Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Οι business με τους Σεϊχηδες

Το μακρύ ταξίδι του Πρωθυπουργού στις Ηνωμένες Πολιτείες, απ ότι φαίνεται απέδωσε μια συμφωνία οικονομικής συνεργασίας με τους Εμίρηδες του Κατάρ και τίποτα άλλο. Τώρα τι σημαίνει πρακτική αυτή η συμφωνία θα το δούμε στο μέλλον.
Υπό μορφή πληροφοριών διοχετεύθηκε προς τους δημοσιογράφους η είδηση που αναφέρει ότι οι ζάμπλουτοι σεΐχηδες θα επενδύσουν μέχρι πέντε δισεκατομμύρια ευρώ για να φτιάξουν σπίτια, ξενοδοχεία, πολυκαταστήματα, αεροδρόμια και λιμάνια στον χώρο του παλιού αεροδρομίου στο Ελληνικό.
Να ξεκινήσουμε από τις επανειλημμένες περί του αντιθέτου υποσχέσεις των κυβερνητικών στελεχών που διαβεβαίωναν τους ιθαγενείς της περιοχής ότι ο χώρος θα γίνει ένα τεράστιο μητροπολιτικό πάρκο.
Να προχωρήσουμε όμως και στην ουσία μιας τέτοιας τεράστιας επένδυσης. Βεβαίως η χώρα έχει ανάγκη επενδύσεων. Και για να εισρεύσει ζεστό χρήμα στα άνυδρα ταμεία του κράτους και για να υπάρξουν ευκαιρίες για απασχόληση στην χώρα των εξακοσίων χιλιάδων ανέργων.
Όμως για να γίνει μια τέτοια επένδυση σε ένα κράτος ευνομούμενο μέλος της Ε.Ε. χρειάζονται και αρκετές προϋποθέσεις. Ο λόγος δεν γίνεται για τις γραφειοκρατικές τρικλοποδιές που βάζουν οι μανδαρίνοι για να τα αρπάξουν κάτω από το τραπέζι.
Οι προϋποθέσεις αφορούν χωροταξικές μελέτες, μελέτες χρήσης γης, διαδικασίες αδειοδοτήσεων, πολεοδομικές άδειες και τέλος απόλυτα διαφανείς διαδικασίες. Το τελευταίο και επειδή μιλάμε για δημόσια περιουσία μεταφράζεται σε προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού.
Γιατί με πρωτόκολλα συνεργασίας δεν στήνονται τέτοιες δουλειές στις οποίες εμπλέκεται και το δημόσιο. Εκτός αν κάποιοι θεωρούν το κράτος φέουδό τους και πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν big business με την κρατική γη φιλέτο χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Εν ονόματι του μνημονίου που έχει υποθηκεύσει όλη τη χώρα σε τρίτους και αγνώστους κυνηγούς ινδιάνων της άγριας δύσης, δεν μπορούν να κλείνονται δουλειές τέτοιας εμβέλειας με αδιαφανείς διαδικασίες.
Η προσέλκυση επενδυτών σε μια χώρα που δεν λέει να φτιάξει κράτος με καθαρούς κανόνες παιχνιδιού παραμένει όνειρο απατηλό. Δεν αρκεί η ψευδαίσθηση της γοητείας ή της προσωπικής επαφής για να φέρει έναν σοβαρό επενδυτή στη χώρα μας.
Χρειάζεται να επανιδρυθεί το κράτος που από παντού μπάζει. Όχι στα προεκλογικά λόγια όπως έκανε το 2004 ο Κ. Καραμανλής, ούτε στα κομματικά προγράμματα που τα γράφουν για παλαιότερα των υποδημάτων τους οι αρχηγοί των κομμάτων.
Στα έργα από τα οποία πάσχει η χώρα εδώ και δεκαετίες. Φτάσαμε στην κατάντια η πολιτική να γίνεται για τους πολιτικούς και όχι για τους πολίτες.
ΟΙ στημένες διαμάχες κανέναν δεν πείθουν. Απαιτείται πολιτικός διάλογος ουσίας.
Να απαντήσει υπεύθυνα η κυβέρνηση στα όσα είπε ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στη Θεσσαλονίκη για το θέμα που αφορά την προσφορά 43 δις με spread κάτω των διακοσίων μονάδων. Γιατί η κυβέρνηση απορρόφησε μόνο τα δεκατρία από αυτά.
Γιατί αν τα είχε πάρει μέχρι τον περασμένο Ιανουάριο, θα είχαν καλυφθεί οι δανειακές ανάγκες του 2010. Οι πολιτικάνικες απαντήσεις ουδέν προσφέρουν και δείχνουν ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν παντρευτεί την καρέκλα. Δεν έχουν καμιά διάθεση να προσφέρουν και δεν κάνουν αυτοκριτική για τις πράξεις και τις παραλήψεις τους. Προτιμούν τις κοκορομαχίες που έχουν πια εξαντλήσει τους πολίτες και δεν πείθουν.
Η χώρα είναι μετά το μνημόνιο έρμαιο των δανειστών της που θα επιπέσουν σύντομα να την κατασπαράξουν.
Πολλοί λένε ότι τα μέτρα που προβλέπονται στο μνημόνιο, δεν θα μπορούσε να τα εφαρμόσει καμιά κυβέρνηση λόγω υψηλού πολιτικού κόστος. Τώρα που επιβλήθηκαν από το ΔΝΤ αφαιρούν σημαντικό μέρος του πολιτικού κόστους.
Δηλαδή μας λένε ότι έπρεπε να εκχωρήσουμε και να υποθηκεύσουμε ακόμη και την Ακρόπολη για να γλυτώσουν οι σημερινοί φεουδάρχες το πολιτικό κόστος. Τι να πούμε τι… Μόνο λέμε ντροπή…

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Απεμπόληση δικαιωμάτων

Κάθε χρόνο ένα μεγάλο τσούρμο κυβερνητικών αξιωματούχων και βεβαίως υπουργών ανεβαίνει στην Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια της έκθεσης. Φέτος ο Πρωθυπουργός με την ευκαιρία της παρουσίας εκεί των 48 μελών της κυβέρνησης έστησε και ένα υπουργικό συμβούλιο. Έτσι τίμησε την συμπρωτεύουσα, μια και τίποτε σπουδαίο δεν είχε να ανακοινώσει για την πόλη που οι πολιτικοί την θυμούνται μόνο σε γιορτές και πανηγύρεις.
Στη διάρκεια του τριημέρου της Θεσσαλονίκης ακούσαμε πολλά, που εντείνουν την θλίψη για, αλλά και την αγωνία για το που πάει αυτή η χώρα. Που την οδηγούν οι αστοχίες των πολιτικών που διαχειρίζονται τις τύχες μας.
Ακούσαμε πολλά πρωτόγνωρα, όπως τον πρωθυπουργό να λέει ότι θα ζητήσει από τον υπουργό Οικονομίας να δει πως μπορεί να ανακουφίσει τους χαμηλοσυνταξιούχους. Δηλαδή ο πρωθυπουργός που προΐσταται θεσμικά του υπουργικού συμβουλίου, διορίζει και παύει του υπουργούς, αιτείται στην ιεραρχικά υφιστάμενο του να δει αν μπορεί να κάνει κάτι.
Φυσικά οι επικοινωνιολόγοι που έγραψαν τα λόγια αυτά στην ομιλία του πρωθυπουργού, είχαν άλλο στόχο. Να μετακυλήσουν τις ευθύνες της εξαθλίωσης των απόμαχων συμπολιτών μας, από τον καλό πρωθυπουργό στον κακό υπουργό Οικονομίας.
Εκτός αν κυριολεκτούσε ο πρωθυπουργός και το ζήτησε από τον υπουργό Οικονομίας για να το ακούσουν στις Βρυξέλες και την Ουάσινγκτον οι εκπρόσωποι της τρόικας μήπως και συναινέσουν σε μια κίνηση που θα απαλύνει τον πόνο των χαμηλοσυνταξιούχων.
Από την πρωθυπουργική ομιλία και την συνέντευξη που ακολούθησε στην Θεσσαλονίκη δεν βγήκαν σπουδαίες ειδήσεις, μια και ούτε εξαγγελίες είχαμε ούτε απαντήσεις σε ερωτήματα. Ξεχώρισαν κάποια ερωτήματα όχι όμως και οι απαντήσεις που δόθηκαν.
Ο πρωθυπουργός απέφυγε να απαντήσει σε μια ιδιαίτερα σημαντική ερώτηση που αφορούσε την συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο με την Τουρκία.
Κι αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός της ότι στην διάρκεια της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα απέφυγε να θέσει ένα ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα θέμα στον Τούρκο ομόλογό του που αφορά την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη μολονότι ο σχετικός φάκελος είχε ετοιμαστεί από τους διπλωμάτες μας στο υπουργείο Εξωτερικών.
Το αναπάντητο ερώτημα είναι γιατί η Ελλάδα δεν έθεσε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ένα θέμα ζωτικής σημασίας για τη χώρα μας και άφησε μια σημαντική ευκαιρία να χαθεί.
Στα άδυτα του Μεγάρου Μαξίμου ίσως γνωρίζουν το γιατί, δεν το κοινοποιούν όμως στο ελληνικό λαό που πληροφορείται μόνο για τις επαχθείς υποχρεώσεις του, όχι όμως και για τα δικαιώματα του που τα διαχειρίζονται μακριά από το φως της δημοσιότητας, πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες.
Και είναι πολύ σημαντικά όλα αυτά, μια και μια πιθανή εκμετάλλευση των πλουσίων κοιτασμάτων πετρελαίου στο νοτιοανατολικό Αιγαίο θα ανακούφιζε σημαντικά τη χώρα και θα ήταν η μοναδική διέξοδος από τα σημερινά οικονομικά αδιέξοδα, που όλοι βλέπουμε με εξαίρεση τους κυβερνώντες που εμφανίζονται να τα αγνοούν.
Σε ένα τέτοιο δεδομένο η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη αποτελεί εργαλείο για τη χώρα μας και βάζει φρένο στις διεκδικήσεις της Τουρκίας μια και την περιορίζει στη πραγματικά όρια της.
Το θέμα της ΑΟΖ, το 1982 καθιερώθηκε στο Δίκαιο της Θάλασσας και μόνο η Τουρκία πεισματικά αρνείται να αποδεχθεί. Όμως η αποδοχή του αποτελεί και απαραβίαστο όρο για κάθε υποψήφιο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί η Ελλάδα δεν αξιοποιεί τα πλούσια διπλωματικά όπλα που έχει στην φαρέτρα της και αποφεύγει να τα διεκδικήσει από την Άγκυρα; Στα αυτονόητα οι έχοντες την εξουσία αποφεύγουν να δώσουν οποιαδήποτε πειστική απάντηση.

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Υπουργικός πληθωρισμός

Τα προβλήματα είναι πολλά και χρειάζονται χέρια για να λυθούν. Τάδε έφη ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για να δικαιολογήσει την πληθώρα των υπουργών, αναπληρωτών υπουργών και υφυπουργών που ξεφύτρωσαν από τον μεταμεσονύχτιο ανασχηματισμό τις περασμένης Δευτέρας προς Τρίτη που είχε προαναγγελθεί, αλλά έπεσε έξω ως προς το χρόνο της εξαγγελίας του.
Θα μπορούσε να γελάσει κανείς με όλα αυτά τα καμώματα της νύχτας, που δεν έχουν προηγούμενο, και τις αστείες δικαιολογίες που τα συνόδευσαν. Θα μπορούσε και να κλάψει όμως βλέποντας όλον αυτό τον συρφετό των ανθρώπων που απαρτίζουν το νέο υπουργικό συμβούλιο.
Σε μια περίοδο που η χώρα στύβεται κυριολεκτικά οικονομικά ο Πρωθυπουργός και η πληθώρα των συμβούλων του αποφάσισαν να στήσουν υπουργικό συμβούλιο με σαράντα οκτώ ανθρώπους. Η μοναδική αλλαγή ήταν στο πρόσωπο της κυρίας Μπατσελή, που τιμωρήθηκε όχι γιατί δεν απέδωσε, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, στο έργο της, αλλά άκουσον-άκουσον, γιατί αρνήθηκε να είναι υποψήφια Περιφερειάρχης.
Και άλλοι αρνήθηκαν να τιμήσουν τη να μεγάλη καρέκλα του Περιφερειάρχη, αλλά δεν έφαγαν πόρτα από τον Πρωθυπουργό. Ενόχλησε το ύφος των δηλώσεων της διέρρευσαν τα παπαγαλάκια, για να δικαιολογήσουν τον ανασχηματισμό που τελικά μετακίνησε πρόσωπα και αναποδογύρισε αρμοδιότητες.
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο τελικός αριθμός των μελών της κυβέρνησης θα φτάσει τους σαράντα εννέα, γιατί μέσα στη σύγχυση και το μπέρδεμα ξέχασαν να ορίσουν υφυπουργό Δικαιοσύνης.
ΟΙ αλλαγές ονομάτων υπουργείων και τομέων εποπτείας είναι ελληνικό φαινόμενο. Σε όλες τις χώρες τα ονόματα των υπουργείων, ο αριθμός τους και οι τομείς που εποπτεύουν είναι αναλλοίωτοι στην πορεία του χρόνου. Μόνο στην Ελλάδα, αλλάζουν κάθε τρεις και λίγο τα ονόματα και οι τομείς που εποπτεύουν τα υπουργεία.
Ο πληθωρισμός όμως δεν αφορά μόνο το κυβερνητικό σχήμα, αλλά και την πληθώρα των αναπληρωτών υπουργών που έφτασαν αισίως τους επτά. Οι αναπληρωτές υπουργοί όπως είναι γνωστό δεν έχουν αρμοδιότητες που τους δίνονται από τον υπουργό. Αυτές ορίζονται με προεδρικό διάταγμα και είναι παράλληλες με τις δραστηριότητες των υπουργών.
Αυτό σημαίνει ότι ο πραγματικός αριθμός των υπουργικών καθηκόντων απλώνεται όπως ο τραχανάς. Σε μια εποχή που η χώρα βρίσκεται σε δραματικά δύσκολη οικονομική θέση, ποια σκοπιμότητα, πραγματική και όχι μικροκομματική, επέβαλε αυτή την αλλαγή, που θα έχει με μαθηματική ακρίβεια σαν αποτέλεσμα ο ένας υπουργός να μπλέκεται στα πόδια του άλλου.
Την ίδια ώρα πόσο απαξιώνεται ο νέος αιρετός Περιφερειάρχης, που τον είπαν ισότιμο των υπουργών, όταν η κεντρική διοίκηση απλώνει τα πλοκάμια της αντί να τα μαζεύει στο πλαίσιο της αποκέντρωσης της εξουσίας που επικαλείται ο περίφημος «Καλλικράτης».
Και ποιο μήνυμα περνάει στην κοινωνία που κλήθηκε να πληρώσει τον λογαριασμό της σπατάλης και της διαφθοράς, όταν η λιτότητα δεν αγγίζει την κεφαλή της εξουσίας που επεξεργάζεται τις κάθε λογής επώδυνες για τους πολίτες αποφάσεις.
Γιατί δεν είναι μόνο οι υπουργοί, αναπληρωτές υπουργοί και υφυπουργοί με τις λιμουζίνες που επανέρχονται σταδιακά στο προσκήνιο για λόγους ασφαλείας, αλλά και προστασίας από γιαούρτια και λοιπά ζαρζαβατικά, είναι και όλος ο συρφετός που τους ακολουθεί από γραμματείς και φαρισαίους που έχουν τους τίτλους των συμβούλων που εξασφαλίζουν και τις καλύτερες αμοιβές.
Αυτή η εικόνα κάθε άλλο παρά δείχνει διάθεση για νοικοκύρεμα του κράτους. Είναικάτι σαν πλιάτσικο της εξουσίας από ανθρώπους αδαείς και ανεύθυνους.
Το αποδεικνύει άλλωστε και η φυγόπονος διάθεση των στελεχών της εξουσίας να κατέβουν στη μάχη των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών.
Διατηρούν τα κεκτημένα τον υπουργικό θώκο ή τέλος πάντων την βουλευτική έδρα και δεν ρισκάρουν. Εξάλλου η περίοδος δεν προσφέρεται για πολλά – πολλά με το λαό.
Δεν έχουν άλλωστε τρόπο, ούτε επιχειρήματα να αντιμετωπίσουν την οργή των πολιτών.

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Ζητούμενο η παιδεία

Το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι ούτε οικονομικό ούτε καν πολιτικό. Είναι πρόβλημα παιδείας. Είναι να απορεί κανείς, πως σε μια χώρα των πεντακοσίων σχολών και είκοσι τεσσάρων ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων το πρόβλημα να εντοπίζεται στην παιδεία. Κι όμως αυτή είναι η πραγματικότητα.
Γιατί άλλο παιδεία και γνώση, άλλο παραγωγή πτυχίων χωρίς αντίκρισμα. Μετά τον πόλεμο στην Ελλάδα κυριάρχησε το μοντέλο και η άποψη το παιδί μου να γίνει επιστήμονας. Η πίεση για αθρόα είσοδο σε κάποιο πανεπιστήμιο απέδωσε νε την δημιουργία νέων σχολών ανωτάτου επιπέδου. Όλα αυτά χωρίς να δει κανείς και να μελετήσει τις ανάγκες της αγοράς σε επίπεδο αγοράς εργασίας.
Έτσι έστησαν νομικές σχολές που παράγουν αφειδώς πτυχιούχους, χωρίς βεβαίως να υπάρχουν αντίστοιχες ανάγκες στην αγορά εργασίας για δικηγόρους, συμβολαιογράφους και δικαστές. Αποτέλεσμα να υπάρχει σήμερα πληθώρα πτυχιούχων σε αυτό τον τομέα που δεν μπορούν να βρουν δουλειά.
Ο πληθωρισμός των πτυχιούχων παρατηρείται σε πολλούς κλάδους. Αποτέλεσμα στην σημερινή συγκυρία πολλοί υποψήφιοι να καταφεύγουν σε σχολές, όπως αυτές των παιδαγωγικών ακαδημιών ή των αστυνομικών που εξασφαλίζουν με σιγουριά μια θέση στο δημόσιο, παρά σε σχολές που μέχρι χθες τις θεωρούσαν ότι προσδίδουν κύρος και καταξίωση στο κοινωνικό τους περιβάλλον.
Όμως η πληθώρα των ανωτάτων σχολών ανά την Ελλάδα, έριξε σημαντικά το επίπεδο των σπουδών και ταυτόχρονα έφτιαξε γενιές πτυχιούχων χαμηλών προσδοκιών.
Τα ΤΕΙ αναβαθμίστηκαν και έγιναν ανώτατες σχολές τετραετούς φοιτήσεως χωρίς αντίστοιχα να αναβαθμιστεί το επίπεδο των σπουδών. Το γνωστικό τους επίπεδο έγινε περισσότερο θεωρητικό και έχασαν τον στόχο τους που ήταν ο τεχνολογικός.
Δεν αναβαθμίστηκε όμως ούτε το εκπαιδευτικό τους προσωπικό, ούτε το ερευνητικό τους έργο, που πολλοί έχουν ξεχάσει ότι αποτελεί το σημαντικότερο κομμάτι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Οι νέες ανώτατες σχολές που φυτρώνουν τα τελευταία χρόνια σαν μανιτάρια, δεν είναι προϊόν μελέτης και συγκεκριμένων αναγκών, αλλά ανάγκες του ισχυροί πολιτικού άνδρα κάποιας περιοχής που επιδιώκει να κερδίσει μέσω αυτών μεγαλύτερη εκλογική πελατεία.
Έχουν ρόλο στρατοπέδων μια και τονώνουν οικονομικά μιαν επαρχιακή πόλη και δίνοντας δουλειά σε καφετέριες και εστιατόρια. Κάτω από αυτή την πίεση υπέκυψαν οι πολιτικοί και απέσυραν την πολύ σωστή απόφαση της Μ. Γιαννάκου που έβαλε όριο το δέκα για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Με αστείες δικαιολογίες επανέφεραν την εισαγωγή χωρίς περιορισμούς με αποτέλεσμα να έχουμε φέτος εισακτέους με λευκή κόλλα.
Με αυτή την έννοια η παραγωγή πτυχιούχων καλά κρατεί. Σχολές που είχαν μείνει χωρίς φοιτητές θα ξαναβρούν τους χαμένους πελάτες, οι καφετέριες των επαρχιακών πόλεων θα ξαναγεμίσουν και οι γκαρσονιέρες δεν θα μείνουν ξενοίκιαστες.
Οι γονείς θα καταξοδευτούν για να στείλουν το παιδί τους σε μια άλλη πόλη της Ελλάδας για να σπουδάσει και όταν έρθει αν έρθει το πτυχίο θα απογοητευθούν όταν θα διαπιστώσουν ότι άλλο σπουδές άλλο δουλειά.
Βεβαίως μέχρι πρόσφατα το χαρτί χρησίμευε για μια θεσούλα στο δημόσιο. Ο τοπικός βουλευτής καθάριζε για την εκλογική του πελατεία και βόλευε με κάθε λογής παράνομες συμβάσεις στο δημόσιο το παιδί του ψηφοφόρου του. Στη συνέχεια ο ψηφοφόρος που διατελούσε σε διαρκή ομηρία, περίμενε την οριστική τακτοποίηση που δεν ήταν άλλη από την μονιμοποίηση.
Αυτό το αλισβερίσι δεν είχε αρχή και τέλος. Με αυτή την μέθοδο τακτοποιήσεων διογκώθηκε υπέρμετρα το κράτος και μαζί του η γραφειοκρατία, η συναλλαγή κάτω από το τραπέζι και η διαφθορά.
Οι θέσεις ήταν για τους «ημετέρους» και όχι για τους ικανότερους. Για αρχές και αξίες ούτε λόγος.
Η αθρόα παραγωγή πτυχίων με κάθε λογής σπρώξιμο δεν προάγει την παιδεία, ούτε πηγαίνει την κοινωνία μπροστά. Αντίθετα την πάει πίσω μια και οι κάθε λογής απογοητευμένοι γίνονται βορά για προσηλυτισμό από κόμματα και πολιτικά πρόσωπα που έχουν κάνει επάγγελμα την στρατολόγηση
ανθρώπων χωρίς προσανατολισμό.
Η παιδεία όμως που λείπει, έχει άλλα χαρακτηριστικά. Είναι η πίστη σε αξίες και χαμένα ιδανικά. Δεν είναι το βόλεμα, οι κομπίνες και το ρίξιμο του διπλανού. Είναι η παρουσία και η συμμετοχή στα κοινά για να γίνει η κοινωνία καλύτερη. Και δεν είναι το εγώ μας, ο εαυτός μας και το προσωπικό βολεμα μας σε βέρος των άλλων.