθυνη τη στάση του ΠΑΣΟΚ, που απέσυρε και τις προτάσεις που είχε καταθέσει στη διαδικασία της αναθεώρησης που γίνεται από την παρούσα Βουλή.
Κατόπιν όλων αυτών η κυβέρνηση καλείται να βάλει σε μια εκπαιδευτική τάξη τα πάσης φύσεως Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών, λαμβάνοντας υπόψη και τις οδηγίες της Ε.Ε., γιατί αν τα αφήσει στη σημερινή ασυδοσία, είναι βέβαιο, ότι αυτό που δεν γίνεται με την αναθεώρηση, θα έρθει εξ ουρανού μέσω Κομισιόν.
Και σε ότι αφορά αυτή καθεαυτή την αναθεώρηση μήπως θα ήταν φρόνιμο και σκόπιμο, όταν τα κόμματα συμφωνήσουν, να φτιάξουν ένα Σύνταγμα λιγότερο φλύαρο και περιπτωσιολογικό που δεν θα φροντίζει μόνο τις ισχυρές συντεχνιακά ομάδες, αλλά όλους ανεξαρτήτως τους πολίτες.

Οι μεσογειακές ανησυχίες του κ. Σαρκοζί

Την προσεχή διετία θα έχουμε αλλαγή φρουράς μέσω της εκλογικής διαδικασίας σε Ελλάδα, Τουρκία, Γαλλία και ΗΠΑ. Στις δύο πρώτες χώρες η πρωθυπουργός ηγείται της εκτελεστικής εξουσίας και στηρίζεται από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Στις άλλες δύ, Γαλλία και ΗΠΑ, ο Πρόεδρος είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού της εκτελεστικής εξουσίας. Η Γαλλία όπως είναι γνωστό αποτελεί μαζί με τη Γερμανία την ατμομηχανή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ οι ΗΠΑ είναι σήμερα η μόνη υπερδύναμη και είτε το θέλουμε είτε όχι επηρεάζει την τύχη όλου του κόσμου.
Στην αντίπερα όχθη του ατλαντικού δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη το τοπίο για το ποιοι θα είναι τελικά δυο μονομάχοι στην διεκδίκηση του Λευκού Οίκου. Αντίθετα στη Γαλλία και επειδή ο χρόνος της εκλογικής αναμέτρησης είναι πολύ κοντά, έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο με βασικούς αντιπάλους τον δεξιό Νικολά Σαρκοζί και την σοσιαλίστρια Σιγκολέν Ρουαγιάλ.
Οι δημοσκοπήσεις αυτή την περίοδο εμφανίζουν το Ν. Σαρκοζί ως πιθανότερο διάδοχο του Ζακ Σιράκ. Με αυτή την έννοια οι απόψεις του παρουσιάζουν ενδιαφέρον ιδιαίτερα σε θέματα που άπτονται των ελληνικών συμφερόντων.
Ο υποψήφιος Πρόεδρος της Γαλλίας που αρχικά είχε δηλώσει ότι είναι εναντίον της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., άλλαξε γνώμη και τώρα προτείνει τη συμμετοχή της σε μια νέα Ένωση τη «Μεσογειακή» που θα λειτουργεί παράλληλα με την Ε.Ε. και σε αυτήν θα συμμετέχουν επίσης η Πορτογαλία, η Ισπανία, φυσικά η Γαλλία, η Ελλάδα και η Κύπρος.
Η «Μεσογειακή Ένωση» κατά Σαρκοζί θα συνεργάζεται στενά με την Ε.Ε. και κάποια μέρα οι χώρες αυτές θα αποκτήσουν κοινούς θεσμούς.
Ο κύριος Σαρκοζί εμφανίζεται να λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο. Τις ρώτησε άραγε τις άλλες μεσογειακές χώρες αν ενδιαφέρονται γι αυτήν την παράλληλη σχέση, μια και είναι ήδη εδώ και κάποιες δεκαετίες στην Ε.Ε. και έχουν, αν δεν το γνωρίζει ο υποψήφιος Πρόεδρος της Γαλλίας, ενταχθεί στους κοινούς Ευρωπαϊκούς θεσμούς;
Ότι οι περισσότερες από αυτές έχουν ήδη μέσω των κοινοβουλίων τους εγκρίνει το Ευρωπαϊκό Σύναγμα, που μπλοκάρισε, κυρίως από την Γαλλία, μετά το αρνητικό δημοψήφισμα;
Τι προτείνει άραγε ο πιθανός αυριανός Πρόεδρος της Γαλλίας; Να γυρίσει πίσω ο χρόνος και όλες οι μεσογειακές χώρες να στριμωχτούν στο βαγόνι των εμπορευμάτων στην ουρά της Ε.Ε.;

Αστεία πράγματα, για να μην πει κανείς κάτι χειρότερο. Ένας προκάτοχος του Ζακ Σιράκ στο μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων, ο Βαλερύ Ζισκάρ Ντ Εστέν, είχε κάνει λογικότερες προτάσεις για την Τουρκία, λέγοντας να ενταχθεί σε έναν δεύτερο κύκλο μαζί με άλλες χώρες που βρίσκονται γεωγραφικά εντός και εκτός των γεωγραφικών ορίων της Ευρώπης.

Όταν ακούγονται τέτοια ανεδαφικά πράγματα από πολιτικούς που φιλοδοξούν να ηγηθούν μιας μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας, τότε καταλαβαίνει κανείς γιατί η γηραιά ήπειρος δεν μπορεί να παίξει τον σημαντικό ρόλο που της ανήκει στην διεθνή πολιτική σκακιέρα, αφήνοντας προνομιακά τον χώρο, στις ΗΠΑ.

Ακονίζουν τα μαχαίρια τους οι δύο μονομάχοι

Όπως το είχαμε προβλέψει το ΠΑΣΟΚ μετά την πρόταση μομφής ανεβάζει τους τόνους της πολιτικής αντιπαράθεσης, σε μια προσπάθεια να σύρει την κυβέρνηση σε μια πρόωρη εκλογική αναμέτρηση.
Η χθεσινή αναφορά στον εισαγγελέα από εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ τεσσάρων οικονομικών υποθέσεων, που αφορούν την εξαγορά της τουρκικής Finansbank, της Π&Κ από την Εθνική Τράπεζα, της εταιρίας Γερμανός από την Cosmote, καθώς και των επισφαλών επενδύσεων της Αγροτικής στο εξωτερικό, δίνουν τόνο προεκλογικό στην πολιτική αντιπαράθεση, μια και παίζουν με το χαρτί που χρησιμοποίησε προεκλογικά η Ν.Δ., δηλ. την οσμή οικονομικών σκανδάλων, που είναι γνωστό ότι επηρεάζουν σημαντικά το ευάλωτο ποσοστό των μετακινούμενων ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα ψηφοφόρων.
Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση χαρακτήρισε την αναφορά στον εισαγγελέα κίνηση εντυπωσιασμού του ΠΑΣΟΚ, επακόλουθο της πρότασης μομφής. Αξιοσημείωτο πάντως είναι το γεγονός ότι χθες από πλευράς κυβέρνησης έγινε μια σοβαρή προσπάθεια να διασκεδαστεί το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών. Αξιωματούχοι κόμματος και κυβέρνησης έσπευσαν να ερμήνευσαν «το εκλογές στην ώρα τους», δηλώνοντας ότι οι κάλπες θα στηθούν στο τέλος της τετραετίας.
Οι δηλώσεις αυτές είχαν προφανώς δύο στόχους. Ο πλέον ευδιάκριτος αφορούσε την αντιπολίτευση, που έρχεται επισπεύδουσα να δημιουργήσει με την αναφορά στον εισαγγελέα προεκλογικό κλίμα μετωπικής αντιπαράθεσης, και ο δεύτερος τα στελέχη και κυρίως τους υπουργούς που προχωρούν ταχύτατα στην δημιουργία εκλογικών μηχανισμών αφήνοντας στην άκρη την προώθηση του κυβερνητικού έργου.
Οι υποθέσεις των εξαγορών δεν δείχνουν να απασχολούν σοβαρά την κυβέρνηση, που επικεντρώνει την προσοχή της στην ψήφιση των υπό αναθεώρηση άρθρων του Συντάγματος, διαδικασία που αναμένεται να ολοκληρωθεί έως το τέλος Μαρτίου.
Βεβαίως όλα αυτά τα θέματα δεν έχουν άμεση σχέση με την καθημερινότητα και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, όπως είναι η ανεργία, η ακρίβεια, οι χαμηλές συντάξεις, αλλά και αυτά των ασφαλιστικών ταμείων και της παιδείας.
Οι πολίτες δεν έχουν δει ακόμη το νέο κράτος, κι αυτό ήταν μια σημαντική προεκλογική εξαγγελία του κυβερνώντος κόμματος. Αντίθετα παρατηρούν τη διαφθορά να έχει βαθιά ριζώσει σε όλους τους χώρους με τους όποιους έρχονται σε επαφή στις καθημερινές συναλλαγές τους.
Μπορεί ο αέρας της υπεροχής που προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις, να δημιουργεί αίσθημα ευφορίας, όμως ο εφησυχασμός ίσως να κρύβει και δυσάρεστες εκπλήξεις.
Το κοινό έχει ένα νέο δεδομένο. Την δυσπιστία και την αναμονή για τις καλύτερες ημέρες που η παρατεταμένη λιτότητα των μακροοικονομικών, που δεν πολυκαταλαβαίνει, την κάνουν προοπτική στον πολύ-πολύ μακρινό ορίζοντα.

Η παιδεία αφορμή για το εναρκτήριο λάκτισμα;

Μπορεί η υπουργός Παιδείας να βρήκε χαραμάδα ανοιχτή την οποία και αξιοποίησε για να ανοίξει διάλογο με καθηγητές και πρυτάνεις για το νέο νόμο-πλαίσιο των ΑΕΙ-ΤΕΙ, στο επίπεδο όμως της κομματικής συναίνεσης τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Δεν είναι μόνο τα κόμματα της αριστεράς που αρνούνται να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με την κυβέρνηση, είναι τώρα και το ΠΑΣΟΚ που μετά την αποχώρησή του από την διαδικασία αναθεώρησης στη Βουλή, ετοιμάζεται να καταθέσει τις δικές του προτάσεις για τις αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, πράγμα που σημαίνει αντίο συναίνεση στα θέματα της παιδείας.
Για μια ακόμη φορά χάθηκε, μάλλον θυσιάστηκε στο βωμό των προεκλογικών σκοπιμοτήτων και της έντασης που επιβάλει η αντιπαράθεση, η ευκαιρία να αξιοποιηθούν όλες οι προτάσεις που έχουν κατατεθεί προκειμένου το αγαθό της γνώσης να αναβαθμιστεί και να αποδώσει καρπούς για λογαριασμό της νεολαίας στο σημερινό ανταγωνιστικό περιβάλλον που γίνεται ακόμη σκληρότερο, λόγω της παγκοσμιοποίησης.
Είναι φανερό ότι με σημαία το άρθρο 16 που δεν έχει σχέση με τις αλλαγές στο χώρο των ΑΕΙ-ΤΕΙ θα κινηθούν τα κόμματα στην προσεχή εκλογική αναμέτρηση, πράγμα που σημαίνει ότι οι όποιες αλλαγές που θα ψηφιστούν για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, από την παρούσα Βουλή θα αμφισβητηθούν έντονα και για λόγους προεκλογικούς.
Εκτός αν ο Πρωθυπουργός γυρίσει το χαρτί πολιτικά, κάνει σημαία για τη Ν.Δ. το θέμα της παιδείας και προσφύγει στην κάλπη τον προσεχή Μάιο μετά την ψήφιση της αναθεώρησης του Συντάγματος, κάνοντας πράξη την αποδοχή της πρόκλησης που υπαινίχθηκε μιλώντας την Κυριακή στη Βουλή.
Bεβαίως οι υψηλοί τόνοι της κομματικής αντιπαράθεσης μας επαναφέρουν στην πολιτική μια και όλες οι πλευρές θα αναγκαστούν να παράγουν έργο και όχι παραπολιτικές ψευτοδραστηριότητες.
Οι ανεβασμένοι τόνοι του Γ. Παπανδρέου στη διάρκεια της συζήτησης για την πρόταση μομφής, δημιούργησαν νέο σκηνικό στο πολιτικό τοπίο. Ο ρόλος των μικρών κομμάτων που αρνούνται την προσέγγιση των μεγάλων σε συνδυασμό με την προοπτική παρουσίας ενός πέμπτου παίκτη στο κοινοβούλιο κάνουν την προσεχή εκλογική αναμέτρηση άξια ιδιαίτερης προσοχής.
Το νέο εκλογικό σύστημα που για πρώτη φορά εφαρμόζεται έχει πολλά άγνωστα σημεία για μικρά και μεγάλα κόμματα.
Η παραγωγή νέας πολιτικής είναι ένα σημαντικό ζητούμενο, μια και οι νέοι ψηφοφόροι, οι περισσότεροι αδιάφοροι που δεν τους συγκινεί ο ξύλινος λόγος των κομμάτων, που πολλοί είναι ταυτόχρονα και φοιτητές, θα κρίνουν με διαφορετικά κριτήρια όσους θα τους ζητήσουν για μια ακόμη φορά να υπογράψουν σε λευκή επιταγή.
Ίσως το τέλμα των ημερών μας να αποτελέσει μια νέα αφετηρία για τα δημόσια πράγματα της χώρας. Ας το ελπίσουμε…

Ερωτηματικά με το υπό αναθεώρηση Σύνταγμα

Στον αέρα στην ουσία βρίσκεται από χθες, όχι βεβαίως η κυβέρνηση που με πλήρη συνοχή ξεπέρασε την πρόταση μομφής του ΠΑΣΟΚ, αλλά η συνταγματική αναθεώρηση, μια και χωρίς την υποστήριξη του δευτέρου κόμματος δεν είναι εφικτή η συγκέντρωση 180 ψήφων, που απαιτούνται από την επόμενη αναθεωρητική Βουλή. Αν λοιπόν κερδίσει τις προσεχείς εκλογές η Ν.Δ. θα βρεθεί σε αδυναμία να ολοκληρώσει τη συνταγματική αναθεώρηση χωρίς τη συνδρομή του ΠΑΣΟΚ. Αν έρθει πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ τα μόνα άρθρα που αναμένεται ότι θα επικυρώσει, είναι αυτό που αφορά τον βασικό μέτοχο και εκείνο για το ασυμβίβαστο των βουλευτών.
Με ερωτηματικά παραμένει το μέλλον του άρθρου 16 για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει επανειλημμένα ταχθεί υπέρ της δυνατότητας ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων στη χώρα μας. Πολλά στελέχη όμως του κόμματός του διαφωνούν, κι αυτό σημαίνει ότι ο Γ. Παπανδρέου θα πρέπει από τώρα να ξεκαθαρίσει τη θέση του. Δεσμεύτηκε άλλωστε προχθές στη Βουλή ότι με ξεκάθαρες θέσεις θα προσέλθει το ΠΑΣΟΚ στην προσεχή εκλογική αναμέτρηση πράγμα που σημαίνει ότι η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση οφείλει να καταθέσει το στίγμα της από τώρα.
Τα υπόλοιπα υπό αναθεώρηση άρθρα, όπως όλα δείχνουν δεν φαίνεται να έχουν καλή τύχη, μια και δεν θα υπερψηφισθούν από 180 βουλευτές είτε νικήσει η Ν.Δ. είτε το ΠΑΣΟΚ. Σημαντικότερο από αυτά είναι το άρθρο 24 που αναφέρεται στην προστασία των δασών. Όπως είναι γνωστό το άρθρο αυτό υπήρξε το σημείο της έντονης αντιπαράθεσης μια και δεν ψηφίστηκε ακόμη και από μερίδα βουλευτών της κυβερνητικής παράταξης στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής.
Θα περάσουν επίσης από το Κοινοβούλιο, αλλά θα πρέπει να επικυρωθούν και από τους 180 της επόμενης Βουλής, τα άρθρα που αφορούν τον διπλασιασμό των βουλευτών Επικρατείας, που δεν θέλουν και πολλοί βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, την ίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου, για το οποίο αντιδρούν μέλη του Σ.τ.Ε., τον έλεγχο των οικονομικών κομμάτων-βουλευτών, τον περιορισμό της βουλευτικής ασυλίας, τον περιορισμό κωλυμάτων εκλογιμότητας των βουλευτών, τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων και τον χωροταξικό σχεδιασμό.
Αυτό που δεν προβλέπεται πάντως από την υπό αίρεση αναθεώρηση, είναι ένα γενικό μάζεμα στο Σύνταγμα που χαρακτηρίζεται ως ιδιαίτερα φλύαρο, εμπλέκεται σε θέματα που θα μπορούσαν να ρυθμιστούν από τον κοινό νομοθέτη και μοιάζει να αγνοεί ότι η ζωή και τα αιτήματα των εποχών αλλάζουν με ταχύτατους ρυθμούς.
Το αποδεικνύουν άλλωστε και οι συχνές συνταγματικές αλλαγές, μια και με αυτή μετράμε την τέταρτη από το 1975.

Το αποτέλεσμα μετράει και όχι οι εντυπώσεις

Για τρεις ημέρες παρακολουθήσαμε τις ομιλίες των βουλευτών σε μια εφ όλης της ύλης συζήτηση των πεπραγμένων τις κυβερνητικής πλειοψηφίας στη διάρκεια της τριετίας. Οι μεν της πλειοψηφίας υποστήριξαν, κάναμε πολλά, οι δε της μειοψηφίας, δεν κάνατε τίποτα. Οι ομιλίες κινήθηκαν, όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως στην πολιτική σε άσπρο και μαύρο φόντο.
Η αντιπολίτευση και συνήθως η μείζον μιλάει για καταστροφή και η κυβέρνηση για σπουδαίο έργο που πραγματοποιεί. Κι όταν κάτι αυταπόδεικτα δεν έχει προχωρήσει, η σημερινή πλειοψηφία επικαλείται το τι παρέλαβε και επιρρίπτει στο παρελθόν τις αδυναμίες επίλυσης των προβλημάτων του παρόντος.
Αυτή η ατμόσφαιρα, αυτή η εικόνα, δημιουργεί έντονη δυσφορία στους πολίτες που νιώθουν ότι πολλοί ρίχνουν την μπάλα στην εξέδρα και μετά λένε ότι τους φταίει ο διαιτητής.
Το κοινοβούλιο βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής δραστηριότητας το τριήμερο, όμως οι βουλευτές μιλούσαν ενώπιον κενών εδράνων, γεγονός διόλου ευχάριστο για τους δημοκρατικούς θεσμούς. Αυτή η τακτική της απουσίας υποβαθμίζει τον πολιτικό διάλογο στην αίθουσα του κοινοβουλίου.
Θα πει κανείς ότι η σύγχρονή τεχνολογία επιτρέπει την παρακολούθηση των ομιλιών από την τηλεόραση και γι αυτό δεν παρίστανται πολλοί βουλευτές στην αίθουσα. Κάτι τέτοιο μοιάζει με ποδοσφαιρικό ντέρμπι με άδειες κερκίδες. Η συζήτηση μομφής είναι από τις πιο σημαντικές για να πραγματοποιείται προ κενών εδράνων.
Οι ομιλητές από την μια και από την άλλη πλευρά, έπαιξαν σε σχέση με τους θεσμούς με την παράτυπη ανάταση της χειρός του Α. Σταύρου, που δεν μετείχε στην αρμόδια επιτροπή για την αναθεώρηση και επιχείρησε να ψηφίσει και από την άλλη με τα έγχρωμα ψηφοδέλτια στην περίπτωση της εκλογής στην Προεδρία της Δημοκρατίας του Χ. Σαρτζετάκη. Για να επιμείνουμε λίγο στους ποδοσφαιρικούς όρους, η πρώτη περίπτωση μπορεί να χαρακτηρισθεί φάουλ η δεύτερη πέναλτι.
Όμως πέρα από όλα αυτά, το ζητούμενο από το πολιτικό προσωπικό της χώρας παραμένει το αποτέλεσμα της δράσης που είναι μια πραγματικά ανθηρή οικονομία και ένα κοινωνικό κράτος αρωγός στον πολίτη. Ένα κράτος δικαίου και μια αισιόδοξη προοπτική κυρίως για το μέλλον των νέων μας.
Ένα κράτος που πληρώνει 10 δις ευρώ το χρόνο για τόκους, δεν έχει καμιά προοπτική ούτε σοβαρής ανάπτυξης, ούτε ουσιαστικών κοινωνικών παροχών.
Αγκομαχάει σαν παλιά ατμομηχανή με κάρβουνο στην ανηφόρα του Αχλαδόκαμπου. Με αυτή την έννοια το τριήμερο ήταν γεμάτο από άσφαιρες μπαλοθιές. Το δια ταύτα επιβάλει μάχη αληθινή από την κάθε πλευρά για να οδηγηθεί η χώρα στην ανάπτυξή. Γιατί το χαλί δεν χωράει από κάτω, άλλα σκουπίδια.

Η επόμενη μέρα για κυβέρνηση-αντιπολίτευση

Η επόμενη μέρα μετά την ψηφοφορία στη Βουλή που πραγματοποιείται τα μεσάνυχτα για την πρόταση μομφής που υπέβαλε το ΠΑΣΟΚ την Παρασκευή, είναι το ζητούμενο για τους δυο μεγάλους κομματικούς σχηματισμούς, μια και κάποια πράγματα θα έχουν πάρει άλλη τροπή που επιβάλουν νέες πολιτικές τόσο στο κυβερνητικό στρατόπεδο όσο και σε αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η κυβέρνηση από την πλευρά της που δεν αποδέχθηκε την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, θα αναγκασθεί να ψηφίσει τα υπό αναθεώρηση άρθρα του Συντάγματος μόνη της χωρίς την συνδρομή του ΠΑΣΟΚ, πράγμα που σημαίνει ότι στην επόμενη Βουλή που θα είναι αναθεωρητική θα χρειαστεί για να περάσουν και πάλι τα άρθρα αυτά με την αυξημένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών. Οι επόμενες εκλογές θα διεξαχθούν με διαφορετικό εκλογικό σύστημα. Αν στο κοινοβούλιο υπάρξουν πέντε σχηματισμοί το πρώτο κόμμα με τα στοιχεία που προκύπτουν από τις δημοσκοπήσεις θα έχει μικρότερη πλειοψηφία στην Βουλή από αυτήν που διαθέτει σήμερα η Ν.Δ. Με δυο λόγια χωρίς ευρύτερη συναίνεση θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να περάσει οποιαδήποτε αλλαγή στο Σύνταγμα. Η αναθεώρηση άρα θα πέσει στο κενό.
Ο Γ. Παπανδρέου ζητώντας προχθές εδώ και τώρα εκλογές στο κοινοβούλιο γνώριζε πολύ καλά, ότι δεν υπήρχε καμιά περίπτωση το αίτημά του αυτό να γίνει δεκτό από τον Κ. Καραμανλή.
Τότε θα πει κάποιος γιατί προχώρησε σε αυτή την κίνηση, αφού ήξερε ότι η πρόταση του θα πέσει στο κενό; Ήταν απλώς ένα πυροτέχνημα που κράτησε στο κοινοβούλιο το σύνολο των βουλευτών ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο;
Είναι προφανές ότι ο Γ. Παπανδρέου για δικούς του λόγους που έχουν να κάνουν με την εσωκομματική του τάξη, αξιοποίησε το επεισόδιο στην κοινοβουλευτική επιτροπή με τον κ. Σταύρου, που ψήφισε χωρίς να μετέχει σε αυτήν, το υπό αναθεώρηση άρθρο 24 του Συντάγματος, που αναφέρεται στην προστασία των δασών.
Παράλληλα με δεδομένη την αντίθεση όχι μόνο πολλών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του συνόλου της φοιτητικής παράταξης ΠΑΣΠ στην αλλαγή του άρθρου 16 που αναφέρεται στην ίδρυση των μη κρατικών πανεπιστημίων, η ευκαιρία μιας στροφής ήταν μοναδική και αυτήν αξιοποίησε με την αποχώρηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την επιτροπή της αναθεώρησης, που προηγήθηκε, ο Γ. Παπανδρέου.
Τώρα τι μέλλει γενέσθαι. Το ΠΑΣΟΚ θα επιδιώξει να σύρει με αντίστοιχη πολιτική οξύτητα την κυβέρνηση σε πρόωρες εκλογές τους επόμενους μήνες που δεν φαίνεται να πραγματοποιούνται πριν από το προσεχές φθινόπωρο.
Παράλληλα θα επιδιώξει να συσπειρώσει το κόμμα που τον τελευταίο καιρό εμφανίζεται σε πολλά θέματα με πολλές γραμμές.
Η κυβέρνηση από την πλευρά της βλέπει ότι η αναθεώρηση εξελίσσεται αρνητικά μια και κινδυνεύει η προσεχής αναθεωρητική Βουλή, για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση, να βρεθεί χωρίς αναθεωρητικό αντικείμενο ακυρώνοντας έτσι μια σημαντική πρωτοβουλία της και παράλληλα να μην έχει ούτε καν την ανοχή του ΠΑΣΟΚ στον υπό συζήτηση νέο νόμο-πλαίσιο των ΑΕΙ-ΤΕΙ.

Το δια ταύτα της πρότασης μομφής

Η πρόταση μομφής που κατέθεσε χθες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έφερε την αξιωματική αντιπολίτευση σε θέση μετωπικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, τινάζοντας στον αέρα την μίνι συναίνεση που είχε επιτευχθεί σε ορισμένα άρθρα του υπό αναθεώρηση Συντάγματος. Η πρόταση μομφής βεβαίως συνοδεύτηκε με μια δεύτερη πρόταση για άμεση προσφυγής στις κάλπες. Και ενώ η κυβέρνηση αποδέχθηκε την άμεση συζήτηση της πρότασης μομφής στο κοινοβούλιο, δεν αποδέχθηκε την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Και ήταν άλλωστε φυσικό μια και ο Κ. Καραμανλής απάντησε θεσμικά στο ΠΑΣΟΚ. Οι κάλπες δεν στήνονται κάθε λίγο και λιγάκι. Στήνονται με την λήξη της θητείας, στο τέλος της τετραετίας. Η κυβέρνηση δεν έχει λόγο να συρθεί σε εκλογές επειδή το ζητάει η αξιωματική αντιπολίτευση. Άλλωστε και το Σύνταγμα επιτρέπει πρόωρη προσφυγή στις κάλπες αν απολέσει η κυβέρνηση την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία και για σπουδαίο λόγο.
Σε μια ώρα που το κόμμα της εξουσίας έχει θέσει ως βασικούς στόχους την αναθεώρηση μιας σειράς άρθρων του Συντάγματος, την έξοδο της χώρας από το καθεστώς της επιτήρησης και την ψήφιση των αλλαγών στα ΑΕΙ, θα ήταν ακραίο πολιτικό λάθος να δεχθεί μια αναμέτρηση κάτω από την πίεση της πρότασης μομφής.
Όταν κοπάσει η ένταση από την τριήμερη συζήτηση στη Βουλή, αύριο τα μεσάνυχτα, και δοθεί όπως αναμένεται, ψήφος στην κυβερνητική πλειοψηφία, θα μένει το ερώτημα, γιατί όλη αυτή η φασαρία; Ποιος ήταν ο πραγματικός στόχος άραγε, που οδήγησε τον Γ. Παπανδρέου στην υποβολή πρότασης μομφής; Ήταν η κυβέρνηση ή το ίδιο του το κόμμα; Ήταν μήπως ο απεγκλωβισμός του ΠΑΣΟΚ από το άρθρο 16 όπως πολλοί εντός του ΠΑΣΟΚ υποστηρίζουν με δεδομένο ότι η θετική του στάση είχε προκαλέσει πολλές αντιδράσεις στην ενδοχώρα του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης; Κίνηση επανένωσης του ΠΑΣΟΚ είπαν κάποιοι ότι ήταν η πρόταση μομφής και ορισμένοι πήγαν μακρύτερα λέγοντας ότι ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σύρεται από τον Ε. Βενιζέλο που έχει ήδη δηλώσει από καιρό ότι θα καταψηφίσει το επίμαχο άρθρο 16 . Διαλέγετε και παίρνετε που λένε τι απ όλα αυτά ισχύει.
Το ΠΑΣΟΚ όπως όλα δείχνουν επιδιώκει επίσης να σύρει την κυβέρνηση σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο ανεβάζοντας τους τόνους σε όλα τα θέματα, ενώ παράλληλα με την κίνηση του αυτή ο Γ. Παπανδρέου συσπειρώνει όλες τις πλευρές του Κινήματος που τον τελευταίο καιρό παρά τις πρόσφατες αλλαγές στα πρόσωπα εμφάνιζαν εικόνα που πολύ απέχει από μια ενιαία κομματική θέση. Ζητούμενο παραμένει μόνο το θέμα της αναθεώρησης του Συντάγματος μετά την αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ, γεγονός που παραπέμπει σε μια συναινετική επόμενη Βουλή που δεν είναι, ούτε δεδομένη, ούτε αναμενόμενη. Στην ουσία η αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ αφήνει μετέωρη την αναθεώρηση του Συντάγματος.

Οι πρυτάνεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους

Την ακινησία ορισμένων συνδικαλιστών από το χώρο του διδακτικού προσωπικού αλλά και των φοιτητών, ήρθε να ταράξει η κραυγή αγωνίας των χιλίων καθηγητών που ζητούν να προχωρήσει η μεταρρύθμιση και να κρατηθούν ανοιχτά τα πανεπιστήμια, μια και η ιστορία των καταλήψεων οδηγεί τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα σε εκφυλισμό.
Η αδιαλλαξία που επιδεικνύουν οι πανεπιστημιακοί συνδικαλιστές έχει σταθεί μέχρι τώρα σημαντικό εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια προσέγγισης με την πλευρά του υπουργείου.
Το αίτημα που εκφράζουν μαζί με μια μερίδα φοιτητών που μεταφράζεται στην άποψη να μην γίνει καμιά αλλαγή στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, λες και όλα λειτουργούν άψογα στο χώρο αυτό, πέρα από το γεγονός ότι αποτελεί μια βαθιά συντηρητική άποψη, δείχνει και μια περίεργη άγνοια για τα προβλήματα που υπάρχουν σήμερα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Γιατί κακά τα ψέματα, το πρόβλημα της παιδείας δεν είναι μονοδιάστατο και δεν περιορίζεται στην αύξηση των κονδυλίων που παρέχονται στην δημόσια εκπαίδευση. Μακάρι το θέμα να τελείωνε με το 5% που ψευδεπίγραφα προβάλλουν ως το μοναδικό αίτημα τα κόμματα της αριστεράς.
Δυστυχώς το πρόβλημα, αν θέλουμε να έχουμε ανθρώπους με διευρυμένη γνώση, είναι ευρύτερο και αφορά την όλη οργάνωση και λειτουργία των ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Αφορά τους καθηγητές, αφορά τους φοιτητές, αφορά την πολιτεία. Πέρα από την γνώση είναι ανάγκη οι πτυχιούχοι να έχουν εφόδια ικανά να τους οδηγήσουν δυναμικά στην αγορά εργασίας. Πτυχιούχοι άνεργοι ή πτυχιούχοι που αναγκάζονται να κάνουν δουλειές του ποδαριού και άσχετες με το αντικείμενο των σπουδών τους, δεν είναι το ζητούμενο μιας σύγχρονης κοινωνίας.
Γιατί ο κόπος των νέων, τα έξοδα των γονιών τους, αλλά και η σημαντική επένδυση της πολιτείας αν δεν αξιοποιηθούν, αποτελούν δαπάνες χωρίς αντίκρισμα, χωρίς παραγωγικό αποτέλεσμα.
Είναι ανάγκη η αυριανή σύνοδος των πρυτάνεων όλης της χώρας να πάρει μια καθαρή απόφαση, να ξεφύγει από την άποψη των τεσσάρων πρυτάνεων που προηγήθηκε και συνοψίζεται στο «μη μου τους κύκλους τάρραται» και να δει κατάματα το πρόβλημα, όπως άλλωστε και οι χίλιοι καθηγητές των ΑΕΙ-ΤΕΙ. Γιατί η αναβάθμιση γίνεται με προτάσεις, δεν πραγματοποιείται σε κενό αέρος.
Ως τώρα έχουν κατατεθεί από κόμματα και φορείς πολλές και ενδιαφέρουσες προτάσεις. Είναι δυνατόν οι πρυτανικές αρχές να μην έχουν τίποτα να πουν για την αναβάθμιση των σπουδών; Εκτός αν η οχλαγωγία όσων διαδηλώνουν τους καθιστά άλαλους…

Σουηδικό μοντέλο για σουηδούς

Πολλοί έχουν κατά καιρούς αναφερθεί στο σουηδικό μοντέλο διακυβέρνησης. Και πρόσφατα ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αναφέρθηκε σ αυτό. Είναι γεγονός, ότι οι σουηδοί και οι υπόλοιπες σκανδιναβικές χώρες έχουν εδώ και χρόνια υιοθετήσει ένα κοινωνικό μοντέλο διαφορετικό από αυτό της Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας και εκ διαμέτρου αντίθετο από το φιλελεύθερο των ΗΠΑ που είναι κατευθυνόμενο από την αγορά.
Αλλά και η Νέα Δημοκρατία εμφανίζεται συχνά να φλερτάρει με ένα κοινωνικό μοντέλο που έχει αρκετά κοινά στοιχεία με αυτό της Σουηδίας.
Στην Αθήνα βρέθηκε αυτές τις ημέρες προσκεκλημένος του Κ. Σημίτη ο τέως πρωθυπουργός της Σουηδίας Goran Persson και προχθές σε ομιλία του μίλησε για το περίφημα σουηδικό μοντέλο.
Είπε πολύ απλά, ότι ακολούθησε τη συμβουλή της μαμάς του και ως υπουργός Οικονομικών και ως πρωθυπουργός να μην σπαταλάει χρήματα που δεν έχει. Για να τονίσει «δεν θεωρείται υπεύθυνη στάση για μια κυβέρνηση να αυξάνει το δημόσιο χρέος, δεν δικαιούται καμία κυβέρνηση να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας χωρίς την θέληση για τις απαραίτητες αλλά δυσάρεστες αποφάσεις, που εξασφαλίζουν βιωσιμότητα στα δημόσια οικονομικά».
Αλήθεια πόσο σεβάστηκαν αυτή την αρχή οι κυβερνήσεις των τελευταίων 25 ετών που έφτασαν το δημόσιο χρέος σε δυσθεόρατα ύψη.
Το σουηδικό μοντέλο βασίζεται στην υψηλή φορολογία. Τα έσοδα από την φορολογία κατευθύνονται σε παροχές για κοινωνική πρόνοια, υγεία και παιδεία. Ο G. Persson απαντώντας σε ερώτηση του Κ. Σημίτη διευκρίνισε ότι στη Σουηδία το ποσοστό της φοροδιαφυγής υπολογίζεται στο 4% του ΑΕΠ. Το κράτος εισπράττει το 99% των φόρων που θεσπίζει.
Στην Ελλάδα όπως είναι γνωστό η φοροδιαφυγή ξεπερνάει το 50% του ΑΕΠ και οι εισπράξεις κατά πολύ υπολείπονται των υποχρεώσεων του κάθε φορολογούμενου.
Η φοροδιαφυγή και οι φοροαποφυγή έχουν εξελιχθεί σε μάστιγα. Μόνο οι μισθωτοί πληρώνουν μέχρι κεραίας. Οι μεγάλες επιχειρήσεις μπορούν να διακινούν μεγάλο μέρος της δραστηριότητάς τους μέσω εταιριών του εξωτερικού, ενώ οι επιτηδευματίες να μην εκδίδουν αποδείξεις. Βεβαίως υπάρχει και ο αντίλογος που αναφέρεται στο επίπεδο τόσο των υπηρεσιών που εξασφαλίζει το κράτος στους πολίτες, όσο και με το επίπεδο του κοινωνικού κράτους.
Το σύστημα βασίζεται στη δίκαιη αναδιανομή, καλύπτει απώλειες του μισθού, περιορίζει την γραφειοκρατία και τις ταπεινωτικές πρακτικές απέναντι στον πολίτη και προστατεύει τους χαμηλόμισθους.
Παρ' όλα αυτά, δεν υπάρχει ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια λειτουργούν με τους όρους των δημοσίων. Η υψηλή απασχόληση των γυναικών επιτυγχάνεται με τους δημόσιος παιδικούς σταθμούς.
Στη Σουηδία δεν κερδίζεις τις εκλογές αν πεις ότι θα μειώσεις τους φόρους πρόσθεσε ο G.Persson και πρόσθεσε απαντώντας σε ερώτηση του Κ. Σημίτη, αν μπορεί να εφαρμοσθεί το σουηδικό μοντέλο στη χώρα μας λέγοντας, ότι οι πολιτικές πρέπει να είναι τοπικές και να ξεκινούν από την ίδια την χώρα.
Εδώ βεβαίως ισχύει αυτό που παρατήρησε η παρευρισκόμενη στην ομιλία Β. Παπανδρέου λέγοντας αν γίνουμε Σουηδοί θα εφαρμόσουμε και το σουηδικό μοντέλο.