Η επόμενη μέρα της Ν.Δ.

Η ώρα της κρίσεως για τη Νέα Δημοκρατία έφτασε. Αύριο όλα τα μέλη του κόμματος ψηφίζουν για την εκλογή του νέου Προέδρου. Όπως πολλοί θα θυμούνται όλα άρχισαν μετά την εκλογική ήττα της 4ης Οκτωβρίου περίπου ειδυλλιακά. Είπαν ότι η ενότητα προέχει, ότι η επόμενη μέρα θα μας βρει όλους μαζί και πολλά άλλα πίστης στο κόμμα και στις δημοκρατικές διαδικασίες εκλογής νέου αρχηγού.
Κανείς δεν αμφιβάλει ότι η εκλογή ενός νέου ηγέτη είναι πάντα ένας επώδυνος τοκετός. Υπάρχουν οι νικητές και οι ηττημένοι. Οι πρώτοι θεωρούν ότι έχουν το πάνω χέρι του κόμματος και οι δεύτεροι πιστεύουν ότι είναι οι εκτός κομματικής εξουσίας. Όλες αυτές τις μέρες το αγαπημένο θέμα των καναλιών ήταν να βάζουν τους υπέρ Σαμαρά να κονταροχτυπηθούν με τους άλλους που είναι υπέρ της Ντόρας. Όπως είναι γνωστό τηλεθέαση χωρίς κόντρες και καβγάδες δεν επιτυγχάνεται. Τσιγκλάγανε λοιπόν τους Ντορικούς να τα βάλουν με τους Σαμαρικούς. Άλλο που δεν ήθελαν οι συνδαιτυμόνες των καναλιών. Τα έριχναν οι μεν στους δε και πάει λέγοντας. Έτσι όλοι γίναμε μάρτυρες ενός εμφύλιου που αρχή είχε ως αφετηρία την μεγάλη ήττα στις εκλογές, το ερώτημα που έχει προκύψει είναι αν θα έχει τέλος την επόμενη της εκλογής του νέου αρχηγού. Γι αυτό θα μου επιτρέψετε να αμφιβάλω.
Εξάλλου αν δει κανείς το παρελθόν θα συμφωνήσει εύκολα με αυτήν την άποψη. Η εκλογή του Γ. Ράλλη μετά την μετακίνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας οδήγησε τον ηττημένο Ε. Αβέρωφ στο…αντάρτικο. Η εκλογή Κ. Μητσοτάκη στη συνέχεια στην ηγεσία της Ν.Δ. οδήγησε στην έξοδο τον Κ. Στεφανόπουλο. Το ρόλο του ανθρώπου που θα ροκάνιζε τη θέση του Προέδρου, ανέλαβε τότε ο Μ. Έβερτ που κατάφερε στο τέλος να βρεθεί στην ηγεσία του κόμματος. Δεν ευτύχησε όμως να γίνει πρωθυπουργός. Το στόχο αυτό πέτυχε ο τρίτος των επιγόνων ο Κώστας Καραμανλής.
Η ιστορία διδάσκει λοιπόν ότι ο χαμένος δεν θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια. Εξάλλου οι στρατοί είναι πια οργανωμένοι. Βουλευτές και στελέχη έχουν επαρκώς εκτεθεί υποστηρίζοντας τον ένα ή τον άλλο με αποτέλεσμα και μετά την εκλογή να μην υπάρχει δίοδος διαφυγής.
Όσοι τα έζησαν και όσοι τα διάβασαν γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι εμφύλιοι είναι οι σκληρότεροι πόλεμοι. Δεν υπάρχει έλεος. Ο θάνατός σου η ζωή μου που λένε. Κι αν κάποιος μελετήσει την ανθρωπογεωγραφία θα διαπιστώσει ότι σε κάθε νομό ο ένας βουλευτής του κόμματος είναι με τον Σαμαρά και ο άλλος με την Ντόρα. Στις μεγαλύτερες εκλογικές περιφέρειες οι βουλευτές μοιράζονται. Στην κορυφή λοιπόν, σε βουλευτικό επίπεδο τα στρατόπεδα είναι ήδη διαμορφωμένα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη βάση. Και με αυτή την έννοια η επόμενη της εκλογής θα βρει τις δύο πλευρές και πάλι ετοιμοπόλεμες.
Αυτή η εσωστρέφεια που τώρα δικαιολογείται λόγω της εσωκομματικής προεκλογικής περιόδου δεν θα έχει τυπικά κανένα νόημα να υπάρχει όταν θα εκλεγεί ο νέος Πρόεδρος. Έλα όμως που στην Ελλάδα οι καβγάδες είναι κάτι σαν εθνικό σπορ. Ποιος θα καταθέσει τα όπλα και γιατί. Θα το δούμε και ελπίζουμε να διαψευσθούμε. Κι αυτό γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε το ρόλο που ανέθεσε στο Ν.Δ. ο ελληνικός λαός στις πρόσφατες εκλογές. Αυτόν της αξιωματικής αντιπολίτευσης που σε μια δημοκρατικά δομημένη κοινωνία είναι εξ ίσου κρίσιμος με εκείνον που ασκεί η κυβέρνηση.
Ήδη η κυβέρνηση προχωράει σε θεσμικές αλλαγές. Έχει μπροστά της το μεγάλο θέμα της κακής οικονομικής κατάστασης. Ποιος την ελέγχει για τις πράξεις της. Ποιος κρίνει τις νομοθετικές της πρωτοβουλίες. Όσοι πιστεύουν ότι όλα αυτά θα συμβούν της επόμενη μέρα από την εκλογή του νέου αρχηγού έχουν και άγνοια και πλάνη μεγάλη. Μέχρι να καθίσει καλά στην καρέκλα του ο νέος αρχηγός θα περάσουν έξι μήνες. Κι ως τότε πολλά μπορούν να συμβούν. Η κρισιμότητα των περιστάσεων για τις οποίες δεν είναι άμοιρη ευθυνών η Νέα Δημοκρατία επιβάλει σοβαρότητα, υπευθυνότητα και εγρήγορση. Ότι δεν κάνει το κράτος να το κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Να σηκώσουν τα μανίκια τους υπεύθυνα όλες οι πολιτικές δυνάμεις έστω και για μια φορά.

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν...

Ο κύκλος όχι των χαμένων ποιητών, αλλά των καθημερινών προβλημάτων που καλείται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση καθημερινά διευρύνεται. Τα μέτωπα είναι πλέον πολλά.
Δεν είναι μόνο το έλλειμμα που έφτασε στο ύψος ρεκόρ του διψήφιου 12,7%, είναι επίσης και το διψήφιο νούμερο της ανεργίας που έρχεται να προστεθεί στο φαύλο κύκλο της οικονομικής περιδίνησης.
Η ανεργία που επηρεάζει άμεσα το ασφαλιστικό, μια και μια μεγάλη ομάδα του ενεργού πληθυσμού δεν πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές, για να αντιμετωπιστεί με επιτυχία χρειάζεται ανάπτυξη.
Η ανάπτυξη στον ιδιωτικό τομέα προκύπτει από τις επενδύσεις. Και για να προκύψουν επενδύσεις χρειάζεται η δημιουργία ανάλογου κλίματος. Σε μια χώρα που σε μια δεκαετία κατρακύλησε, σύμφωνα με τα στοιχεία της διεθνούς διαφάνειας από την 35η θέση στην 71η , κάτω από την Κόστα Ρίκα και την Τουρκία, ποιος σοβαρός επενδυτής θα έρθει να ρισκάρει για να επενδύσει.
Η διαφθορά, για την οποία όλοι μιλάμε, αλλά κανείς δεν λέει ότι είναι η ρίζα του κακού σε αυτή τη χώρα, είναι η καρδιά του προβλήματος. Η οικονομική ανάπτυξη δεν μπορεί να στηρίζεται μακροπρόθεσμα στις δημόσιες επενδύσεις. Και κυρίως σε μια χώρα που τα τελευταία είκοσι και πλέον χρόνια στήριξε την ανάπτυξή της σε μεγάλο βαθμό στα κοινοτικά κονδύλια.
Τα οποία όλοι γνωρίζουν πολύ σύντομα θα πάψουν να χορηγούνται στη χώρα μας. Βεβαίως μερικοί μαθητευόμενοι οικονομολόγοι που ασχολούνται με την πολιτική δηλώνουν ότι η λύση του προβλήματος της ανεργίας είναι απλή, κάτι σαν το αυγό του Κολόμβου.
Αρκεί να προσληφθούν εν μια νυκτί κατά δεκάδες χιλιάδες στο δημόσιο. Το κόλπο αυτό το εφάρμοσαν κατά καιρούς πολλές κυβερνήσεις με τους συμβασιούχους ορισμένου χρόνου, τους συμβασιούχους έργου και τέλος με τα απίθανα stage μαθητείας που είχαμε φαινομενικά εργαζόμενους, ουσιαστικά επιδοτούμενους. Η απόφαση να διακοπούν όλες αυτές συμβάσεις ξεφορτώνει από τη μια το δημόσιο, από την άλλη προσθέτει νέες στρατιές ανέργων.
Στο φαύλο κύκλο των οικονομικών προβλημάτων ήρθε να προστεθεί και το ασφαλιστικό. Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο, απλώς όλες οι κυβερνήσεις μπροστά στο πελώριο πολιτικό κόστος έκαναν πίσω. Το άφηναν για τους επόμενους. Νομοθετικές ρυθμίσεις που έμοιαζαν με μερεμέτια σε ένα κτίριο που καταρρέει έγιναν κατά καιρούς, όχι για να κλείσουν το ασφαλιστικό, αλλά για να κοροϊδέψουν τους «κουτόφραγκους» και να τους ρίξουν στάχτη στα μάτια.
Τώρα ήρθε η στιγμή της αλήθειας, γιατί ο κόμπος έφτασε στο κτένι. Ο Πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής παραδέχθηκε ότι οι ασφαλιστικοί φορείς είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Μόνο το ΙΚΑ χρειάζεται για τις συντάξεις 800 εκατομμύρια ευρώ το μήνα και εισπράττει μόλις 500 εκατομμύρια ευρώ.
Η κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Παγώνει τις αυξήσεις στους υψηλόμισθους στο δημόσιο και περιορίζει σε ψιχία τις αυξήσεις στους χαμηλόμισθους. Όμως δεν βγαίνει να μιλήσει καθαρά στους πολίτες και να τους πει θα πρέπει να περιοριστούμε όλοι γιατί διαφορετικά βουλιάζουμε.
Έφτασε ο Αλμούνια να μιλήσει έξω από τα δόντια και να πει ότι η οικονομία της Ελλάδας μπορεί να παρασύρει ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Στην Ελλάδα έκαναν ότι δεν το κατάλαβαν.
Το συμμάζεμα του κράτους παραμένει το ζητούμενο. Στα οικονομικά και παραγωγικά υπουργεία μοιάζουν να τα έχουν χαμένα. Πως θα βρουν τα χρήματα που λείπουν, πως περιορίσουν τα έξοδα, πώς θα τα βγάλουν πέρα που θα έλεγε και ένας οικογενειάρχης.
Το αύριο δεν μοιάζει είναι ζοφερό, είναι από χλωμό έως γκρι προς μαύρο. Κι όποιος δεν το κατάλαβε είναι βαθειά νυχτωμένος.

Το πιό σύντομο ανέκδοτο

Το πιο σύντομο ανέκδοτο στην Ευρώπη σήμερα, που γελάει και ταυτόχρονα ανησυχεί με τα ελληνικά μπακαλοτέφτερα των δεικτών της οικονομίας, είναι «Greece statistics». Είναι αντίστοιχο με το ανέκδοτο που έλεγαν στην Ελλάδα πριν είκοσι χρόνια «Αλβανός τουρίστας». Και βεβαίως το «Αλβανός τουρίστας» δεν ισχύει πια, γιατί οι γείτονες μας βγήκαν από την απομόνωση, ταξιδεύουν, εργάζονται στην Ελλάδα και άλλες χώρες και φυσικά προοδεύουν. Αντίθετα στη χώρα μας τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Γιατί η άθλια κατάσταση των δημοσίων οικονομικών είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Στο βάθος όλων αυτών βρίσκεται η ίδια η ελληνική κοινωνία. Γιατί σε αυτή οφείλει να απευθυνθεί ο πολιτικός κόσμος και να της πει τα πράγματα με το όνομά τους. Να τους τα πει ωμά και ψυχρά στη γλώσσα των αριθμών. Όχι των μαγειρευμένων αριθμών. Αλλά αυτών που αποτυπώνουν είτε το θέλουμε είτε ότι την πραγματική εικόνα της οικονομίας.
Είναι καιρός να θυμηθούμε με όλα τα λάθη και τις παραλήψεις του τι είπε ο Κ. Καραμανλής όταν οδήγησε τη χώρα σε πρόωρες εκλογές για την οικονομία. Τι μας υποσχόταν το ΠΑΣΟΚ που ζητούσε την ψήφο μας και πια είναι εν τέλει η εικόνα της οικονομίας χωρίς κανενός είδους φτιασιδώματα. Η αλήθεια γυμνή μπροστά στον καθρέφτη μας.
Το ΠΑΣΟΚ διατεινόταν ότι χρήματα υπάρχουν και θα μπορούσε να ανατρέψει με αυτά την αρνητική εικόνα της οικονομίας. Αντιδρούσε στην πώληση της Ολυμπιακής και έταζε εκ νέου συμμετοχή του κράτους σε αυτήν. Έλεγε ότι θα αλλάξει τη σύμβαση με την Cosco για το λιμάνι του Πειραιά. Είπε ότι δεν θα εξισωθούν τα όρια συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών στο δημόσιο. Ακόμη μίλησε για το ασφαλιστικό που δεν χρειαζόταν αλλαγές. Να λοιπόν που τώρα έρχεται η πραγματικότητα να ανατρέψει όσα προεκλογικά εξαγγέλθηκαν. Και βεβαίως από την άλλη πλευρά αποδεικνύεται ότι τα ελλείμματα ήταν υπερδιπλάσια το χρέος φανερό και κρυφό υψηλότερο και η ανεργία πολύ μεγαλύτερη αν αφαιρέσει κανείς την κομπίνα των stage και των συμβάσεων έργου που έφτιαξαν μια νέα στρατιά ανθρώπων που ζητούν ομαδική τακτοποίηση στο δημόσιο κατά το πρότυπο των 250.000 συμβασιούχων του 2004 που υποσχέθηκε τότε προεκλογικά η Νέα Δημοκρατία να τακτοποιήσει.
Η νέα κυβέρνηση εμφανίζεται παγιδευμένη στις πρόσφατες προεκλογικές εξαγγελίες της. Και ακούμε πάλι το ίδιο τροπάρι που είπε το 2004 η Ν.Δ. για το ΠΑΣΟΚ. Μας δώσατε ψεύτικα νούμερα. Και ύστερα διερωτώνται γιατί μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης λούζει τους πολιτικούς με διάφορα ακατονόμαστα πολιτικά επίθετά.
Ακούμε τώρα από την κυβέρνηση ότι θα οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης οι επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί, εκείνοι δηλ. που παρουσίαζαν ψεύτικους αριθμούς για την πορεία της οικονομίας και εξεταστική επιτροπή για τα πολιτικά πρόσωπα. Κι αυτό, γιατί ήδη από την Ευρωπαϊκή Ένωση μας είπαν το αυτονόητο: Γιατί δεν παραπέμπετε στη δικαιοσύνη όσους εμφάνιζαν ψεύτικους αριθμούς για τα οικονομικά της χώρας;
Στην Ελλάδα όμως που το ψέμα είναι η αρχή για την πολιτική επιβίωση, των πολλών δυστυχώς στα δημόσια πράγματα της χώρας ποιος να καταγγείλει ποιόν και ποιος να βάλει τα χέρια του στα αναμμένα κάρβουνα για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.
Στα λόγια ακούμε πολλά και θα ακούσουμε στο προσεχές μάλλον ακόμη περισσότερα. Οι πράξεις που μετράνε αναμένονται να υλοποιηθούν.
Λίγοι , που η φωνή τους πνίγηκε από τους πολλούς, που έχουν μάθει να επιβιώνουν με το ψέμα, τόλμησαν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Όμως η δίψα για την εξουσία τους παραμέρισε. Τώρα μένει να δούμε αν η κυβέρνηση θα τολμήσει να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό και αν η κοινωνία με την σειρά της θα αποδεχθεί τις θυσίες που καλείται να κάνει προκειμένου η ελληνική οικονομία να βρεθεί σε φάση ανάκαμψης. Εκτός αν κυβέρνηση και η κοινωνία εξακολουθήσουν να καταχρεώνουν την οικονομία της χώρας εγκληματώντας εναντίον των παιδιών τους και των επόμενων γενναίων.

Διαχείριση ενος υπουργείου από τον Πρωθυπουργό

Το υπουργείο των Εξωτερικών, όπως είναι γνωστό, αποφάσισε να κρατήσει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Κάτι ανάλογο είχε κάνει το 2004 ο προκάτοχος του με το υπουργείο Πολιτισμού. Το αποτέλεσμα στο υπουργείο Πολιτισμού κάθε άλλο παρά δικαίωσε αυτή την παράλληλη πρωθυπουργική δραστηριότητα.
Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι το υπουργείο Πολιτισμού έχει πολύ λιγότερες υποχρεώσεις σε σχέση με αυτό των Εξωτερικών, τότε χωρίς αμφιβολία, οδηγείται στο συμπέρασμα ότι κάτι ανάλογο θα συμβεί και στην περίπτωση του Γ. Παπανδρέου.
Θα πει κανείς ότι υπάρχει ο αναπληρωτής υπουργός ο Δ. Δρούτσας που θα τρέχει στα συμβούλια Γενικών υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα διαχειρίζεται
οτιδήποτε είναι απλό ή διαδικαστικό στη διπλωματική προσέγγιση.
Όλα αυτά θα ήταν άνευ σημασίας αν ζούσαμε στη Σουηδία ή τη Νορβηγία. Όμως εδώ είναι Βαλκάνια που λέει και ο Σαββόπουλος στο ομότιτλο τραγούδι του. Το υπουργείο των Εξωτερικών έχει πολύ βαρύ φορτίο. Μεγάλα εθνικά θέματα βρίσκονται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Οι χειρισμοί τους είναι λεπτοί και δύσκολοι.
Ταυτόχρονα και ο ρόλος του επικεφαλής της κυβέρνησης σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα είναι ιδιαίτερα βεβαρημένος. Από ποια αγκάθια να αρχίσει κανείς. Από την οικονομία, την ασφάλεια των πολιτών ή την παιδεία και την υγεία. Θα προσθέσει κάποιος γι αυτή τη δουλειά υπάρχουν οι υπουργοί. Χωρίς εποπτεία πρωθυπουργική, οι υπουργοί φτιάχνουν, όπως αποδείχθηκε από το πρόσφατο παρελθόν, τα δικά τους μαγαζιά και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Έτσι η κυβέρνηση μοιάζει με κακοστημένη ορχήστρα.
Σε μια εποχή που χρειάζεται πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που υλοποιείται κυρίως από το δίδυμο Πρωθυπουργό και υπουργό Εξωτερικών πως θα υλοποιηθεί, όταν αυτή η εξουσία συγκεντρώνεται σε ένα πρόσωπο.
Αν κοιτάξουμε στην αντίπερα όχθη, την Τουρκία, το δίδυμο Ερντογάν - Νταβούτογλου έχει καταφέρει να κλείσει μέτωπα και παράλληλα να είναι ευπρόσδεκτοι επισκέπτες στα ευρωπαϊκά σαλόνια.
Ο πολυμήχανος υπουργός Εξωτερικών αλωνίζει σε Νέα Υόρκη, Βρυξέλλες και άλλες πρωτεύουσες μεγάλων χωρών. Δεν δίστασε η Άγκυρα να τα σπάσει με το Ισραήλ, να κάνει κοινά γυμνάσια με την Συρία, υποστηρίξει στην Τεχεράνη την πολιτική στα πυρηνικά του Ιράν, να βρεθεί στο πλευρό των Παλαιστινίων και ταυτόχρονα να είναι προσκεκλημένη της Ουάσινκτον.
Το πολύπλευρο άνοιγμα που κάνει η Τουρκία οφείλει να προβληματίσει ιδιαίτερα την Αθήνα. Η προσέγγιση με την Αρμενία, η σύσφιξη των σχέσεων με τις τουρκόφωνες χώρες, το ευρύτερο άνοιγμα στον αραβικό κόσμο, αλλά και η επιχείρηση επίλυσης του κουρδικού δείχνουν πολιτική ταυτόχρονης δράσης σε πολλά ταυτόχρονα επίπεδα.
Η διπλωματική δεξιοτεχνία της Άγκυρας φαίνεται ιδιαίτερα στο κυπριακό.
Αφού κατάφερε να φέρει το κυπριακό στα μέτρα της, με το σχέδιο Ανάν που θεωρητικά ενταφιάστηκε, στην πράξη παραμένει σαν σημείο αναφοράς στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, τώρα έχει εξαπολύσει μια πολλαπλή διπλωματική επίθεση για να πείσει την διεθνή κοινότητα ότι οι ελληνοκύπριοι δεν επιθυμούν τη λύση του κυπριακού. Γι αυτό το λόγο πιέζει για λύση μέχρι το τέλος του χρόνου, όταν στη Λευκωσία ο Χριστόφιας και ο Ταλάτ δεν έχουν καταφέρει να συζητήσουν το εδαφικό στις συνομιλίες που κρατούν εδώ και ένα χρόνο, την ώρα που μένουν ακόμη για το τραπέζι των διαπραγματεύσεων κρίσιμα θέματα, όπως το εδαφικό, η ασφάλεια ,οι εγγυήσεις, οι έποικοι.
Η ελληνική πλευρά δεν έχει πείσει Ευρωπαίους και Αμερικανούς για την τουρκική αδιαλλαξία, η Άγκυρα προσπαθεί και έχει πείσει σε μεγάλο βαθμό την διεθνή κοινότητα ότι προέχει η άρση της απομόνωσης των τουρκοκυπρίων, ενώ έχει πλήρως αποενοχοποιηθεί για την εισβολή στην Κύπρο το 1974.
Την ίδια ώρα και μετά την άρση των εμποδίων για την ελεύθερη διέλευση από και προς τα κατεχόμενα, η κυπριακή κυβέρνηση παρέχει δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ευρωπαϊκά διαβατήρια σε όλους τους τουρκοκύπριους. Και επίσης εργασία σε χιλιάδες τουρκοκύπριους στις ελεύθερες περιοχές.
Σε αυτή την δύσκολη συγκυρία η ελληνική διπλωματία καλείται να ανατρέψει τα δυσάρεστα δεδομένα.