Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Ο κ. Ρόκος είναι εδώ

Ο Ρόκος βρέθηκε. Παραδέχθηκε ενώπιον της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής για το σκάνδαλο της SIEMENS, ότι το ποσό που εισέπραξε ήταν περίπου αμελητέο για έναν υπουργό, άρα δεν ήταν δωροδοκία αλλά χορηγία. Η ταρίφα υποστήριξε δωροδοκίας ενός υπουργού είναι δέκα εκατομμύρια ευρώ και όχι διακόσια ψωροχιλιάρικα.
Μερικοί υποστηρίζουν ότι αυτή η επισήμανση του κ. Α. Ρόκου δείχνει κάποιο υπουργό που πήρε τα δέκα εκατομμύρια. Πάντως αξίζει να σημειωθεί, ότι ο εν λόγω κύριος υποστήριξε, ότι είναι σύνηθες φαινόμενο η χορηγία των πολιτικών με τα ποσά των διακοσίων χιλιάδων ευρώ προκειμένου να βγάλουν πέρα τις πολυδάπανες προεκλογικές εκστρατείες σε περιφέρειες όπως αυτή της Β΄ Αθηνών.
Βεβαίως στην άνετη παρουσία του στη Βουλή υποστήριξε ότι τον πήρε κάποιος κύριος αγνώστων λοιπών στοιχείων που μιλούσε αγγλικά και του είπε ότι προτίθεται η SIEMENS να τον «υιοθετήσει» πολιτικά και γι αυτό θα του κατέβαλε το ευτελές ποσό των διακοσίων χιλιάδων ευρώ.
Τώρα το πώς και το γιατί μια απλή προεκλογική χορηγία σε μη προεκλογική περίοδο, πήγε στην Ελβετία σε λογαριασμό κουμπάρου με ψευδώνυμα αντί των πραγματικών ονομάτων αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Ίσως ο άνθρωπος να μην ήθελε να εκτεθεί μια και στη χώρα των λογαριασμών με τα πολλά μηδενικά κυκλοφορούσε με έναν τόσο φτωχό λογαριασμό. Όμως ακολούθησαν και άλλες διακόσιες πενήντα χιλιάδες ευρώ κατάθεση στο λογαριασμό του κ.Ρόκου που ο πρώην υπουργός δεν ασχολήθηκε να μάθει από πού προέκυψαν. Είπαμε δέκα εκατομμύρια είναι δωροδοκία, όχι τετρακόσια πενήντα χιλιάρικα που κατατέθηκαν συνολικά στο όνομα Ρόκος.
Κατά σατανική σύμπτωση εκείνη την περίοδο που έμπαιναν τα λεφτά στον κρυφό λογαριασμό του κουμπάρου, ο εν λόγω κύριος ως αρμόδιος υπουργός έριχνε τις τζίφρες του για προμήθειες δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ για λογαριασμό της SIEMENS.
Και κατά μια επίσης σατανική σύμπτωση ήταν και επισπεύδων γιατί από το 2008 για την προμήθεια του εν λόγω υλικού έπρεπε να προκηρυχθεί διεθνείς διαγωνισμός με βάση τις οδηγίες του Ε.Ε.
Για όλο αυτό το πάρτι κανείς άλλος κυβερνητικός αξιωματούχος δεν πήρε είδηση. Ούτε όταν ο ανταγωνιστής τους στην Β΄ Αθηνών, έκανε προεκλογική συγκέντρωση μέσα στα κτίρια της SIEMENS.
Κανείς δεν ασχολήθηκε με το θέμα του κ.Ρόκου γιατί οι χορηγίες αυτού του τύπου ήταν σύνηθες φαινόμενο.
Τι λέτε ρε παιδιά. Ποιόν δουλεύετε. Είπαμε, αλλά δεν βάζουμε το παγωτό στο κούτελο επειδή χάσαμε το στόμα. Ο κ. Ρόκος δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε υπουργός. Ήταν ο εκλεκτός του τότε πρωθυπουργού.
Ήταν κάτι σαν πολιτικό του πρωτοπαλίκαρο. Κανείς δεν είδε και δεν άκουσε τίποτε. Το σκάνδαλο της SIEMENS που αποκαλύφθηκε στη Γερμανία και έδειξε και την Ελλάδα, σέρνεται εδώ και χρόνια και κανένα πολιτικό πρόσωπο δεν έκανε τον κόπο να δει γιατί όλα κινούνται σε χρόνο παραγραφής.
Κανείς δεν ένοιωθε να θίγεται η τιμή του πολιτικού προσωπικού στο σύνολό του από αυτήν την υπόθεση.
Κανείς δεν αναλογίστηκε, αν αληθεύει το ποσό των εκατό εκατομμυρίων που ισχυρίστηκαν οι κατηγορούμενοι στη Γερμανία ότι έστειλαν στην Ελλάδα δείχνοντας ως αποδέκτες τα δύο μεγάλα κόμματα.
Για κάθε σοβαρό και έντιμο άνθρωπο μια κατηγορία χρηματισμού τον ξεσηκώνει τον αναστατώνει και τρέχει να αποδείξει ότι όλα αυτά είναι συκοφαντίες. Στην Ελλάδα το θέμα το πέρασαν στο ντούκου. Έπρεπε να έρθει η παραγραφή για να αρχίσουν να κινούνται εκ του ασφαλούς πια οι διαδικασίες.
Νοσηρή εικόνα της δημόσιας ζωής με πρωταγωνιστές αυτούς που εξέλεξε ο λαός για να του λύσουν κατά τα άλλα τα προβλήματά του. Να που κατάντησαν την χώρα. Να περιφέρεται ανά τον κόσμο επαιτώντας χρηματοδότηση για να μην κατεβάσει τα ρολά. Ντροπή τους…

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Πωλείται η Ελλάς(B6)

Αυτό το φιλέτο ποιος θα το πάρει; Πωλούνται όλα σε τιμή ευκαιρίας. Περάστε κόσμε. Η Ελλάδα έχει βάλει πωλητήριο. Μην σας παραπλανά η λέξη αποκρατικοποιήσεις.
Πρόκειται για πραγματικό ξεπούλημα. Το κράτος εκποιεί ακίνητα, δημόσιες επιχειρήσεις στρατηγικού ενδιαφέροντος, με δεσπόζουσα θέση στην αγορά και μονοπωλιακά χαρακτηριστικά.
Τι θέλετε να πάρετε κόσμε, λιμάνια, αεροδρόμια, οικόπεδα παραθαλάσσια, μεταφορές, ενέργεια, νερά, τηλεπικοινωνίες, καζίνο, τράπεζες. Απ όλα έχει ο μπαξές.
Πωλείται ότι απέμεινε, γιατί οι πωλητές όπου νάναι τα μαζεύουν και φεύγουν. Αισθάνονται αλλοδαποί που δεν νοιάζονται για το αύριο της χώρας πουν ζουν.
Ως κοσμοπολίτες που νοιώθουν δεν τους ενδιαφέρει τι θα αφήσουν πίσω. Γαία πυρί μιχθήτω. Τα πατριωτικά κηρύγματα είναι το τυράκι στη φάκα για να αποτρέψουν τις αντιδράσεις.
Να αποκοιμίσουν την κοινωνία για να καταπιεί την μεγαλύτερη εκποίηση που έγινε ποτέ σε αυτή τη χώρα από την ανεξαρτησία της μέχρι τις μέρες μας. Θα πάνε αύριο στο Αζερμπαϊτζάν ή στην Ελβετία μια και πιστεύουν ακράδαντα ότι γι αυτούς ισχύει το όπου γης και πατρίς.
Η πρόσκληση για κάθε ενδιαφερόμενο είναι δελεαστική. Θυμηθείτε τον ΟΤΕ. Πουλήθηκε σε πραγματική τιμή ευκαιρίας. Πολύ κάτω του κόστους. Το ίδιο θα συμβεί και με τα νέα φιλέτα που βγαίνουν στο σφυρί.
Τσάμπα πράγμα. Η Ελλάδα χρειάζεται ρευστό για να αποπληρώσει τα χρέη της. Έδιωξε τους κερδοσκόπους των αγορών και έβαλε στο παιχνίδι τους τοκογλύφους των τραπεζών που αγοράζουν χρήμα άκοπα με 1% και μας το μοσχοπουλούν με 6%.
Αυτή η λεόντειος συμφωνία καταδικάζει τη χώρα σε μαρασμό απουσία αναπτυξιακής πορείας και όσο κι αν σοκάρει οδηγεί στην πτώχευση που υποτίθεται κατά τις πρωθυπουργικές δηλώσεις ότι αποφύγαμε.
Όλα πωλούνται σε αυτή τη χώρα. Τα μόνα που δεν πωλούνται, είναι τα αεροπλάνα της παλιάς Ολυμπιακής που σαπίζουν στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» που είναι εκεί παρκαρισμένα από τις 3 Οκτωβρίου του 2009, από τότε δηλ. που λειτούργησε ο νέος ιδιωτικός φορέας της Ολυμπιακής. Ουδείς ενδιαφέρεται να εισπράξει κάποιο ποσό όσο τα αεροπλάνα αυτά είναι ικανά να πετάξουν.
Τα ψευτοσυντηρούν, πληρώνουν ενοίκια στο αεροδρόμιο για το παρκάρισμα, και τα βλέπουν ως αξιοθέατο οι τουρίστες που πάνε κι έρχονται στην Αθήνα. Γι αυτή την πλήρη ανικανότητα της διοίκησης ποιος θα πληρώσει το ακριβό τίμημα;

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Τα τρωκτικά του δημόσιου βίου(E10)

Μαύρο χρήμα. Μαύρα ταμεία. Μαύρες οι διαδρομές του πολιτικού χρήματος. Με άνεση, λόγω παραγραφής του αδικήματος, ας όψεται ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, πρώην υπουργός παραδέχθηκε ότι δέχθηκε χρήματα ύψους 200.000 γερμανικών μάρκων που τα βάφτισε χορηγία που του δόθηκε για τις … προεκλογικές του ανάγκες.
Το γεγονός ότι ο εν λόγω πρώην υπουργός ήταν και ο αρμόδιος για να εγκρίνει τις κρατικές προμήθειες της εν λόγω εταιρείας κατά τον άλλοτε πολιτικό δεν δημιουργούσε θέμα δωροδοκίας. Αν ήταν δωροδοκία διευκρίνισε το ποσό θα έπρεπε να φτάνει τα δέκα εκατομμύρια ευρώ.
Δεν ασχολήθηκε τέλος με το ποιος στη συνέχεια κατέθεσε στον πονηρό λογαριασμό του εξωτερικού με κωδικό, άλλα 250.000 γερμανικά μάρκα. Θράσος χωρίς όρια… Άλλος τέως βουλευτής παραδέχθηκε ότι πήρε ένα εκατομμύριο μάρκα, αλλά για λογαριασμό του κόμματος του. Το κόμμα του από την πλευρά του δεν δέχεται ότι παρέλαβε αυτό το ποσό.
Άντε βρες άκρη. Όλα αυτά που τα πληρώνουμε όλοι, χωρίς να έχουμε ευθύνη, επιβάλουν σοβαρές αλλαγές εδώ και τώρα στο πολιτικό σύστημα. Πέρα από τις παραγραφές που πρέπει να έχουν διάρκεια όση και των λοιπών κοινών θνητών, τα πολιτικά κόμματα οφείλουν να δίνουν λογαριασμό για τα έσοδα από τις κρατικές χορηγίες που πρέπει να μειωθούν δραστικά μια και τα ποσά που τους χορηγούνται είναι πολλαπλάσια αυτών που παρέχονται στην Βρετανία.
Κάθε ευρώ οφείλουν να το δικαιολογούν και να δημοσιοποιούν στο διαδίκτυο τους ισολογισμούς τους. Όποιο κόμμα δεν δέχεται να το κάνει, απλά να του κόβουν την χορηγία.
Παράλληλα ήρθε η ώρα να προωθηθεί τάχιστα ο νέος εκλογικός νόμος των μονοεδρικών περιφερειών. Έτσι θα ξέρουμε ποιον και τι ψηφίζουμε. Να πάψει να υπάρχει η δικαιολογία των μεγάλων εξόδων που απαιτούνται για μια εκλογή στην χαώδη δεύτερη περιφέρεια της Αθήνας.
Να ξέρουν επίσης οι πολίτες από ποιον σε κάθε περιοχή θα ζητούν το λογαριασμό. Ταυτόχρονα να μειωθούν, όπως οι μισθοί και οι συντάξεις των πολιτών και οι βουλευτικές αποζημιώσεις, καθώς και ο αριθμός τους σε διακόσιους.
Βεβαίως όλα αυτά είναι δύσκολο να γίνουν, μια και το πολιτικό προσωπικό, που ευθύνεται για την κρίση, δεν είναι ικανό να οδηγήσει τα πράγματα στην έξοδό της από αυτήν, και όλα δείχνουν ότι θα συνεχίσουν τσακώνονται εντός και εκτός Βουλής, ρίχνοντας ο ένα στον άλλον τις ευθύνες, την ώρα που θα βουλιάζει η χώρα στο χάος, που θα συνυπάρχει με την οικονομική ανέχεια.
Είναι η ώρα με ειρηνικό τρόπο, να δώσει ο λαός την απάντηση στα τρωκτικά του δημοσίου βίου, που λυμαίνονται το κρατικό χρήμα, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, βάζοντας τους με τις επιλογές του, στο περιθώριο της πολιτικής ζωής.

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Οι περιπέτειες του"Καλλικράτη"


Μη μου τους κύκλους τάραττε. Μπορεί στις δημοσκοπήσεις να ζητάμε αλλαγές, αλλά τις θέλουμε για τους άλλους, όχι για εμάς. Ο λόγος για τις αλλαγές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση που προωθεί η κυβέρνηση μέσω του σχεδίου «Καλλικράτης». Οι αντιδράσεις που ακούσαμε δεν αφορούν πολλά και σοβαρά θέματα που έχουν να κάνουν με την ανακατανομή ρόλων και αρμοδιοτήτων, αλλά την κάθε μικροεξουσία και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από αυτήν.
Έτσι ακούμε χίλιες μύριες δικαιολογίες γιατί δεν πρέπει να γίνει η άλφα ή η βήτα συνένωση. Οι τοπικοί άρχοντες υποδαυλίζοντας τα αντανακλαστικά των κατοίκων της κάθε περιοχής που θεωρούν υποβάθμιση της πόλης τους αν ενωθεί με μια διπλανή, δημιουργούν μικρούς στρατούς που κατεβαίνουν στην Αθήνα για να διαμαρτυρηθούν.
Πολύ λίγο τους ενδιαφέρουν οι οικονομίες που προκύπτουν από αυτές οι συνενώσεις και οι διευρυμένες αρμοδιότητες που θα αποκτήσουν οι νέοι δήμοι που θα προκύψουν από την εφαρμογή του «Καλλικράτη». Ούτε φυσικά οι οικονομίες κλίμακας.
Το γεγονός ότι δεν τους ήλεγξε κανείς για τις σπατάλες, τα έργα βιτρίνας που υποκρύπτουν μίζες, τις παράνομες προσλήψεις, τα πολιτιστικά προγράμματα που ήταν η δίοδος για να κυκλοφορεί το μαύρο χρήμα, η αδυναμία σε επίπεδο τοπικών ενώσεων και κεντρικής να συμφωνήσουν στην διαχείριση των απορριμμάτων και τέλος τα υπέρογκα χρέη, δεν σημαίνει ότι αυτή η άθλια διαδικασία σε μια χώρα που βρέθηκε στα όρια της πτώχευσης πρέπει να συνεχισθεί επ άπειρον.
Χωρίς έλεγχο έστηναν εταιρίες και οργανισμούς με θολό αντικείμενο που ουδέποτε από τις δραστηριότητές τους δεν προέκυπταν έσοδα με αποτέλεσμα να χρεώνουν υπέρμετρα το δήμο και να πιέζουν στη συνέχεια την κυβέρνηση να πληρώσει τα σπασμένα.
Με το κόλπο των συμβάσεων έργου προσλάμβαναν από το παράθυρο χιλιάδες «ημετέρους», ενώ οι μόνιμοι στην αποκομιδή των απορριμμάτων με διάφορα κόλπα άλλαζαν αντικείμενο εργασίας με αποτέλεσμα να προσλαμβάνονται παράνομα συμβασιούχοι για να μαζέψουν τα σκουπίδια. Όλες οι εκθέσεις του Ελεγκτή Δημόσιας Διοίκησης, βγάζουν πρωταθλητές τους οργανισμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης στη διαφθορά.
Σε αυτή την φαυλότητα μπορεί να προστεθεί και το γεγονός ότι υπάρχουν δήμαρχοι και νομάρχες που μισθοδοτούνται παράλληλα από κρατικές εταιρίες που υπάρχουν μόνο στα χαρτιά, μια και δεν έχουν ούτε γραφεία ούτε κάποια δραστηριότητα.
Βεβαίως συρρικνώσεις θα έπρεπε να γίνουν ,αφού ληφθούν υπόψη τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά της κάθε περιοχής, για να μην χαθεί στις τοπικές κοινωνίες, η επαφή του δημάρχου με τους πολίτες.
Θα μπορούσαν να δημιουργηθούν 450 αντί των 325 νέων δήμων για να μην υπάρχουν παράταιρες συνενώσεις.
Από τη άλλη πλευρά στο επίπεδο του δευτέρου βαθμού η κυβέρνηση δεν τόλμησε να κάνει την τομή και να δημιουργήσει τις μικρές τοπικές κυβερνήσεις. Όπως πάντα η κεντρική εξουσία αρνείται πεισματικά να εκχωρήσει αρμοδιότητες στην περιφέρεια.
Έτσι στον περιφερειάρχη ανατίθεται στην ουσία ο άνευ αντικειμένου ρόλος του υπερνομάρχη και οι παλιοί νομάρχες θα ονομάζονται τώρα αντιπεριφερειάρχες.
Παράλληλα οι επτά διοικητές που θα διορίζονται από την κυβέρνηση, θα πάρουν τις σημερινές αρμοδιότητες των περιφερειαρχών που στο μέλλον θα εκλέγονται μαζί με τους αντιπεριφερειάρχες που στην ουσία θα διατηρήσουν τις αρμοδιότητες των νομαρχών.
Όσο για των αριθμό των περιφερειών αυτές δεν θα έπρεπε να είναι πάνω από επτά κα να απορροφήσουν τις αρμοδιότητες των αντίστοιχων διοικήσεων. Αν δει κανείς τη Γαλλία των εξήντα εκατομμυρίων που έχει είκοσι περιφέρειες και την αντιστοιχία πληθυσμού της Ελλάδας των ένδεκα εκατομμυρίων μπορεί εύκολα να καταλάβει την εγχώρια πατέντα κατάτμησης των περιφερειών.
Με αυτή την έννοια ο «Καλλικράτης» ξεκινάει με λάθος παραμέτρους και δεν φαίνεται να μακροημερεύει, για να ισχύσει και πάλι στην Ελλάδα το ράβε ξήλωνε στον ξεχαρβαλωμένο διοικητικό ιστό της χώρας.

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Έσωσαν την πρώτη θέση(Β5)

Εδώ ο κόσμος καίγεται κι αυτοί κτενίζονται. Ο λόγος για τα κόμματα που περί άλλα τυρβάζουν, την ώρα που το πολιτικό σύστημα καταρρέει. Αφορμή τα πέντε διαφορετικά πορίσματα που βγάζουν για τις ευθύνες πολιτικών προσώπων στην υπόθεση του Βατοπαιδίου. Το γεγονός ότι εννέα στους δέκα πολίτες κατηγορούν συλλήβδην το πολιτικό προσωπικό για το κατάντημά μας, κανέναν δεν προβλημάτισε.
Η απάντηση των κομμάτων ήταν δεν φταίω εγώ φταις εσύ. Όλα αυτά τα καμώματα, που υποτιμούν έτι περαιτέρω τη νοημοσύνη της κοινής γνώμης, περισσότερο εξοργίζουν, παρά κατευνάζουν την δικαιολογημένη αγανάκτηση των πολιτών.
Όταν η παραοικονομία υπολογίζεται στο 40% του ΑΕΠ, η ετήσια φοροδιαφυγή στα τριάντα δις ευρώ, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στα τριάντα δύο δις ευρώ και οι καταλογισθέντες φόροι που λιμνάζουν στα δικαστήρια τριάντα τρία δις, δεν χρειάζεται άλλη απόδειξη για να διαπιστώσει κανείς τον υπαίτιο, που είναι το παράλυτο, ανίκανο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που καθόταν χωρίς να ανησυχεί πάνω στα δάνεια για να καλύψει τις υπέρογκες δαπάνες του προϋπολογισμού που το ίδιο δημιούργησε.
Δεν είναι μόνο τα δάνεια επί δανείων που κάποιοι ανεύθυνοι πολιτικοί έπαιρναν για να καλύψουν την ανικανότητα του συστήματος των εισπρακτικών μηχανισμών, που οι ίδιοι είχαν ευθύνη να ελέγξουν, είναι και ο φόβος του πολιτικού κόστους, προκειμένου να μην χάσουν τις καρέκλες τους, που τους εμπόδιζε να πάρουν έγκαιρα τις κατάλληλες αποφάσεις.
Μέτρα για να σταματήσει ο κατήφορος δεν πήρε πριν δέκα χρόνια η κυβέρνηση Σημίτη, που προτίμησε τον εύκολο δρόμο, που ήταν να κρύψει τα ελλείμματα κάτω από το χαλί και να μην αγγίξει το ασφαλιστικό.
Ανάλογη συμπεριφορά είδαμε και από την Κυβέρνηση Καραμανλή που ακολούθησε. Όχι σε μέτρα που θα δυσαρεστήσουν έλεγαν, για να μην είμαστε παρένθεση μιας τετραετίας, όπως αύτη του Μητσοτάκη το 90-93.
Γι αυτό ελαφρά τη καρδία, έσπρωχναν τα προβλήματα στο μέλλον αποφεύγοντας να πάρουν μέτρα.
Με ανάλογη συμπεριφορά ξεκίνησε και η κυβέρνηση Παπανδρέου. Υπάρχουν χρήματα έλεγε προεκλογικά ο Γ. Παπανδρέου, ενώ είχε τα δυσμενή στοιχεία από την Τράπεζα της Ελλάδος από τον περασμένο Αύγουστο. Η άγνοια του κινδύνου που μοιάζει με παιδική αφέλεια φάνηκε με το επίδομα αλληλεγγύης που δόθηκε κατά το ήμισυ, αμέσως μετά τις εκλογές.
Οι δηλώσεις περί Τιτανικού, από κυβερνητικά χείλι που οδεύει προς το παγόβουνο, θύμιζαν την ορχήστρα που έπαιζε την ώρα που το υπερωκεάνιο βυθιζόταν. Πλήρης άγνοια του κινδύνου και καμία λήψη μέτρων, καμιά προσπάθεια για να γλυτώσουν το ναυάγιο.
Άφησαν το πλοίο να πέσει στο παγόβουνο για να κινητοποιηθούν την ώρα που έπεφταν οι βάρκες στη θάλασσα. Με δυο λόγια κινήθηκαν κατόπιν εορτής για να περισώσουν την πρώτη θέση και όχι το σύνολο των επιβατών.
Στην όλη διαδικασία δεν είναι τυχαίο ότι προηγήθηκαν τα άδικα μέτρα, που πλήττουν ιδιαίτερα τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους.
Και βεβαίως είναι απορίας άξιο και παραμένει ζητούμενο, γιατί μέχρι τώρα δεν έχει προχωρήσει το νομοσχέδιο για την ανάπτυξη. Η ελπίδα δηλ. που χρειάζεται και χρόνο για να ωριμάσει και να αποδώσει καρπούς, παραμένει ζητούμενο σε στιγμές που θέσεις εργασίας χάνονται κατά χιλιάδες τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι(Ε9)


Πολλοί πριν αναλάβουν πρωθυπουργικά καθήκοντα υποσχέθηκαν ένα μικρό και ευέλικτο υπουργικό συμβούλιο. Όταν όμως όρκισαν την κυβέρνηση τους, αναλαμβάνοντας την πρωθυπουργία, ξέχασαν την υπόσχεσή τους προς το εκλογικό σώμα και σχημάτισαν υπουργικό συμβούλιο με περισσότερους από σαράντα ανθρώπους. Δεν ήταν άλλωστε, ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία αθέτηση υποσχέσεων. Τα προγράμματα των κομμάτων και οι προεκλογικές εξαγγελίες τους, ελάχιστα συμβαδίζουν με το κυβερνητικό έργο που ακολουθεί. Βεβαίως υπάρχουν πάντα δικαιολογίες. Οι ανάγκες, τα νέα δεδομένα και πάει λέγοντας.
Ο λαός λέει το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και δεν έχει άδικο. Πρόσφατα ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση της Αγγλίας. Σύνολο υπουργών 23. Αυτό σε μια χώρα με πληθυσμό άνω των εξήντα εκατομμυρίων.
Πως συμβαίνει να διοικείται η χώρα αυτή και μάλιστα καλύτερα από την δική μας, με τους μισούς υπουργούς, από αυτούς που υπάρχουν στην Ελλάδα; Και δεν είναι μόνο οι υπουργοί και υφυπουργοί, είναι και η πληθώρα των γενικών και ειδικών γραμματέων του κάθε υπουργείου, που σε συνδυασμό με τους χιλιάδες οργανισμούς και την πολλών επιπέδων και αλληλοσυγκρουόμενων αρμοδιοτήτων τοπική αυτοδιοίκηση, φτιάχνουν ένα εκρηκτικό και αδιαπέραστο γραφειοκρατικό μείγμα.
Οι πανάκριβες και ακοστολόγητες υπηρεσίες του δημοσίου, έφτιαξαν το κράτος-τέρας, που καταπίνει κάθε απόπειρα υγιούς ανάπτυξης με αποτέλεσμα την πλήρη ακινησία στους τομείς ανάπτυξης και επενδύσεων.
Στα λόγια πολλά ακούμε, όμως έργα δεν βλέπουμε. Μιλάνε για πράσινη ανάπτυξη την ώρα που λιμνάζουν αιτήματα στα συναρμόδια υπουργεία δισεκατομμυρίων για Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Σύμβουλοι και παρασύμβουλοι υπουργείων συνωθούνται και μπλοκάρουν για ιδιοτελείς σκοπούς αυτά τα έργα.
Ακόμη και υφυπουργοί κυκλοφορούν εδώ κι εκεί χωρίς αρμοδιότητες. Το υπουργικό συμβούλιο δεν είναι καρέκλες που πρέπει να καλυφθούν. Είκοσι το πολύ άνθρωποι θα ήταν υπεραρκετοί για να συντονίζουν και όχι να συγκεντρώνουν στα γραφεία τους το σύνολο του κυβερνητικού έργου.
Η αδυναμία είσπραξης των τριάντα και πλέον δισεκατομμυρίων ευρώ από τις εφορίες και το ατελείωτο γραφειοκρατικό γαϊτανάκι, που αποκαλύφθηκε με αφορμή την υπόθεση του Τόλη Βοσκόπουλου, αποδεικνύει περίτρανα όλο αυτό το δαιδαλώδες σύστημα ενός κράτους, που δεν λειτουργεί, δεν παράγει και δεν φροντίζει με επιμέλεια τα του οίκου του.
Το μόνο που παράγει είναι υπέρμετρα πολλούς υπουργούς, βουλευτές, περιφερειάρχες, νομάρχες, έπαρχους, δημάρχους, κοινοτάρχες και φυσικά ατέλειωτες στρατιές υπαλλήλων για να υπηρετούν στην πλειοψηφία τους εκείνους και όχι τους πολίτες και τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της κοινωνίας.
Με το γαϊτανάκι αυτό, φτάσαμε να μηδενίσουμε το κοντέρ της βιομηχανικής, βιοτεχνικής και αγροτικής παραγωγής, πιστεύοντας ότι μπορούμε να ζούμε εσαεί με δανεικά κι αγύριστα.

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Η αφαίμαξη των συντάξεων


Από τις πολλές τηλεοπτικές εμφανίσεις ακούσαμε τον υπουργό Απασχόλησης Α. Λοβέρδο, να μας λέει ότι ο νέος ΛΑΦΚΑ που επέπεσε επί της κεφαλής των συνταξιούχων αποτελεί μέρος της αλληλεγγύης προς τα παθητικά Ασφαλιστικά Ταμεία, όπως ο ΟΑΕΕ. Βεβαίως ο ΛΑΦΚΑ έρχεται να προστεθεί στην αφαίρεση του 13ου και 14ου μισθού, που σημαίνει αφαίμαξη περίπου τριών μισθών το χρόνο για κάποιους από τον ιδιωτικό τομέα, που έδωσαν πολλά για πάνω από τριάντα πέντε χρόνια εργασίας, για να ακούνε τώρα ότι πρέπει να τσοντάρουν γενναιόδωρα προς την κατεύθυνσή των ασθενέστερων σε αποθεματικά Ταμείων.
Έχουμε δηλ. τους μισθωτούς που πλήρωσαν κανονικά τις εισφορές τους, να τσοντάρουν τους αυτοαπασχολούμενους αρκετοί από τους οποίους και φοροδιαφυγή έκαναν και ελάχιστα πλήρωσαν, λόγω των ελλείπων ελέγχων στα ταμεία τους.
Ακόμη ο Α. Λοβέρδος είπε ότι η τρόικα επέβαλε τα παραπάνω σκληρά μέτρα στους συνταξιούχους, επειδή δεν πίστεψε τις διαβεβαιώσεις του πολιτικού μας προσωπικού, ότι θα μαζέψουν έσοδα των Ασφαλιστικών Ταμείων, από την εισφοροδιαφυγή.
Το θέμα δεν αφορά τον Α. Λοβέρδο, που κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά χωρίς τσιμπίδα, αφορά όμως τους προκατόχους του, που ανέχθηκαν ένα διεφθαρμένο σύστημα επίορκων υπαλλήλων που άφηναν ανενόχλητους όσους κατ επάγγελμα και χωρίς ενόχληση δεν κατέβαλαν τις εισφορές των εργαζομένων στις επιχειρήσεις τους.
Όμως η υπόθεση των Ταμείων και της κατάντιας τους, είναι σοβαρή και έχει βάθος.
Έχει να κάνει με την απουσία οποιουδήποτε ελέγχου των εισροών και των εκροών στα Ασφαλιστικά Ταμεία.
Από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Από τις αθρόες συντάξεις Εθνικής Αντίστασης που δόθηκαν επί δικαίων και αδίκων; Ή από τους ανάπηρους μαϊμού που κατέκλισαν την Ελλάδα και ήταν περισσότεροι από τους ήρωες των πολέμων εναντίον του ναζισμού και του φασισμού το 1940.
Ή από τους ων ουκ εστι αριθμός πεθαμένους που εξακολουθούν να συνταξιοδοτούνται κανονικά.
Τέλος αυτή η ιστορία των άγαμων θυγατέρων στρατιωτικών και λοιπών του δημοσίου, έπρεπε να έρθει το ΔΝΤ να μας το πει. Στην εποχή της πλήρους εξίσωσης των δύο φύλων σε δικαιώματα και υποχρεώσεις, στην εποχή που η γυναίκα έχει βγει δυναμικά στην αγορά εργασίας, η ελληνική πολιτεία εμφανίζεται να διατηρεί το αρνητικό αυτό κίνητρο για κάποιες γυναίκες, που έμμεσα τις παροτρύνει, να μην παντρεύονται, να μην κάνουν οικογένεια, να μην βγαίνουν στην αγορά εργασίας για να διατηρήσουν το δικαίωμα της συνταξιοδότησης από τον πατέρα τους μετά τον θάνατό του.
Πως στην Ελλάδα των 20.000 υπαλλήλων στα Ασφαλιστικά Ταμεία δεν εισπράττονται οι εισφορές και οι συντάξεις βγαίνουν σε ένα με ενάμισι χρόνο και στη Σουηδία με ανάλογο πληθυσμό και με 950 υπαλλήλους εισπράττονται οι εισφορές και οι συντάξεις βγαίνουν αμέσως.
Βεβαίως πέρα από τον πολυκερματισμό των 130 Ταμείων, από αυτή τη χώρα πέρασε και η λαίλαπα της υποχρεωτικής άτοκης κατάθεσης των αποθεματικών των Ταμείων στην Τράπεζα της Ελλάδος, το Χρηματιστήριο του ’99 που χάθηκαν πολλά χρήματα, μια και κάποιοι αετονύχηδες διοικητές επένδυσαν σε φούσκες, αλλά και τα δομημένα Ομόλογα που ήταν η τελευταία αρπαχτή αφαίμαξης των Ασφαλιστικών Ταμείων. Όλα αυτά τα άφησαν οι κυβερνήσεις να περάσουν στο απυρόβλητο και ουδείς τιμωρήθηκε.
Αν τότε μετά την μεταπολίτευση ή και νωρίτερα, όλα τα ασφαλιστικά ταμεία είχαν ιδρύσει μια τράπεζα διαχείρισης των κεφαλαίων τους, σήμερα και χρήματα θα υπήρχαν και οι συνταξιούχοι δεν θα είχαν κληθεί να πληρώσουν τα σπασμένα.
Τώρα οι αναίτιοι που πλήρωναν για μια ζωή εισφορές και για τον 13ο και 14ο μισθό, υποχρεώνονται να πληρώσουν τα σπασμένα των άλλων.
Αυτή η κατάφορη αδικία αλήθεια ποιούς συγκινεί;

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Ποιόν δουλεύουν(Ε8)


Κάτω τα χέρια από τα οικογενειακά μας ρουσφέτια. Αυτό διακήρυξαν στο Κοινοβούλιο βουλευτές από όλα τα κόμματα επικαλούμενοι διάφορες αστείες δικαιολογίες, υποστηρίζοντας τον δέκατο πέμπτο και δέκατο έκτο μισθό των εκλεκτών τους.
Το θέμα δεν αφορά τους εργαζόμενους στη Βουλή, μέρος των οποίων δουλεύει σκληρά για να καλύψει τις πολλές και ποικίλες ανάγκες του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Αφορά τις αθλιότητες του πολιτικού συστήματος, που βρήκε τον τρόπο, με διακομματική μάλιστα συναίνεση, να βολέψει θυγατέρες και συγγενείς πρώτου βαθμού, στο δημόσιο χωρίς εξετάσεις, χωρίς προσόντα και χωρίς ανάλογες οργανικές θέσεις.
Έτσι φτάσαμε εν μέσω οικονομικής κρίσης στις αθρόες και απρογραμμάτιστες προσλήψεις, προκειμένου να βολέψουν τα παιδιά τους. Το προσωπικό του Κοινοβουλίου, ξεπέρασε σε λίγα χρόνια τις δύο χιλιάδες, έναντι των εξακοσίων που για πολλά χρόνια ήταν ο αριθμός των εργαζομένων της Βουλής.
Αυτό που δεν μας λένε οι λαλίστατοι κατά τα άλλα εκπρόσωποι του έθνους που ανέλαβαν εργολαβικά να υποστηρίξουν το μαζικό αυτό βόλεμα των «ημετέρων» είναι:
-Γιατί εξαίρεσαν από τις εξετάσεις μέσω ΑΣΕΠ όσους διόριζαν μαζικά στο Κοινοβούλιο;
-Γιατί μετά από ένα-δύο χρόνια εργασίας στο πολιτικό γραφείο κάποιου βουλευτή ένα πρόσωπο αποκτά δικαίωμα πρόσληψης στο δημόσιο χωρίς εξετάσεις, μέσω του Κοινοβουλίου;
-Γιατί δεν δημοσιοποιούν τον αριθμό των εργαζόμενων στο Κοινοβούλιο τα τελευταία δέκα χρόνια;
-Γιατί δεν παρουσιάζουν στο πλαίσιο της πολυδιαφημισμένης διαφάνειας τα ονόματα των προσληφθέντων την τελευταία πενταετία και τον βαθμό συγγενείας τους με πολιτικά πρόσωπα;
-Γιατί δεν μας λένε τον πραγματικό αριθμό των μισθών που λαμβάνουν ετησίως;
-Τέλος γιατί τα βάρη πρέπει να αφορούν με τόση σκληρότητα τους συνταξιούχους των επτακοσίων ευρώ και όχι ορισμένα ρετιρέ κάποιων ανεξέλεγκτων θυλάκων του δημοσίου;
Κάθε σοβαρή και όχι σοβαροφανής ή πολιτικάντικη απάντηση δεκτή.

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Πειραματοζωο,ο ασθενής(Β4)


Τα κοράκια άρχισαν να αποχωρούν. Το πάρτι των κερδοσκόπων περιορίστηκε σημαντικά και οι Κασσάνδρες διαψεύσθηκαν μια και ο ασθενής τελικά παρά τις προσδοκίες των κερδοσκόπων δεν εξέπνευσε. Οι γιατροί δηλώνουν ότι θα παραμείνει στη ζωή αν παίρνει όλα του τα χάπια και κάνει την αυστηρότατη δίαιτα που του επεβλήθη, για τουλάχιστον τρία χρόνια. Από εκεί και ύστερα ουδείς γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι. Όλα θα εξαρτηθούν από την συμπεριφορά του ασθενούς στην διάρκεια της εντατικής του θεραπείας.
Κατά 11 ποσοστιαίες μονάδες πρέπει να περιοριστεί το έλλειμμα επί του ΑΕΠ που σήμερα έχει φτάσει στο 13,6% έναντι του ορίου 3% που ορίζει η συνθήκη του Μάαστριχτ. Για να φτάσει εκεί θα πρέπει ο ασθενής από τα εκατόν είκοσι κιλά που ζυγίζει σήμερα να περιοριστεί στα πενήντα. Τώρα αν θα αντέξει ο οργανισμός του τα πενήντα κιλά αυτό λίγο ενδιαφέρει τους παράγοντες της οικονομικής επιστήμης.
Παράλληλα υπάρχει το χρέος που έπιασε το 115,1% επί του ΑΕΠ που κι αυτό ξεπερνάει κατά πολύ τα οριζόμενα από το Μάαστριχτ που δεν πρέπει να ξεπερνάει το 70%. Όμως επειδή η δίαιτα που έχει επιβληθεί περιορίζει κατά πολύ τις δυνατότητες κατανάλωσης άρα και ανάπτυξης προβλέπεται τα επόμενα χρόνια να αυξηθεί και να ξεπεράσει τα 140% και στη συνέχεια να υπάρξει αποκλιμάκωση. Κι αυτό γιατί το ΑΕΠ παρουσιάζει μείωση της τάξεως του 4% και χωρίς αύξηση του ΑΕΠ δεν περιορίζεται το χρέος.
Υπάρχει και ένας ακόμη αρνητικός δείκτης για τον οικονομικά ασθενή που είναι το έλλειμμα των τρεχουσών συναλλαγών δηλ. το εξωτερικό χρέος που έχει πάρει κι αυτό την ανηφόρα και βρίσκεται σταθερά σε διψήφια ποσοστά. Πώς να μην είναι άλλωστε αφού όλοι ψωνίζουμε συνολάκια εκ του εξωτερικού απορρίπτοντας κάθε τι το ελληνικό. Αλλά και η διατροφή μας έγινε εισαγόμενο μια και οι αγροί χρησιμοποιούνται πια κατά κόρο για την παραγωγή επιδοτήσεων και όχι για προϊόντα που καλύπτουν τις διατροφικές ανάγκες μας. Κάποτε πριν λίγες δεκαετίες η συμμετοχή της αγροτικής οικονομίας σε ποσοστό επί του ΑΕΠ ήταν 48% και σήμερα έχει περιοριστεί στο 11%.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η ασθενής είναι πρόθυμος να συνεργαστεί την ώρα που αμφισβητεί την θεραπευτική αγωγή. Ένα δεύτερο επίσης αν οι γιατροί που έχουν αναλάβει να τον κουράρουν είναι απόλυτα εξειδικευμένοι κι εδώ υπάρχουν αμφισβητήσεις και τέλος αν μετά την σκληρή αγωγή ο ασθενής θα επιβιώσει ή θα τα τινάξει. Κι επειδή η αγωγή είναι πειραματική θα δούμε αν το πειραματόζωο αντέχει στα ισχυρά ηλεκτροσόκ, ή αν τελικά θα μας πουν οι ειδικοί απλά πείραμα ήταν που απέτυχε.

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Δικαιώματα και υποχρεώσεις

Το δικαίωμα της εργασίας είναι ελεύθερο. Το ίδιο ελεύθερο είναι και το δικαίωμα της απεργίας. Εκεί που αρχίζει η ελευθερία του διπλανού μας τελειώνει η δική μας.
Αυτές τις πανανθρώπινες δημοκρατικές αρχές τις αμφισβητούν κάποιες μικρές έως ασήμαντες μειοψηφίες απαγορεύοντας στον διπλανό τους να ενεργεί και να εκφράζεται ελεύθερα. Εν ονόματι της δικής τους επιθυμίας που την κάνουν προσταγή, αφαιρούν ενσυνείδητα και με πλήρη επίγνωση των πράξεών τους ανθρώπινες ζωές.
Ανεξάρτητα από τον μανδύα που φορούν και την ιδιότητα επικαλούνται, την ιδεολογική και την πολιτική τους ταυτότητα οι ενέργειές τους εκπέμπουν και αποπνέουν τον απόλυτο φασισμό.
Η δημοκρατία δεν μας επιτρέπει να σπάζουμε μαγαζιά και κεφάλια, ούτε να στοχοποιούμε τους πάντες, διεκδικώντας για τον εαυτό μας την απόλυτη αλήθεια.
Ούτε κανένας έχει το δικαίωμα να εμφανίζεται ως τιμωρός με κουκούλα παριστάνοντας τον σύγχρονο Ζορό.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα τα γνωρίζουμε πια όλοι και αυτό που αναζητείται, πέραν της τιμωρίας όσων μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση, είναι η ψυχραιμία και η λογική για την αντιμετώπισή τους.
Είναι γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού θεωρεί τα μέτρα άδικα, μια και δεν επιμερίζουν αναλογικά τα επαχθή βάρη σε όλους τους πολίτες.
Κάποιοι ξεφεύγουν από την συμμετοχή που τους αναλογεί. Όμως ο δρόμος από εδώ και πέρα οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι στρωμένος με αγκάθια. Και δεν πρόκειται για σχήμα λόγου τα αγκάθια είναι μεγάλα και οι πληγές που θα αφήσουν είναι βαθιές.
Το δια ταύτα είναι το ζητούμενο. Έχουμε άλλες επιλογές και ποιες είναι αυτές; Αν δεν επικρατήσει η λογική και τη θέση της πάρει ο θυμός και η οργή, πάψουμε να μετράμε μόνο το προσωπικό μας όφελος, αν σκεφθούμε ως κοινωνία, αν λάβουμε υπόψη το μέλλον των παιδιών μας, αν βάλουμε στην άκρη το εγώ μας και την καλοπέρασή μας, αν πάψουμε να αποποιούμαστε από κάθε ευθύνη, αν τιμωρήσουμε με δημοκρατικές διαδικασίες τους υπευθύνους της νεοελληνικής τραγωδίας, αν όλοι συμβάλουμε σε μια παραγωγικότερη λειτουργία, τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα, τότε μπορούμε να ελπίζουμε.
Αν συνεχίσουμε δυσφημίζοντας την πατρίδα μας να μπαίνουμε πρωί-πρωί σαν κλέφτες στο σύμβολο αυτής της χώρας την Ακρόπολη και να αναρτούμε πανό νομίζοντας ότι η ασημαντότητά μας θα κυριαρχήσει της Ευρώπης, ή όταν εμποδίζουμε τους τουρίστες να επιβιβασθούν σε κρουαζιερόπλοια τότε τα πράγματα θα εξελιχθούν δραματικά για μας και τα παιδιά μας.
Ας σκεφθούμε λοιπόν για λίγο νηφάλια αν όχι εμάς το καλώς νοούμενο συμφέρον των παιδιών μας κι ας απομονώσουμε κι εμείς με την σειρά μας στις δίκαιες απεργιακές διεκδικήσεις μας, όσους ασχημονούν και δεν σέβονται ούτε το υπέρτατο αγαθό που δεν είναι άλλο από την ανθρώπινη ζωή.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Καζίνο η Ελλάς(Β3)

Καζίνο η Ελλάς
του Τάσου Παπαδόπουλου

Εκτός Βουλής φώναζαν φέρτε πίσω τα κλεμμένα και εντός Βουλής Πρωθυπουργός και αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης διασταύρωναν τα πυρά τους εκτοξεύοντας κατηγορίες που ξεκινούσαν από τις κουρτίνες των 28.000 ευρώ και έφταναν δέκα χρόνια πριν στο Χρηματιστήριο και τα αμαρτωλά υποβρύχια.
Η οικονομική κατάρρευση όμως δεν προήλθε από κάποια μεμονωμένα περιστατικά, είναι προϊόν μιας απύθμενης ανευθυνότητας που διαπερνάει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Αθρόες προσλήψεις έγιναν στο Δημόσιο, χωρίς εξετάσεις και κριτήρια, με μοναδικό «προσόν» την κομματική ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ από το 1981 και ύστερα, με μοναδικό αιτιολογικό την ανατροπή της σχέσεις δεξιών με και αριστερών στο συνδικαλιστικό πεδίο, ανεβάζοντας το έλλειμμα του ΑΕΠ από το 32% στο 102%.
Αλλά και την μετά το 1993, περίοδο του ΠΑΣΟΚ, με το ΑΣΕΠ να επιβάλλει διαγωνισμούς για τις προσλήψεις στο Δημόσιο, μπήκαν από το παράθυρο 250.000 συμβασιούχοι, που μετά τη ανάληψη της εξουσίας από τη Ν.Δ. το 2004 οι υπεύθυνοι των ανεύθυνων προσλήψεων από το παράθυρο πίεζαν τη νέα κυβέρνηση να τους προσλάβει.
Όμως και η Ν.Δ. σε μια κρίσιμη περίοδο την μεταολυμπιακή, όπου ο λογαριασμός των αγώνων του 2004 έφτασε τα είκοσι δύο δις ευρώ, ποσό προκλητικά υψηλό, φρόνησε να προσλάβει στο Δημόσιο επιπλέον 60.000 μονίμους παρά τις διαβεβαιώσεις ότι θα τους μείωνε για να περιορίσει τα δημοσιονομικά ελλείμματα, άλλους εκατό χιλιάδες με σύμβαση έργου και άλλους 50.000 με το σύστημα stage. Όλη αυτή η ανευθυνότητα επιβαρύνει υπέρμετρα τον προϋπολογισμό και ιδού τα αποτελέσματα.
Το υπερτροφικό κράτος εμπόδιζε κάθε ιδέα ανάπτυξης και γι αυτό το πολιτικό σύστημα φρόντισε να βολέψει κόσμο στο δημόσιο εξασφαλίζοντας έτσι δια βίου ψήφους από εκείνους που μπήκαν στο όνειρο της δημοσιοϋπαλληλικής ιδιότητας από το παράθυρο.
Από την άλλη πλευρά στα δημόσια νοσοκομεία με τα αστρονομικά ελλείμματα κάποιοι φρόντιζαν να φρενάρουν την μηχανοργάνωση για να εξασφαλίζουν τις μίζες τους από τα φάρμακα και τα κάθε λογής αναλώσιμα.
Η σπατάλη στα υπουργεία στο απόγειο της. Κανείς δεν τηρούσε τους προϋπολογισμούς. Όλοι τους υπερέβαιναν και σε κανέναν δεν έδιναν λογαριασμό.
Έργα και προμήθειες κόστιζαν στο δημόσιο πέντε φορές περισσότερα από την πραγματική τους αξία. Ένα όργιο σπατάλης άνευ προηγουμένου διαπερνούσε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα. Η χώρα ζούσε με δανεικά και κανείς δεν έδειχνε ενδιαφέρον να συγκρατήσει τον κατήφορο. Μεμονωμένες φωνές διαφορετικής άποψης χαρακτηρίστηκαν γραφικές. Στο καζίνο αυτό οι περισσότεροι κάτι κέρδιζαν. Άλλοι πολλά άλλοι λίγα δεν έχει σημασία. Λόγω δανεικών κανείς δεν έχανε. Μας συντηρούσαν οι δανειστές μας.
Όταν οι τελευταίοι είδαν ότι μπορεί να μην πάρουν πίσω τα λεφτά τους άρχισαν να αγριεύουν και να ζητούν εγγυήσεις. Και τότε η χώρα βρέθηκε έξω από το καζίνο ταπί και ψύχραιμη που λένε και τα κοράκια έπεσαν να μας δανείσουν με απαγορευτικά επιτόκια. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα που λένε. Τώρα μένει να δούμε αν τον λογαριασμό θα τον πληρώσουν μονό οι ολιγότερο υπεύθυνοι ή αν θα αναγκασθούν να επιστρέψουν τα κλεμμένα οι λίγοι που οδήγησαν τη χώρα στη ζητιανιά.

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Φτάνει πια...(Ε7)

Ως εδώ και μη παρέκει. Μπορεί να φταίμε κι εμείς, να φταίνε κι αυτοί, να φταίνε κι οι άλλοι, όμως την βασική, την καίρια ευθύνη για την ελληνική κατάντια, την φέρει το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και τις αλληλοκατηγορίες εκτοξεύουν εναντίον αλλήλων τα κόμματα τις ακούμε βερεσέ.
Στο κυρίαρχο αίτημα των πολιτών να πληρώσουν οι κλέφτες, ακούμε για κάτι εξεταστικές επιτροπές που ουδέν απέδωσαν στο παρελθόν, παρά μόνο κάτι διαφορετικά πορίσματα που έβγαζαν συμπεράσματα κάλυψης στην ουσία του πολιτικού συστήματος.
Κι επειδή κόρακας κορακιού μάτι δεν βγάζει, έχουν φροντίσει μέσω του νόμου περί ευθύνης υπουργών να καλύψουν και συνταγματικά τις ανομίες που προέρχονται από το πολιτικό σύστημα.
Υπάρχει ένα απλό αίτημα, στο οποίο κωφεύει το πολιτικό σύστημα. Όλοι οι βουλευτές και οι υπουργοί και Διοικητές Οργανισμών από την μεταπολίτευση και ύστερα να καταθέσουν το «πόθεν έσχες» και να δημοσιοποιηθεί στο διαδίκτυο η φορολογική τους δήλωση πριν μπουν στην πολιτική και η πιο πρόσφατη. Από εκεί και ύστερα είναι βέβαιο ότι θα βγουν λαυράκια.
Όταν φτάνει η κυβέρνηση να κόβει συντάξεις δηλ. να μην σέβεται τους απόμαχους της εργασίας, θα πρέπει πριν να έχει κουρέψει τις συντάξεις των πεθαμένων που είναι πάνω από τριάντα χιλιάδες και εισπράττουν παρανόμως κάποιοι αετονύχηδες. Θα πρέπει να έχει κόψει τις συντάξεις των αναπήρων μαϊμού. Θα πρέπει να έχει δημεύσει τις περιουσίες των λαμόγιων που έφαγαν τα χρήματα των ταμείων με τα δομημένα ομόλογα. Θα πρέπει να έχει κόψει τις δεύτερες συντάξεις των βουλευτών. Θα πρέπει να πληρώσουν οι αγρότες εισφορές για την συνταξιοδότησή τους, Θα πρέπει να συνεισφέρουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι έμποροι.
Τέλος το κοινοβούλιο όφειλε να μειώσει δραστικά την επιχορήγηση των κομμάτων, που σήμερα ανέρχεται σε εκατό σαράντα εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Να υποχρεωθούν τα κόμματα να δημοσιοποιούν με αναλυτικές λίστες τον τρόπο διάθεσης των χρημάτων αυτών, που είναι δέκα φορές περισσότερα απ όσα παίρνουν τα βρετανικά κόμματα.
Στο διεφθαρμένο κράτος, που φτιάχτηκε κατ εικόνα και ομοίωση του πολιτικού συστήματος, που βολεύει «ημετέρους» σε θέσεις κλειδιά της λούφας, της παραλλαγής και της μάσας κατά τους αρμοδίους υπουργούς δεν φταίνε οι επίορκοι τελωνιακοί και εφοριακοί, φταίνε οι πολίτες που δεν ζητούν αποδείξεις.
Δεν φταίνε οι πολιτικοί που διόριζαν «ημετέρους» σε οργανισμούς με μισθούς τριπλάσιους του πρωθυπουργού. Φταίνε οι πολίτες που με δικαστικές αποφάσεις πετύχαιναν αυξήσεις μισθών, εκτός προϋπολογισμού.
Επειδή η απογοήτευση είναι διάχυτη στους πολίτες και οι πολλοί δεν συμφωνούν με κάθε τι που έχει να κάνει με τη βία, υπάρχει μια αντίδραση σε αυτό το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα που έριξε εν γνώσει του, το καράβι στο παγόβουνο, που θα μπορούσε μαζικά να εκδηλωθεί με την αποχή από τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση τον προσεχή Νοέμβριο.
Θα ήταν ένα γερό χαστούκι στους επαγγελματίες πολιτικούς που κατέστρεψαν τη χώρα. Να πάρουν το μάθημα που τους αξίζει. Να πάρουν οι ανιδιοτελείς πολίτες το τιμόνι της πολιτείας στα χέρια τους.